Na drzwiach jednego z kościołów znalazłem kartkę: "Wejdź! Tu znajdziesz odpowiedzi". Jeżeli chodzi o mnie, to wolałbym poprosić osobę poważnie zajętą poszukiwaniem, aby zwróciła się tam, gdzie stawiają pytania, co jest o wiele trudniejsze. Pomimo pozorów uspokajające odpowiedzi wcale nie są pocieszające albo są takie tylko prowizorycznie, na chwilę. Kłopotliwe pytania okazują się bardziej uspokajające i pocieszające. A więc czy chcesz spotkać Jezusa?

Po przeczytaniu książki "Dzień z Chrystusem" życie w świętości wyda się nam proste i dostępne, czego pragnie Pan. I nie będziemy mieli już powodów, by unikać owego Bożego wymogu świętości, który jest jednocześnie naszym szczęściem i zbawieniem świata. Było to oczywiste dla kanonizowanych, którzy uwielbiali Boga nie tylko i nie jedynie poprzez cuda, ale także poprzez wszystkie zwyczajne czynności wykonywane w trakcie dnia z Chrystusem, przez Chrystusa i w Chrystusie...

Kiedy nadchodzą takie chwile, że nie umiemy się modlić... Wtedy możemy zrobić coś bardzo prostego: skoro Jezus jest w moim sercu, niech On się modli, niech On mówi do swego Ojca w ciszy mego serca. Ponieważ ja nie potrafię mówić, będzie mówił On, ponieważ ja nie potrafię się modlić, On będzie się modlił...

Są to rozważania człowieka walczącego, z zapałem angażującego się w działanie, który sam zapłacił wysoką cenę za doświadczenie szczęścia, o jakim odpowiada. Francois Gervais jest wychowawcą. Głęboko wierzy w istotę ludzką. Zwraca się do nas wszystkich, szczególnie jednak do młodych, ponieważ wie, że są oni zdolni znacznie przerosnąć siebie. Zamysłem tych kartek jest przebudzić, tak jak to tylko jest możliwe, i przebudzeniu wytyczyć drogę.

Fińskie przysłowie mówi, że "dobra rada jest jak śnieg: im ciszej pada, tym dłużej leży". Bardzo mi się podoba to zdanie. Pragnę, więc raczej udzielać cichych odpowiedzi na pytania, w nadziei, że to, co powiem, będzie mogło trwać dłużej i wpływać na dusze czytelników...

Czy bezsilny gniew pojawiający się po bezpośrednim dotyku zła musi być bezsilny? Zdarza się, że bardzo życzymy komuś śmierci, że domagamy się sprawiedliwości. Jednak kara śmierci jest najwyższym rodzajem kary, od którego już nie ma odwrotu, nie ma możliwości cofnięcia wyroku po dokonaniu egzekucji i przywrócenia ponownie komuś życia. Czy życia zbrodniarza należy bronić?

Żyjemy w XXI wieku, na małej planecie zwanej Ziemią. Obecne stulecie, w którym widzimy niebywały postęp we wszystkich naukach, nazwaliśmy wiekiem nowoczesności. Ale wciąż łamiemy sobie głowę nad czymś, co wydarzyło się trochę ponad 2000 lat temu. Był to czas, kiedy Imperium Rzymskie znajdowało się u szczytu swej potęgi. Wtedy nastąpiło zagadkowe zdarzenie – narodziny dziecka, które podawało się za wcielonego Boga. Historia przekazuje, że to dziecko miało na imię Jezus i że dorastało w małym, żydowskim mieście Nazaret...

Słowo Boże jest jak pokarm, którym się człowiek karmi i którego ciągle jest spragniony. I tak, kropla po kropli, wpada ono w serca i je rzeźbi... "Rzeźbiona tym Słowem, zanurzająca swe życie w tym Słowie - słuchanym, medytowanym, studiowanym, noszonym w sobie jak oddech na ustach albo uderzenia serca, wyśpiewywanym i celebrowanym, dosłownie «spożywanym» – jak zwój z Księgi Ezechiela – najgłębsza istota człowieka jest przez nie prowadzona, krok po kroku, do zjednoczenia w sobie działania i kontemplacji”. I właśnie coś z atmosfery tego zasłuchania w Słowo chcieliśmy przybliżyć poprzez te tłumaczenia.

Ty i ja jesteśmy bardziej niewolnikami aniżeli ludźmi wyzwolonymi. Nasze niewolnictwo polega na tym, że zapomnieliśmy, co oznacza nasza prawdziwa wolność, którą mamy jako dzieci Boże. Często zadowalamy się życiem w wąskich granicach swego niewolnictwa, głównie dlatego, że wszyscy inni przebywają w tym samym więzieniu...

Trudno zrozumieć, dlaczego dziecko – dla którego rodzice zrobili tak wiele, które zawsze było najważniejsze – nagle przestaje liczyć się ze zdaniem opiekunów i zaczyna stanowić odrębną istotę? Jak to się dzieje, że dzieci w młodzieńczym wieku zaczynają gwałtownie się zmieniać? Co jest przyczyną tych zmian? Jak wtedy traktować nastolatków?