***

 

 

Najpierw przeczytaj 2-3 razy, powoli, zdanie po zdaniu proponowany fragment Pisma Świętego, mówiący o Narodzinach Jezusa. To nic, że wydaje ci się, iż tekst znasz prawie na pamięć i tyle razy go już słyszałeś. Czytając wejdź na nowo w jego treść i strukturę, zwróć uwagę na występujące w nim osoby, wydarzenia, miejscowoŚci...

 

Następnie przeczytaj tekst wolniej, zatrzymując się krótko po każdym zdaniu. Celem tego rodzaju czytania nie jest już intelektualne poznawanie treści, ale jej wewnętrzne smakowanie i odczucie.

 

Na koniec przeczytaj tekst jeszcze raz, zatrzymując się w dowolnym miejscu dowolną długość czasu. Trwaj w wybranym słowie, zdaniu, myśli, odczuciu. Uchwyć to, co cię uderza, przyciąga fascynuje czy intryguje, ale także i to, co cię drażni bądź irytuje, może budzi znudzenie lub zniechęcenie.

 

 

Medytację rozpocznij od prośby o uczciwość wewnętrzną na modlitwie, aby jak mówił święty Ignacy Loyola "wszystkie moje zamiary decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Jego Boskiego Majestatu".

 

Następnie przedstaw sobie scenę Narodzenia Jezusa, możesz posłużyć się zamieszczonym w tekście obrazem. Obraz, który zagości w twej wyobraźni, będzie ci pomocą w "odnalezieniu" się przed Bogiem, umiejscowieniu się ponownie w rozważanej historii kiedy na wskutek rozproszeń sercem i myślą oddalisz się od przedmiotu modlitwy.

 

Z kolei poproś Boga o to, co pragniesz uzyskać poprzez tę medytację. Wypowiedz Mu swoje pragnienie, z którym stajesz do modlitwy. Jeśli chcesz, możesz tu szczególnie prosić o wewnętrzne zafascynowanie Jezusem, który dla ciebie się Narodził.
Teraz zanurz się w medytowanej scenie. Pomocą może być tych kilka refleksji, którymi chcę się z tobą podzielić.

 

 

W czasie Zwiastowania anioł zapowiedział Maryi panowanie jej Syna nad światem: Bóg da Mu tron Jego praojca Dawida, a Jego panowaniu nie Bgdzie końca /por. ŁK 1,32-33/. Łukasz w opowiadaniu o Narodzeniu Jezusa podkreśla wypełnienie się tej obietnicy, które dokonuje się jakby z woli i mocy rzymskiego cesarza. To Oktawian August zarządza spis ludności, aby w ten sposób zaznaczyć swoje panowanie w Imperium. Miejsce Narodzin Jezusa wydaje się więc być wyznaczone władzą rzymskiego imperatora. Przecież to na jego rozkaz Maryja i Józef muszą udać się w drogę do Betlejem, aby poddać powszechnemu spisowi ludności. I tu dotykamy jednego z wielu ewangelicznych paradoksów. Bóg realizuje swój plan zbawienia człowieka, wykorzystując nawet ludzką pychę, pragnienie władzy i zadufanie. Cesarski rozkaz staje się źródłem realizacji zapowiedzianego przed wiekami proroctwa: A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu /Mi 5,1/.
Aby proroctwo to mogło się zrealizować, Bóg potrzebował jednak zgody, głębokiego zaufania i zawierzenia ze strony Maryi i Józefa.