14 lipca 1958 r. papież Pius XII ogłosił encyklikę Meminisse Iuvat – o modlitwach w intencji prześladowanego Kościoła.

Według Piusa XII po II wojnie światowej nie nastąpił oczekiwany powszechny pokój i ład społeczny, który mogły zapewnić jedynie religia i wartości chrześcijańskie. Dzięki nim ludzie żyją bowiem w miłości wzajemnej, sprawiedliwości i posłuszeństwie wobec prawa. Encyklika papieża upatruje zagrożeń na dwóch polach:

w świecie zachodnim, gdzie odnotowuje się upadek wartości chrześcijańskich, wynikający z wpływów relatywizmu moralnego, laicyzmu i kultury konsumpcyjnej (hedonizmu), szerzących się zwłaszcza wśród młodzieży poprzez publikacje, film i telewizję;

w krajach komunistycznych, gdzie sytuacja jest tragiczna, bowiem Kościół poddany jest krwawym prześladowaniom i nie może pełnić swej misji: duchowni są więzieni lub wyganiani, zlikwidowano prasę katolicką, zamknięto katolickie szkoły, uniemożliwiono pracę misjonarzy, propaguje się ateizm, samowolnie konsekruje się biskupów bez zgody Stolicy Apostolskiej i uzależnia Kościół od władzy państwowej, co oznacza zerwanie łączności z Rzymem i rozerwanie jedności Kościoła (te ostatnie problemy odnosiły się do Chin, papież podejmował je w encyklikach Ad Sinarum gentes i Ad Apostolorum Principis). Takie rozłożenie akcentów każe uznać, że ostrze krytyki papieskiej kierowało się bezwzględnie przeciw komunizmowi.

W sytuacji nowych zagrożeń dla chrześcijaństwa i Kościoła papież odwołał się do modlitwy jako nadprzyrodzonej siły, umożliwiającej duchowieństwu i wiernym wytrwanie i działanie. Szczególną ufność zalecił w macierzyńską opiekę Maryi. Przypomniał też jako wzór przykłady wytrwałości pierwszych chrześcijan w czasach prześladowań. Zalecił publiczne modlitwy, akty pokuty i starania o utrzymanie i rozwój życia chrześcijańskiego, zapewniając o pamięci i wsparciu ze strony Biskupa Rzymu.

franciszkanie.pl