z cyklu: "Świat Pisma Świętego" - cz. 6

Mądrość towarzyszy Józefowi

Biblijne pojęcie mądrości ma specyficzne znaczenie w stosunku do naszego rozumienia tego terminu. Jeżeli my z mądrością często wiążemy szeroką wiedzę i za mądrego skłonni jesteśmy uważać tego, kto legitymuje się rozległymi wiadomościami, Izraelici mądrość przypisywali Ludziom, którzy odznaczali się praktyczną umiejętnością wybierania w życiu dobra moralnego. Ten, kto nie opierał swego życia na Bogu i tak żył, jakby Boga nie było, nazwany został w Psałterzu głupim, gdyż jego wybory życiowe były błędne. Kto takich błędnych wyborów w swym życiu potrafił unikać, zasługiwał na miano mądrego.

Taka mądrość mogła przychodzić z wiekiem i być wynikiem życiowego doświadczenia, ale najczęściej widziano w niej dar Boga, jedynego, który posiadał mądrość w całej pełni. Tę Bożą mądrość w późniejszej literaturze biblijnej przedstawiano na sposób osoby towarzyszącej Bogu, która podejmowała wraz z Nim dzieła przy stwarzaniu świata i kierowaniu historią. Towarzyszka Boga mogła także towarzyszyć ludziom, będąc wyobrażeniem mądrości danej człowiekowi przez samego Stwórcę.

W tym znaczeniu czytamy w Księdze Mądrości o Józefie, jednym z synów patriarchy Jakuba. Mądrość nie opuściła Sprawiedliwego, gdy go zaprzedano, ale go wybawiła od grzechu. Zeszła z nim razem do lochu i nie opuściła go w więzach, aż mu przyniosła berło królewskie i władzę nad ciemięzcami. Dowiodła, że kłamią jego potwarcy, a jemu dala sławę na wieki (Mdr 10,13-14).
Józef został sprzedany przez zazdrosnych braci kupcom madianickim i zawieziony do Egiptu. To nieszczęście, które spadło na młodego chłopca, w przyszłości miało zaowocować wielkim dobrodziejstwem dla całej jego rodziny, uratowanej od klęski głodu.

Plany Boże na początku nie są jasne dla człowieka, którego dotyka nieszczęście, ale mądrością jest przyjęcie tej niewiadomej i nie zwątpienie w celowość tego, co staje się dopustem Boga. To zawierzenie Bogu przejawia się przede wszystkim wiernością Prawu Bożemu, nawet wśród największych przeciwności. Takiego mądrego wyboru dokonał Józef wywieziony do obcego kraju i nabyty przez wyższego urzędnika królewskiego, Potifara. Jako sługa zdobył zaufanie swego pana swoją uczciwością, ta sama uczciwość nie pozwoliła mu ulec grzesznym namowom żony Potifara.

Mądrość Boża towarzyszyła mu na każdym kroku i ustrzegła go od grzechu. Zawiedziona kobieta zemściła się na niewinnym Józefie, oskarżyła go wobec męża i spowodowała zamknięcie w więzieniu. I tam pozostał on człowiekiem, który w postępowaniu swoim idzie za prawdą i sprawiedliwością. Dlatego mądrość Boża pozwoliła mu rozwiązać tajemnice snów jego więziennych towarzyszy.

Interpretacje snów okazały się prawdziwe, ale szczęśliwy przełożony podczaszych zapomniał o Józefie, pozostającym nadal w więzieniu. Przypomniał sobie o nim dopiero wtedy, gdy faraon potrzebował kogoś do interpretacji swojego snu. Józef wyjaśnił sen faraona, który olśniony mądrością Józefa, ustanowił go rządcą całego Egiptu.

ks. prof. Tomasz Jelonek