W przeciwieństwie do XIV w., piętnaste stulecie było ubogie w wybitne kobiety Kościoła. Tym bardziej więc postać córki cieśli z francuskiej Pikardii jaśnieje blaskiem świętości i chwałą jej niezwykłych czynów. Święta Koleta, czyli Nicolette Boilet, przyszła na świat 13 stycznia 1381 r. w Korbei. Od dzieciństwa pobożna jedynaczka, po stracie rodziców zaczęła prowadzić życie wg rad ewangelicznych: najpierw była beginką, później tercjarką franciszkańską, następnie benedyktynką, by wstąpić wreszcie do klarysek-urbanistek w Moncel. Pragnąc radykalniej naśladować Chrystusa życiem modlitwy i pokuty, w latach 1402-1406 stała się rekluzą (pustelnicą zamurowaną w celi) i zamieszkała przy kościele parafialnym w Korbei. Tam podczas wizji usłyszała wezwanie św. Franciszka z Asyżu do zreformowania zakonów franciszkanów i klarysek. Opuściwszy więc swą celę udała się do Nicei na dwór przebywającego w Awinionie papieża Benedykta XIII, by uzyskać od niego pomoc i akceptację swych zamierzeń. Dwudziestopięcioletnia dziewczyna wywarła na Benedykcie tak wielkie wrażenie, że entuzjastycznie zaaprobował jej wizję odnowy zakonu, przyjął od niej profesję zakonną wg reguły św. Klary i nominował na ksienię generalną i reformatorkę wszystkich trzech gałęzi zakonu św. Franciszka.

 

Te niesłychane przywileje, gdy się weźmie pod uwagę ówczesną pozycję kobiety w społeczeństwie i Kościele, spowodowały, iż natchniona Duchem Świętym Koleta dokonała rzeczy zdumiewających. Podjęła misję odnowy w Kościele. U jej podstaw stanęła gruntowna reforma odnowienia klasztorów klarysek, miejsc modlitwy i wyrzeczenia. Zdawszy się na łaskę Niebios, Koleta wspierana przez możnych tego świata (Benedykta XIII, Jakuba Burbona czy Filipa Dobrego) przemierzała drogi Francji, Hiszpanii, Portugalii, Niderlandów, Sabaudii i Niemiec. Niosła ze sobą zaczyn ewangelicznych cnót ubóstwa i posłuszeństwa. Klaryski, do których przybywała, przyjmowały jej propozycje różnie, od entuzjazmu, głębokiego szacunku i chęci poddania się reformie aż po pogardę, bunt i niechęć. Na południu Francji była zmuszona wprowadzać odnowę, łamiąc upór mniszek za pomocą władzy świeckiej. Nie udało się jej wdrożyć programu naprawczego w klasztorach Pikardii i Sabaudii. Sukcesem zakończyła się natomiast misja w Burgundii, Niderlandach, Hiszpanii, Portugalii i Niemczech. Koleta stała się założycielką 17 klasztorów mniszek - najstarszym jest macierzysty dom w Baume-de-Frontanay. W chwili gdy umierała, działały 22 zreformowane klasztory klarysek oparte na regule św. Klary z 1253 r. oraz konstytucjach zredagowanych przez Koletę.

 

Konstytucje Koletańskie w 1434 r. aprobował generał franciszkanów Wilhelm z Casale, a zatwierdził w 1458 papież Pius II. Koleta główny nacisk kładła na powrót do pierwotnego, surowego ubóstwa sióstr. Miały one zrezygnować z posagów od kandydatek, a ich klasztory miały pozostawać bez jakichkolwiek stałych zabezpieczeń materialnych. Budynki miały być skromne i proste, a wszelkie przedmioty drogocenne i luksusowe usunięte. Mniszki swe bardzo ograniczone potrzeby zaspokajać miały jedynie owocami własnej pracy. Praca ręczna obowiązywała wszystkie siostry, niezależnie od ich pochodzenia. Święta usunęła zwyczaj uroczystej benedykcji (błogosławieństwa) ksieni i konsekracji mniszek, podnosząc tym znaczenie profesji zakonnej. Nakreśliła klaryskom model życia wspólnotowego w siostrzanej atmosferze, nacechowanej miłością bliźniego, życia ściśle klauzurowego, ukierunkowanego na intensywny rozwój duchowy. Na drodze do wewnętrznej formacji stawiała zakonnicom także wymagania intelektualne, polecając lekturę dobrych książek i kładąc nacisk na to, by w każdym klasztorze istniała biblioteka.