Każdy z nas zapewne niejednokrotnie uczestniczył w wydarzeniu artystycznym, jakim jest koncert. Zależnie od rodzaju prezentowanej nam muzyki możemy spodziewać się konkretnych zachowań ze strony artystów będących na scenie, a także konkretnej interakcji z nami, będącymi na widowni. Wiele razy także uczestniczyliśmy w modlitwie uwielbienia. Jesteśmy w stanie wyjaśnić, czym ona jest. Jednak jak odróżnić koncert od modlitwy, jeśli w obu przypadkach mamy do czynienia z muzyką chrześcijańską i pieśniami, w których już same słowa okazują się być słowami uwielbienia Boga? Kiedy możemy mówić o koncercie, a kiedy o modlitwie? 

Modlitwę wiernych można porównać do postawy św. Jana Apostoła, który w czasie ostatniej wieczerzy położył swoją głowę na piersiach Pana i kierował do Niego pytania. Można ją porównać do postawy kobiety z Ewangelii, która dotknęła szaty Jezusa i została uzdrowiona. Jest podobna prośbie grzesznej kobiety, która swoimi łzami zrosiła stopy Jezusa i swoimi włosami je otarła. Zostały jej odpuszczone liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała i w tej miłości, prosząc, podeszła do Pana.

Aby móc coraz bardziej żyć dla Boga, trzeba wzrastać w wewnętrznej wolności (obojętności) wobec wszystkiego, co nie jest Bogiem. Prawdziwy chrześcijanin to człowiek zakochany i to właśnie miłość prowadzi do obojętności wobec wszystkiego, co nie jest związane z Ukochanym. Wzrastająca miłość i zaufanie Bogu umożliwiają rezygnację z dążenia do tego, co po ludzku może wydawać się bardziej pociągające. Nie wybiera się tego, co przyjemniejsze, gdy się rozpoznaje, że Bóg zaprasza do czegoś innego.

Wszyscy staramy się poznać nieskończoną Miłość Boga do nas i odpowiedzieć na nią całym sercem. – Powiedziałem: „staramy się”. Tak. O różne rzeczy w życiu trzeba się starać i o nie zabiegać… To nader oczywiste i każdy z nas szybko ułożyłby długą „litanię” spraw i dóbr, o które się w życiu starał i zabiegał. I na tym tle pytajmy: czy temu prawu starania się i czynienia usilnych zabiegów podlegają także trzy cnoty teologalne: Wiara, Nadzieja i Miłość?

Zawsze powinni modlić się i nie ustawać (Łk 18,1). Takie zalecenie daje Pan Jezus swoim uczniom, czyli także nam. Mnisi bardzo poważnie przejęli się tym zaleceniem. Można powiedzieć, że całe swoje życie poświęcili na jego realizację. Jak je realizować? O co w tym zaleceniu chodzi?

Znajdujemy się w ogrodzie klasztoru w Betlejem, w którym Siostra Maria od Jezusa Ukrzyżowanego często pracowała. Stąd też odeszła Siostra do nieba. Czytając porady Siostry dotyczące życia duchowego, znalazłem ciekawą aranżację kwietnika, który składał się z cnót… 

Modlitwa to słowo bliskie osobom wierzącym i trudno byłoby znaleźć osobę, która nie słyszała nigdy o takiej czynności. Modlitwa może mieć jednak bardzo różne znaczenie w życiu poszczególnych ludzi. Może być praktykowana sporadycznie lub często, może być stałym punktem dnia lub świątecznym zwyczajem. Często można spotkać się ze stwierdzeniem, że dla chrześcijanina modlitwa to spotkanie i rozmowa z żywym Bogiem, słuchanie Go i poznawanie Jego woli, by potem wypełniać ją w swoim życiu.

Wszyscy pragniemy dobrej i owocnej modlitwy, zwłaszcza jeśli jest to czas rekolekcji. Szczerze pragniemy, żeby przychodził do nas i udzielał się nam Ten, o którym wiemy, że Jego Miłość stwarza nas nieustannie, ogarnia i niesie. Pragniemy też, by pogłębiała się świadomość naszej chrześcijańskiej tożsamości... Spełnienie tych szlachetnych pragnień zależy zapewne od wielu „czynników”. Jednym z nich, najważniejszym i najbardziej osobistym, jest nasza modlitwa. Wszyscy mamy w tym względzie pewne doświadczenia. Jedne nas radują, inne smucą i rodzą poczucie pewnej bezradności i zniechęcenia.

Modlitwy św. Pawła to przede wszystkim dziękczynienia i prośby. Chciałbym je wszystkie prześledzić, zaczynając od modlitw dziękczynnych. Modlitwa dziękczynna jest znacznie mniej obecna w życiu chrześcijan niż modlitwa prośby - wystarczy popatrzeć choćby jak niewiele jest dziękczynnych intencji mszalnych. Przykład św. Pawła daje możliwość zobaczenia, w jaki sposób można kształtować swoją modlitwę dziękczynną.

Bardzo często nasze spotkanie z Bogiem polega na przedstawianiu Mu swoich próśb (i bardzo dobrze) lub dziękowaniu za Jego opiekę (jeszcze lepiej), albo na przepraszaniu Go (niestety, niezbyt często). Osoby należące do różnego rodzaju wspólnot uczą się także modlitwy uwielbienia, czyli stawania przed dobrym Panem z postawą wdzięczności (oby jak najczęściej, bo godzien jest tego!),  i rozważania Pisma świętego (oby codziennie!).