Komentarz liturgiczny
Miłość i cześć potrzebują znaków zewnętrznych. Taka jest natura człowieka. Dotyczy to również mojej relacji z Bogiem. Nie mogę poprzestać na myślach i uczuciach, konieczne jest zaangażowanie całego człowieka. Moja osobista relacja z Bogiem ma także wymiar wspólnotowy – formy wspólnego uwielbienia Boga i konkretne czyny miłości wobec drugiego człowieka. To wszystko są jednak tylko narzędzia. Przypisanie im zbyt wielkiego znaczenia grozi przejściem od wiary do magii. W mojej wierze nie mogę skupić się jedynie na zewnętrznej poprawności znaków. Zawsze na pierwszym miejscu pozostaje pytanie o motywy serca.
Rozważania pochodzą z książki
Patron Dnia
św. Marek Ewangelista
Druga Ewangelia została napisana przez św. Marka, który w Nowym Testamencie jest czasami zwany Janem Markiem. Zarówno on, jak i jego matka, Maria, byli wielce szanowani w pierwszych latach chrześcijaństwa, a dom jego matki w Jerozolimie był miejscem spotkań chrześcijan. Św. Marka wymienia się zwykle ze Św. Pawłem i Św. Barnabą, kiedy mowa jest o podróżach misyjnych na Cypr i dalej. Później podróżował już tylko ze Św. Barnabą. Wiemy również, że przebywał w Rzymie ze Św. Piotrem i Św. Pawłem. Tradycja sięgająca czasów Euzebiusza wskazuje na niego jako założyciela gminy aleksandryjskiej i pierwszego biskupa Aleksandrii. Św. marek jest autorem drugiej Ewangelii, napisał ją prawdopodobnie w Rzymie przed rokiem 60. Ewangelia powstała w języku greckim i była przeznaczona dla ludów nawróconych na chrześcijaństwo. Tradycja mówi także, iż Rzymianie prosili Św. Marka aby głosił nauki Św. Piotra. To tłumaczy pozycję jaką zajmuje Św. Piotr w tej Ewangelii.
jutro: św. Aldy
