Kościół, zaliczając do grona błogosławionych s. Miriam uznał, że jej pisma nie są sprzeczne z Objawieniem. Ta mistyczna modlitwa połączona z wizją (których jest wiele, w krótkim życiu bł. Miriam) może wiele nam powiedzieć o sensie, celu i sposobie przeżywaniu okresu Wielkiego Postu. Może nam pomóc odkryć, w którym miejscu jesteśmy: niewzruszeni i obojętni na łaskę jak kamienie czy pragnący stać się – poprzez nawrócenie –  pocieszeniem dla Jezusa i wypraszać łaski dla świata i Kościoła.

 

Św. Marek stwierdza, że pierwszymi słowami Jezusa, które wypowiedział po doświadczeniu pustyni i postu były słowa o wypełnieniu  się czasu, bliskości królestwa Bożego, potrzebie nawrócenia i wiary w Dobra Nowinę: „Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,14-15). Te pierwsze słowa są ważne dla nas, bo rodziły się przez czterdzieści dni na pustyni – w modlitwie i poście samego Pana.

 

Pełnia czasu – ponieważ przyszła w nasz czas Pełnia – Jezus Chrystus: „Z jego pełności wszyscyśmy otrzymali, łaskę po łasce” (J 1,16). To jak strumień światła w ciemny loch. Strumień, który jest drabiną ku życiu. Strumień, który ma kolor tęczy przymierza (por. Rdz 8,12-13). Jest Pokojem (Ef 2,14). Czy się chwycimy tego strumienia-drabiny-przymierza-pokoju? Dziwiwsz się, że przeżywasz niespełnienie, połowiczność, pustkę… Nie ma pełni poza Jezusem Chrystusem. Bliskość Boga – światło życia i słów Jezusa boli i onieśmiela. Im bardziej przyzwyczailiśmy się do życia w ciemności tym trudniej popatrzeć w światło. Może już zapomnieliśmy, a może nigdy nie doświadczyliśmy życia w świetle dobroci i miłości. I tak się zdarza. Stałeś się jak kamień – bez uczuć i chęci zmiany. Nie wiesz już, co to wdzięczność i bezinteresowność. A pytasz co zrobić z tym ciężarem ciemności? „Chrystus raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić” (1 P 3,18). On za Ciebie i dla Ciebie umarł. Czy to mało? Ktoś, kto jest Pełnią i Światłem oddał życie za mnie. Staje się drogą do światła. Czy nie powinien jednak zaufać temu głosowi, który woła: „zmień myślenie – nawróć się”, zaufaj światłu, które może oślepia i czujesz się niegodny, aby za Nim pójść, zbliżyć się. Podejdź jednak mimo wszytko do Chrystusa, On może nauczyć nas żyć. Stanie się to, kiedy przez z wiarą przyjmiesz słowo Dobrej Nowiny: zdanie po zdaniu, jak kromka chleba za kromką, jak szczebel za szczeblem drabiny… „łaska po łasce”.

 

Tak, mogę pozostać jak kamień na pustyni. Pełnia czasu jednak trwa. Strumień światła w kolorze tęczy dociera do moich ciemności. Głos już się rozlega. Decyzja należy do mnie: wyjdę lub nie wyjdę na pustynie z Jezusem.