Rozważając przypowieść o uzdrowieniu głuchoniemego, dobrze byłoby najpierw uświadomić sobie, jak bardzo jesteśmy przez los obdarowani. Nasze zdrowie, nasze talenty i umiejętności przypominają nam, zwłaszcza w obliczu czyjejś choroby czy kalectwa, że tak wiele dostaliśmy od życia. Matka Goethego napisała kiedyś do syna następujące słowa: Jeżeli kiedykolwiek zaczniemy Bogu dziękować za wszystkie dary, które nam okazał, nigdy nie dojdziemy do tego, aby go o coś prosić. Rzeczywiście, trzeba być najpierw chorym, żeby uświadomić sobie, jak ważne jest zdrowie, trzeba się zestarzeć, żeby zrozumieć, jak wielkim darem jest młodość, trzeba przejść przez slumsy w Bombaju albo przez favelas Rio de Janeiro, aby zrozumieć, że to, co tutaj posiadamy, jest wielkim bogactwem. Nie zawsze jesteśmy zadowoleni z tego, co mamy, przeciwnie, często jesteśmy niezadowoleni i porównujemy się nieustannie z innymi. Jesteśmy niezadowoleni i nieszczęśliwi, bo innym jest lepiej, to nasza ludzka cecha. Może dlatego tak często i tak chętnie nadużywamy Bożych darów: zazdrościmy innym majątku, zdrowia, mówimy o innych rzeczy nieprawdziwe, chętnie nastawiamy ucha tam, gdzie się kogoś obmawia czy oczernia.

Człowiek uzdrowiony, opisany w dzisiejszej Ewangelii, zaczął słyszeć i mówić – stał się zdolnym podziwiać świat, tak że inni ludzie mówili o Jezusie: i wszystko, co uczynił, było dobre. Dlaczego my tak chętnie patrzymy na to, co jest na świecie złe; zgorszenie, odejście, upadek, zdrada – to fascynuje ludzi, o tym najczęściej się mówi i pisze.

Wszystko, co uczynił Jezus, było dobre; słowo Jezusa „otwórz się” odnosi się do mnie osobiście, to wezwanie, abym dostrzegł w świecie to, co dobre, to, co buduje; abym słuchał tego, co jest piękne i na to patrzył. Wezwanie: „otwórz się” odnosi się także do Kościoła. Kiedy podróżujemy i zwiedzamy kościoły, często docieramy do starych zakrystii, widzimy piękne monstrancje, piękne księgi, piękne ornaty i… odnosimy wrażenie, jakby życie kościoła zamarło, jakby kościół zamienił się w muzeum. W wielu kościołach tak zwanego starego świata mało jest wskazówek, gdzie znajduje się Najświętszy Sakrament czy konfesjonał. Z daleka zaś widać wejście do zakrystii, jakby to było właściwym skarbem w tym kościele.

ks. Tadeusz Talik TChr