Przemoc świata przemawia językiem świata. Ta krew na zimno przelewana, gwałtownie, cynicznie, głupio, z takim lekceważeniem, z taką łatwością, czasami dla zwykłej przyjemności! Te kałuże krwi, którymi upijają się kamienie, beton i bite drogi naszych ulic i naszych chodników, któż je zmyje? Zbrodniarz podnieca się nimi, gap staje zaintrygowany, dziecko jest sterroryzowane.
 

Przypływy i odpływy ogarniają naszą planetę, od tamtej nocy gdy młody pasterz został zabity przez swego brata: powolny, nieubłagany krwotok (Rdz 4, 8).
 

Ten ogień pomieszany z krwią trawiący trzecią część drzew i wszelkich traw zielonych, czyż nie wiemy czegoś na jego temat? Gigantyczny wrzask podnoszący się z wnętrza ziemi, tak wysoki, iż jedynie Bóg dostrzega w nim krzyk!

 

„Od początku świata ludzie po wejściu w grzech mordują się. Krew nigdy nie przestała być przelewana, delikatne ciało, wrażliwe ciało człowieka było palone, krajane, ćwiartowane, obdzierane ze skóry. Obcinano jego ręce, obcinano głowę, obcinano nogi, ćwiartowano jak zwierzę w rzeźni, wyrzucono jak śmiecia do wspólnej fosy [122].

 

„Teraz, bardziej niż kiedykolwiek delikatne ciało człowieka jest turbowane i bezczeszczone. Rozszarpuje się je, wiesza, drażni, pali w ogniu elektrycznym, topi się je w ekskrementach, bezcześci na tysiąc sposobów. Zakładane są specjalne szkoły, w których uczą, jak unicestwiać swych braci, a lekarze uprawiają diabelskie praktyki mające na celu zadanie niewyobrażalnych cierpień bliźnim.

 

Potworny ryk grzechu wznosi się ponad wzgórzami i budynkami. Przebija się przez stratosferę i dochodzi do uszu Boga. Nieludzki krzyk torturowanych ciał nie pozwala spać i dręczy sumienie. Idąc po ulicy, człowiek zapytuje się o sens życia i o drugiego człowieka: dlaczego? Dlaczego? Dlaczego?

 

 

 

Zaiste, „głos krwi przelanej przez ludzi, nie przestaje krzyczeć poprzez pokolenia, zmieniając tonację i akcent, i będąc wciąż czymś nowym” [123].

 

Tak oto prowadzimy „spisek przeciwko życiu, gdzie ludzie atakują innych ludzi, oddając się zabójstwom, masakrom, wojnom, ludobójstwu [ …], wojna potężnych przeciwko słabym, gdzie ten najmniejszy i najsłabszy, dziecko, staje się pierwszym wrogiem, którego należy zabić” [124].

 

Dzisiaj, głos Krwi Chrystusowej krzyczy poprzez tych //malusieńkich, którzy mają Go w sobie//. [Jan Paweł II , Boże Narodzenie 1993].

 

Ponieważ, „krew to życie”, a życie ludzkie należy tylko do Boga. Dlatego ten, który zamierza się na życie ludzkie, zamierza się, w pewnym sensie, na samego Boga (por. Pwt 12, 23).

 

Kiedy świątynia życia staje się komnatą tortur, gdzie krąży śmierć, kiedy pierwsza kołyska staje się grobem: jakżeby wówczas ta krew nie miałaby krzyczeć do Boga? Ale... po to, aby otrzymać łaskę miłosierdzia!

 

Czy ci malutcy, którym poderżnięto gardła z nienawiści do życia, nie znajdują się pod ołtarzem niebiańskim, wołając potężnym głosem: Ojcze, wybacz im, gdyż nie wiedzą, co czynią!... I Jan Paweł II ośmielający się twierdzić, że można tych malusieńkich prosić o wybaczenie, bo teraz są w Panu, a więc w Jego chwale (Evangelium vitae nr 99).
 

 

 

Odpowiedź Boga? Przelać własną krew. Ale delikatnie, cudownie. Bóg przelewa swą krew po to, żeby człowiek przestał przelewać krew drugiego człowieka. Oto Jego zemsta. Czyż nie jest On naszym najbliższym krewnym? [125]

 

Tak, pokropienie Jego krwią jest odkupieńcze, oczyszczające i ratujące (Mt 26, 28).

 

[Ta krew], która płynie z przebitego boku Chrystusa jest „bardziej wymowna” niźli krew Abla, ponieważ prosi wprawdzie, o większą sprawiedliwość, ale przede wszystkim błaga, o Miłosierdzie; staje się rzecznikiem swych braci u boku Ojca, jest źródłem odkupienia i darem nowego życia (J 19, 34; Hbr 7, 25).

 

Krew Chrystusa, która odsłania ogrom miłości Ojca, ukazuje, jak bardzo człowiek jest drogi Bogu i jak jego wartość jest bezcenna [...] to właśnie, kontemplując drogocenną krew Chrystusa, znak daru uczyniony z miłości, wierny uczy się rozpoznawać i doceniać niemalże boską godność każdego człowieka (J 13, 1). Może wciąż na nowo wołać w zachwycie, w uwielbieniu i wdzięczności: „Jakąż wartość musi mieć człowiek w oczach Boga, skoro zasłużył na tak wspaniałego Odkupiciela” (Exultet z nocy paschalnej) (J 3, 16), jeśli, „Bóg dał swego Syna”, to nie po to aby człowiek zatracił się, lecz aby zyskał życie wieczne!

 

Krew Chrystusa pokazuje człowiekowi, że jego wielkość, a więc i jego powołanie, jest całkowitym darem jego samego. Ponieważ jest przelana jako „dar życia”, zatem krew Chrystusa nie jest już znakiem śmierci, ostatecznym rozdzieleniem się z braćmi, ale rodzajem Komunii będącej bogactwem życia dla wszystkich (J 6, 56). W sakramencie Eucharystii, ten kto pije tę krew i pozostaje w Chrystusie, jest poniesiony przez dynamikę Jego miłości i dar Jego życia, po to żeby w jego spełnieniu nie zabrakło pierwotnego powołania do miłości właściwego każdemu człowiekowi (Rdz 1, 27; 2, 18-24).

 

We krwi Chrystusa, wszyscy ludzie, również czerpią swoje siły na korzyść życia. Ta krew jest powodem dla którego mamy nadzieję, a nawet fundamentem, dzięki któremu mamy pewność co do boskiego planu według, którego życie odniesie zwycięstwo: „Śmierci więcej nie będzie” (Ap 21, 4), woła potężny głos z tronu Bożego w Niebiańskim Jeruzalem [...]. Obecne zwycięstwo nad grzechem jest zapowiedzią i znakiem ostatecznego zwycięstwa nad śmiercią. Zwycięstwo pochłonęło śmierć. Gdzież jest, o śmierci twoje zwycięstwo? Gdzież jest, o śmierci, twój oścień? (1 Kor 15, 54-55).

 

 

 

Już wieczór Wigilii: wychwala, drży, mówi z radością: „Pragnąłem, ja bardzo pragnąłem… Oto Wielkanoc, która polegała na oddaniu siebie samego na pożywienie… Nie myślałeś ani o smutku, ani o swojej haniebnej śmierci, gdyż w przeciwnym wypadku nie szedłbyś z taką radością [396]”. Marsz? Ależ On wręcz się śpieszy! Skąd ta niecierpliwość?

 

„W upojeniu Jego serca, biegnie w stronę haniebnej śmierci Krzyża [397]. Pijany miłością: pije z kielicha Ojca. 

 

Do tej chwili, był to człowiek, który krzyczał do Boga: Wspomnij na nas grzesznych!

 

Teraz Bóg, dzielący chleb swojego Ciała, błaga: Wspomnij na Mnie, dziecko!

 

Człowiek prosił: Nie zapomnij o mnie, gdyż być zapomnianym przez Ciebie to umrzeć!

 

Podczas Ostatniej Wieczerzy kolej na Boga: Nie zapominajcie już o Mnie, o Mnie, który idę na śmierć, aby być zapomnianym przez was!

 

W trakcie Ostatniej Wieczerzy apostołowie trzydzieści i jeden raz odpowiadali: Alleluja!, na wersety śpiewane przez Jezusa. I słowa, które wracały jak refren: Wychwalajcie! (Ps 135).

 

Już wkrótce Jego dusza będzie smutna, aż do śmierci. Zanurzona w łzach z Jego oczu. Jego stopy chwieją się pod ciężarem. I mimo to ma odwagę śpiewać: Pan uchronił moją duszę od śmierci, oczy od łez, nogi od upadku (Ps 114). Wkrótce Jego ręce zostaną związane, a On spokojnie śpiewa: Rozerwałeś moje kajdany! (Ps 115). Aż do śmierci będzie zanurzony w oceanie smutku i ciągle słyszymy: Zawołałem w ucisku do Pana, Pan mnie wysłuchał, nie umrę, ale żyć będę! (Ps 117).

 

Ciężka poprzeczna belka [398] na ramieniu, idzie wspiąć się na wzgórze. Poucza swoich: Ścieśnijcie szeregi z gałęziami w rękach! (Ps 117).

 

To dzień ciemności, a On go świętuje jako dzień wesoły i radosny! Dziwne widzenie rzeczy!

 

Czy słyszysz Go przy łamaniu chleba, napełniającego kielichy?

 

Czymże się Panu odpłacę

Za wszystko co mi wyświadczył?

Podniosę kielich zbawienia

I wezwę imienia Pana [399].

 

To dzięki będzie podnosić każdą Mszę, aby wreszcie nadać jej to imię: Eucharystia. Tak, Jezus składa nasze dzięki Ojcu, aby w całym naszym życiu było miłosierdzie Ojca [400].

_________________________________
Przypisy: