Dzisiaj niemało chrześcijan odczuwa potrzebę modlitwy. To sam świat – jałowy, powierzchowny, krzykliwy, banalny – prowokuje ją w sposób dojmujący, wręcz gwałtowny. Jednak nie zawsze wiedzą „jak” zaspokoić to pragnienie. Pewne formy z przeszłości, przejęte za pośrednictwem wychowania o krótkim oddechu, wydają się im nieodpowiednie dla wzrostu we wierze dla nowych sytuacji egzystencjalnych. Uznają je za kalki ograniczające ich spontaniczne ruchy albo wręcz za nieznośne założenie gipsu na ich myśli i uczucia najbardziej autentyczne.

Jakby tego było jeszcze mało, warunki dzisiejszego życia: zgiełk, niepokój, pośpiech, rozpacz, utylitarystyczna mentalność, zobowiązania wszelkiego rodzaju, poza zmniejszeniem, wręcz anulowaniem obszaru modlitwy, czynią ją problematyczną, by nie powiedzieć niemożliwą.

Przypatrzmy się więc naszej modlitwie korzystając z pomocy naszych tegorocznych rekolekcyjnych rozważań wielkopostnych Alessandro Pronzato.