Krzyż będąc zarazem symbolem chrześcijaństwa jak i symbolem cierpienia. Rodzi się więc pytanie: czy chrześcijaństwo jest religią cierpienia? Odpowiedź na takie pytanie nie jest prosta. Niewątpliwie cierpienie jest elementem, do którego ustosunkowuje się nasza wiara, pokazując, że maże przynieść pozytywne owoce. Nie mamy tu jednak do czynienia masochistycznym podejściem do cierpienia, czyli szukaniem cierpienia by z jego przeżywania czerpać swoistego rodzaju przyjemności. Cierpienie jest stałym elementem ludzkiej egzystencji, czy się to człowiekowi podoba czy nie. Prędzej czy później każdy człowiek musi się w swoim życiu z nim zetknąć. W związku z tym, że nie można go uniknąć pozostaje nam ludziom odpowiednio go przeżyć. W życiu spotykamy różne formy cierpienia, może ono wynikać z choroby naszego ciała. Wtedy podejmując leczenie jednocześnie możemy ofiarować cierpienie w jakieś intencji. Nadajemy w ten sposób religijny sens cierpieniu.

 

SpotykajÄ… nas także cierpienia psychiczno – duchowe kiedy doznajemy krzywdy. Możemy jÄ… zdefiniować jako doznanie aktu niesprawiedliwoÅ›ci wywoÅ‚ujÄ…cy u adresata czynu cierpienie. Krzywda jaka czÅ‚owieka dotyka wywoÅ‚uje swoistego rodzaju ból i cierpienie psychiczne, okazuje siÄ™ bowiem, że czÅ‚owiek nie miaÅ‚ siÅ‚y by obronić siÄ™ przed dziaÅ‚aniem krzywdziciela. To powoduje, że w wewnÄ™trznym Å›wiecie uczuć pojawiajÄ… siÄ™ napiÄ™cia, obawy, przerażenie, lÄ™k, rozpacz, ból fizyczny, strach, nienawiść, wstrÄ™t, pogarda, wstyd. (J. Mellibruda) Moc ofiary okazuje siÄ™ niewystarczajÄ…ca wobec siÅ‚y sprawcy lub nieodwracalnoÅ›ci losu. DoÅ›wiadczenie bezsilnoÅ›ci wiąże siÄ™ z utratÄ… wewnÄ™trznej mocy, co z kolei prowadzi do zachwiania lub utraty wiary w możliwość wpÅ‚ywania na wÅ‚asne postÄ™powanie i życie. Jeżeli czÅ‚owiek nie wybaczy to jakby zostaje w puÅ‚apce niewybaczonej krzywdy traci w ten sposób spokój ducha i potrzebne siÅ‚y do samorealizacji.

 

Problem wybaczenia nie jest tylko problemem osoby skrzywdzonej, albowiem wybaczamy zawsze komuÅ›.  Jeżeli krzywdziciel zdaje sobie sprawÄ™ z tego, że kogoÅ› skrzywdziÅ‚ wtedy wybaczenie ze strony ofiary prowadzi do pojednania. Zostaje wtedy odbudowana więź miedzy ludźmi, ta więź w takich sytuacjach może zostać pogÅ‚Ä™biona i umocniona. Natomiast gdy ktoÅ› nie przyznaje siÄ™ do winy i nie ma poczucia, że skrzywdziÅ‚, wtedy nie może dojść do pojednania. Do pojednania nie może dojść gdy osoba, która nas skrzywdziÅ‚a jest nieobecna bo np.: umarÅ‚a. W takich okolicznoÅ›ciach przebaczenie jest bardziej potrzebne osobie skrzywdzonej, która wybaczajÄ…c uwalnia siÄ™ od przykrych przeżyć ze swojej przeszÅ‚oÅ›ci. (J. Mellibruda)

 

Niewątpliwie powyższe rozważania są podejściem psychologicznym, który należałoby uzupełnić jeszcze o wymiar religijny. Śmierć Jezusa na krzyżu jest aktem przebłagania Boga Ojca za nasze grzechy. Żeby móc korzystać z owoców Jezusowej ofiary samemu trzeba mieć poczucie swojej grzeszności. Jeżeli nie mamy poczucia grzechu ofiara Jezusa jest nam niepotrzebna. Poczucie własnej grzeszności prowadzi do potrzeby spotkania się z przebaczającym Bogiem Ojcem. Otrzymanie Bożego wybaczenia domaga się wdzięczności. Bogu możemy być wdzięczni wybaczając naszym bliźnim.

 

Wdzięczność między innymi polega na uznaniu własnej niewystarczalności, czyli uznaniu, że potrzebna nam była czyjaś pomoc. Stalin systematycznie mordował wszystkich, którzy kiedykolwiek udzielili mu pomocy. Na śmierć wysłał osoby, z którymi przebywał w więzieniu, gdyż oni mogli być świadkami jego słabości, czyli sytuacji w których potrzebował pomocy innych. Taki sam los spotkał innych jego towarzyszy broni. Tylko człowiek, który potrafi przyznać się do swoich słabości potrafi być wdzięcznym.
Żeby umieć wybaczyć trzeba mieć poczucie własnej słabości, by odczuć potrzebę otrzymania wybaczenia ze strony Boga. Będąc wdzięcznym Bogu by wybaczyć bliźniemu.