„Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją, rzekł jeden z uczniów do Niego: Panie, naucz nas się modlić, jak i Jan nauczył swoich uczniów” (Łk 11, 1). W Apostołach zrodziło się pragnienie uczniostwa. Zapragnęli, by Jezus stał się dla nich Mistrzem. Kiedy już pozyskał ich serca, postawili kolejny krok wiary i rozpoczęli swoją formację w szkole Jezusa.

Pierwszą cechą młodych, do której należałoby się odwoływać w wychowaniu seminaryjnym, jest ich wielkoduszność i szlachetność. Młodzi są dzisiaj na ogół szlachetni, ale wrażliwi, delikatni – stwierdzają Wskazania dotyczące przygotowania wychowawców w seminariach Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego.

Bóg w swoich niepojętych planach wybiera takiego młodzieńca, z całym jego bagażem doświadczeń i przeżyć, aby stał się Jego szczególną własnością i służył Mu. Ten młody człowiek niczym nie zasłużył na to, by Bóg zwrócił na niego swoje spojrzenie. Jednak jeśli ma otwarte serce, wrażliwe na wezwanie Boże i Jego działanie, jeśli ma odwagę, by zaufać Bogu, wtedy odpowie na ten głos wzywający go: „Pójdź za mną” i wkroczy na drogę do kapłaństwa.

Każdy człowiek potrzebuje w życiu obecności kogoś, kto będzie jego mentorem, mistrzem, idolem i ekspertem. Chodzi o obecność osoby, która umie zaszczepić w drugim człowieku „pasję” własnych poszukiwań i niezwykłą ochotę do stawania się coraz lepszym. Według kard. Stefana Wyszyńskiego istoty odpowiedzialnego wychowania należy upatrywać w budzeniu w człowieku sił danych mu z natury, popierając jednocześnie ich rozwój i nie przekreślając ani nie zawężając zakresu działania ducha ludzkiego.

Lud chrześcijański, odmawiając różaniec — modlitwę umiłowaną przez świętych i zalecaną przez Magisterium, „modlitwę o sercu chrystologicznym”, streszczającą niemal całe przesłanie Ewangelii — uczy się od Maryi kontemplować piękno oblicza Jezusa i doświadczać głębi Jego miłości. Różaniec jest dlatego najlepiej i najczęściej praktykowaną medytacją chrześcijańską. 

Jeden z największych dziś filozofów katolickich Charles Taylor twierdzi, że „Świat chrześcijański zanika, co nie znaczy, że zaniknie chrześcijaństwo”. Swą gigantyczną rozprawę Epoka świecka zaczyna od prostego pytania: jak to się stało, że około 1500 roku wiara w Boga organizowała człowiekowi Zachodu zarówno wizję świata, jak i każdą dziedzinę życia, a dziś z taką łatwością przychodzi mu niewiara? Przyczyn takiego stanu rzeczy z pewnością jest wiele, ale jak mawiali wielcy święci Chrystusowego Kościoła: Jeśli chcesz zmienić świat na lepsze, zacznij od siebie… 

Brak wyraźnego nowotestamentalnego zakorzenienia kleru rodził od pierwszych wieków do dzisiaj pytania: czy kler jest odejściem od pierwotnej braterskiej wspólnoty uczniów Chrystusa? Słowo „kler” (łac. clerus, gr. kleros) powstało w Kościele. Łacińskie clerus jest w słownikach zaliczane do kategorii „łaciny kościelnej”. Greckie słowo kleros ma znaczenie niereligijne: oznacza cząstkę, udział, udział w dziedzictwie.

Historycy Kościoła mówią o jezuitach, że w nowożytnym Kościele nic albo niewiele działo się bez nich. Jeśli spojrzymy na panoramę wszechstronnej działalności duchowych synów św. Ignacego Loyoli w Rzeczypospolitej, zwłaszcza w czasach nowożytnych, to faktycznie możemy dojść do wniosku, że nie było takich dziedzin życia, w których nie mieliby oni swoich przedstawicieli. Towarzystwo Jezusowe dało Kościołowi wybitnych misjonarzy, kaznodziejów, spowiedników, polemistów, poetów, historyków i filozofów, którzy pozostawili po sobie imponującą spuściznę duchową i materialną.

Po co nam zatem parafia? By odpowiedzieć na to pytanie, trzeba najpierw zastanowić się, co stanowi o istocie "bycia chrześcijaninem". Nie jest to sprawa ani osobistych upodobań ani preferowanego stylu życia – bardziej indywidualnego lub raczej kolektywnego. Chrześcijaninem staje się człowiek przez wiarę, która wyraża się w naśladowaniu Chrystusa. Każde przepowiadanie ma na celu obudzenie wiary. Św. Jan stwierdza, że jego Ewangelia została napisana po to, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego (J 20,31).

W parafiach, do których jak dotąd należałem, często spotykałem się z negatywnymi komentarzami wiernych na temat chaotycznego sposobu głoszenia; na temat homilii, które – zamiast mówić o Ewangelii, stawały się publicznymi sesjami terapeutycznymi homilisty; na temat kapłana, który głosi homilie zbyt autorytarne, dramatyczne lub moralizatorskie; czy też na temat kazań, które nie mają żadnego związku z życiem wiernych obecnych na niedzielnej Eucharystii.