Świadomość, że jestem koroną stworzenia, nie zmienia faktu, że bycie stworzeniem oznacza ograniczoność. Owszem, kiedy doświadczam różnych słabości i chorób, próbuję z nimi walczyć. Wiem jednak, jak ograniczone są moje możliwości. W życiu duchowym jestem jednak bezradny, jeśli nie uznam, że Jezus jest jedynym wybawicielem. Zawierzyć Mu jako Bogu prawdziwemu swoje życie nie jest proste, gdy spogląda na mnie z tronu krzyża, bo mój wzrok zatrzymuje się na tym, co zewnętrzne: przemijalności ludzkiej natury, znaku hańby i bezsilności. Tymczasem krzyż to znak miłości posłusznej i przyjętej przez Ojca, który nigdy nie opuszcza swojego Syna. Choć wyniszczony w swoim człowieczeństwie Jezus zawsze pozostaje Synem zjednoczonym z Ojcem.