logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Giuseppe Forlai
Nadzieja na zbawienie. Chrześcijanin i życie wieczne
Wydawnictwo Bratni Zew
 


Starając się nadążyć za szaleńczym tempem życia codziennego, zbyt zaaferowani „główkowaniem”, jak dotrwać do wieczora, nie mamy czasu na myślenie perspektywiczne. 40 dni Wielkiego Postu to krótki czas. Zdecydujmy się podążać za Chrystusem. Wtedy teraźniejszość stanie się czasem spotkania odkupionej przeszłości i rodzącej się przyszłości.
 
Wydawca: Wydawnictwo Bratni Zew
Rok wydania: 2013
ISBN: 978-83-7485-217-3
Format: 130 x 210
Stron: 144
Rodzaj okładki: Miękka
  
  

 
28 marca - Wielka Środa
 
 
Chrystus dokonał rytualizacji ostatnich chwil przed śmiercią, by uczynić z nich dar dla tych, którzy go kochali i w niego uwierzą; dzielił śmierć ze wspólnotą. "Zapanował" nad nią w dosłownym tego słowa znaczeniu - od łacińskiego dominus - podporządkował życiu. Zwyciężył śmierć zmartwychwstaniem, a rozpacz (pojawiającą się w obliczu śmierci) swoją wolą uczynienia z ostatniej chwili życia testamentu, uzdrawiającego wspomnienia. Mam nadzieję, że Czytelnik wybaczy mi kilka uwag nieco bardziej teologicznych, na które pozwolę sobie w tym miejscu.
 
Bóg stworzył mężczyznę i niewiastę ograniczonymi, śmiertelnymi. W jego pierwotnym zamyśle Adam i Ewa przeżyliby śmierć i jej nadejście bez rozpaczy, jako pogodne przejście do kolejnego wymiaru życia w komunii z Ojcem. Śmierć wdarła się do świata "przez zawiść diabła" (Mdr 2,24) wraz z grzechem pierworodnym. Chodzi tu jednak o śmierć, której doświadczają ludzie wybierający zło, to znaczy żyjący w grzechu. Jak mamy to rozumieć? To znaczy, że człowiek pozbawiony pierwotnej łaski nie potrafi  pogodnie przeżywać naturalnej śmierci, otwierającej go na nowy początek, tylko uważa ją za życiową tragedię, wypadek: zaufanie przestaje być częścią śmierci, a w jego miejsce pojawia się lęk; człowiek przestaje być podmiotem, a staje się ofiarą śmierci.
 
Mając w pamięci powyższe słowa, wróćmy do Jezusa. Chrystus zwyciężył śmierć przez zmartwychwstanie i odkupił lęk związany z jej nadejściem, ponieważ nad nią "zapanował", zamiast paść jej ofiarą. Wystarczy pomyśleć o odwadze, z jaką czekał na spotkanie ze zdrajcą w Ogrodzie Oliwnym i wielkim pragnieniu Ostatniej Wieczerzy z apostołami, których posłał do gospodarza, by powiedzieli mu: "Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami". Ostatnia Wieczerza jest kluczem do prawdziwego zrozumienia jak Chrystus interpretował swoją śmierć (szczególnego znaczenia nabierają zwłaszcza słowa o "chlebie życia"). Nie wdając się w analizę licznych i nadzwyczajnych znaczeń tajemnicy Eucharystii, ograniczymy się do jednej uwagi, istotnej dla omawianych przez nas zagadnień. Jezus, zgodnie z wiarygodną hipotezą fi lologiczną, podaje uczniom chleb mówiąc "to jest ciało" i mając na myśli oczywiście "swoje" ciało, jak napisali później Ewangeliści. "Ciało" w języku aramejskim to pàgro, hebrajskim péger, co dosłownie oznacza zarówno zwłoki, jak ciało żyjącego człowieka. Tymi prostymi słowami Pan chciał wyjaśnić s woją b rutalną śmierć, która nastąpiła kilka godzin później, jakby mówił do apostołów: to, co za chwilę zobaczycie i co was przerazi ma sens; moje ciało będzie jak ten połamany chleb, bez życia, ale dający życie; dający pożywienie.

Zobacz także
o. Jerzy Zieliński OCD

Czy istnieje coś bardziej zwykłego i banalnego niż życie codzienne? – można by zapytać. Święci uczą nas robić z prozaicznej codzienności rzeczy tak wspaniałe, że sam Bóg przygląda się im z upodobaniem i zachowuje ich wartość na wieczność. Nie sądźmy jednak, że chodzi tutaj jedynie o wydarzenia nadzwyczajne. 

 
Paweł Teperski OFMCap
No właśnie, ten nieszczęsny Adwent. Tyle jest z nim zamieszania. Gorączkowe zakupy i korzystanie z bajkowych promocji przedświątecznych, sprzątanie całego domu. W sumie to Adwent powinno się przedłużyć do sześciu tygodni, tyle jest wtedy roboty, że nie ma na nic czasu. Słyszeliśmy, że są Roraty w kościele, ale o zabójczej porze, bo o 6.30 rano, a te popołudniowe, co to wprowadzili dla śpiochów, to też nie w porę, bo dzieci mają po południu basen, angielski i lekcje pianina.
 
ks. Zbigniew Kapłański
Każdy z nas dobrze wie, że kiedy nam na kimś zależy, to jesteśmy gotowi do wielu poświęceń, a do tego pewnie byśmy się obruszyli, a może nawet czuli urażeni, gdyby ktoś wyraził podziw dla naszego oddania, bo „przecież go (ją) kochamy!”. Nikt się nie dziwi, gdy któreś z rodziców czuwa kilka nocy z rzędu przy łóżku chorego dziecka, podobnie nikt się nie dziwi, gdy pielęgnujemy pradziadka czy starszą sąsiadkę. 
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS