PROROCTWO



Wykazaliśmy już, jak niezwykle trudną kwestią pozostaje niekiedy właściwa interpretacja proroctwa. Jednak nie jest to powód, który powinien skłaniać nas do powątpiewania. Charyzmat prorokowania jest charyzmatem największej wagi dla ludu Bożego. Przypominał o tym święty Paweł, pisząc do chrześcijan w Koryncie:
 

"Starajcie się o miłość, ubiegajcie się gorliwie o dary duchowe, a najbardziej o dar przemawiania z natchnienia Bożego. […] Mówiący z natchnienia Bożego przemawia do ludzi, aby ich zbudować, pocieszyć i zachęcić. […] Natomiast gdyby wszyscy przemawiali z natchnienia Bożego, a wszedłby człowiek niewierzący lub obcy, wasze słowa zmuszą go do zastanowienia i przekonają go. Wtedy on odsłoni swe serce, upadnie na twarz, odda pokłon Bogu i wyzna, że Bóg rzeczywiście jest wśród was" [71].

 

Obietnica z Księgi Joela: "Synowie i córki wasze mówić będą z natchnienia Bożego" [72] urzeczywistnia się w ludzie Bożym Nowego Przymierza z chwilą zesłania Ducha Świętego.
 

Musimy jednak zauważyć różnicę pomiędzy proroctwami przynależnymi do dwóch porządków, w zależności od tego, czy pochodzą ze Starego czy z Nowego Testamentu. Przed Chrystusem proroków było niewielu i byli oni - o ile można tak rzecz ująć - bardziej wyspecjalizowani. Wyrażali Objawienie niepełne, które miało osiągnąć swój szczyt dopiero w Jezusie Chrystusie. Natchnione Pisma prorockie Starego Testamentu przepowiadają urzeczywistnienie w przyszłości wielkiej tajemnicy, która jednak pozostaje przed starotestamentowymi prorokami zakryta, wyrażona pod postacią symboli. Swe pełne znaczenie Pisma osiągają w Chrystusie - w Nim całe Objawienie Boga najwyższego znajduje swe dopełnienie. Zaczynają się czasy ostateczne. W swoim Synu Ojciec objawił nam wszystko od razu. Do tego stopnia, że nie ma do powiedzenia nic nowego. O tym właśnie mówi święty Jan od Krzyża:
 

"Jeśli więc dzisiaj ktoś chciałby Go jeszcze o coś pytać lub prosić o jakąś wizję lub objawienie, nie tylko postępowałby nieroztropnie, lecz także obrażałby Boga, nie mając oczu utkwionych jedynie w Chrystusa bądź szukając poza Nim innej rzeczy albo nowości" [73].
 

Ostatni Sobór wysnuwa z tego wniosek, że:
 

 

"ekonomia […] chrześcijańska, jako nowe i ostateczne przymierze, nigdy nie ustanie i nie należy się już spodziewać żadnego nowego objawienia publicznego przed chwalebnym ukazaniem się Pana naszego Jezusa Chrystusa" [74].

 

[W odróżnieniu od proroków Starego Testamentu], apostołowie uczestniczyli w przekazywaniu pełni Bożego Objawienia [75]. Niektórzy z nich zostali w najwyższym stopniu obdarzeni charyzmatem natchnienia, stając się świętymi pisarzami Nowego Testamentu. Inni, obdarzeni licznymi charyzmatami po zesłaniu Ducha Świętego, prowadzili Kościół, udzielając mu swoich nauk i dając świadectwo. Zatem ochrzczeni, którzy także mogą się stać prorokami, powinni się podporządkować autorytetowi apostolskiemu [Kościoła]. Oznacza to, że akt prorokowania polega na objaśnianiu i zgłębianiu tego skarbu, który został nam dany w Chrystusie, bez podejmowania prób dodawania doń czegoś nowego.
 

Zatem z łaską Ducha Świętego, który odkrywa przed nami bogactwo [nauk] Zbawiciela i prowadzi nas do pełnej prawdy, oddamy się teraz zgłębianiu ewangelicznych proroctw o końcu świata. Wszystkie one zasadniczo krążą wokół dwóch pytań, które zadali Jezusowi Jego uczniowie: kiedy nastąpi koniec i jakie są znaki go zapowiadające?

Przypisy:

 [71] 1 Kor 14,1;3;24-25.
 [72] Dz 2,17 (cyt. Jl 3,1-5: "I prorokować będą wasi synowie i wasze córki").
 [73] Droga na Górę Karmel, cyt. przez KKK, 65.
 [74] Sobór Watykański II, O objawieniu Bożym, 4.
 [75] Por. Dei Verbum, 7-8: "Chrystus Pan, w którym całe objawienie Boga najwyższego znajduje swe dopełnienie (por. 2 Kor 1,3; 3,16-4,6), polecił Apostołom, by Ewangelię przyobiecaną przedtem przez Proroków, którą sam wypełnił i ustami własnymi obwieścił, głosili wszystkim, jako źródło wszelkiej prawdy zbawiennej i normy moralnej, przekazując im dary Boże. Polecenie to zostało wiernie wykonane przez Apostołów, którzy nauczaniem ustnym, przykładami i instytucjami przekazali to, co otrzymali z ust Chrystusa, z Jego zachowania się i czynów, albo czego nauczyli się od Ducha Świętego, dzięki Jego sugestii, jak też przez tych Apostołów i mężów apostolskich, którzy wspierani natchnieniem tegoż Ducha Świętego, na piśmie utrwalili wieść o zbawieniu. Aby zaś Ewangelia była zawsze w swej całości i żywotności w Kościele zachowywana, zostawili Apostołowie biskupów jako następców swoich "przekazując im swoje stanowisko nauczycielskie". Ta więc Tradycja święta i Pismo święte obu Testamentów są jakby zwierciadłem, w którym Kościół pielgrzymujący na ziemi ogląda Boga, od którego, wszystko otrzymuje, aż zostanie doprowadzony do oglądania Go twarzą w twarz, takim jaki jest (por. 1 J 3,2). Nauczanie przeto apostolskie, które w szczególny sposób wyrażone jest w księgach natchnionych, miało być zachowane w ciągłym następstwie aż do czasów ostatecznych. Stąd Apostołowie, przekazując to, co sami otrzymali, upominają wiernych, by trzymali się tradycji, które poznali czy to przez naukę ustną, czy też przez list (por. 2 Tes 2,15), i aby staczali bój o wiarę raz na zawsze sobie przekazaną (por. Jd 3). A co przez apostołów zostanie przekazane, obejmuje wszystko to, co przyczynia się do prowadzenia świętego życia przez Lud Boży i pomnożenia w nim wiary. I tak Kościół w swej nauce, w swym życiu i kulcie uwiecznia i przekazuje wszystkim pokoleniom to wszystko, czym on jest i to wszystko, w co wierzy" (przypis tłumaczki).