Jeśli w wyniku tej wewnętrznej przemiany – metanoi – twoje myśli staną się piękne, a pragnienia szlachetne, to naturalną tego konsekwencją będzie szlachetne postępowanie. Nie będziesz martwił się o siebie. Twoje życie będzie przepełnione troską o Królestwo Boże, o więzi i relacje z innymi. Jeśli zobaczysz, jak na krzyżu znika wszelkie zło, którego się w życiu dopuściłeś, pokonane mocą niepojętej miłości Boga – twoje serce napełni wdzięczność.

Gdy ostatnio odwiedziłem moich rodziców, tata zabrał mnie do jadłodajni, gdzie podawano pyszne pierogi. Oczekując przy ladzie na nasze danie, zauważyłem duży napis: „Zakaz palenia i rozmawiania o kryzysie”. Bardzo mi się spodobał. Usiedliśmy przy naszych pierogach i rozkoszowaliśmy się ich smakiem. Żaden kryzys nie przeszkodził nam w delektowaniu się obiadem i w rozmowie o nadchodzącej wiośnie.

Niezadowolenie z życia jest policzkiem wymierzonym samemu Chrystusowi, z którego powinniśmy się spowiadać. Żadne poświęcenie z piętnem cierpiętnictwa nie jest miłe Bogu, który poświęcił swojego Syna, czyniąc Go grzechem – naszym grzechem…

Wdzięczność na ustach

Jedyną ofiarą miłą Bogu jest dziękczynienie (eucharystein) – wdzięczność wyrażana nie tylko słowami, ale całym życiem. Syn Boży dał się przybić do pala, byśmy oczyma Boga spojrzeli na Niego i zobaczyli w Nim siebie – słabego, grzesznego, rozdartego człowieka – i dziękowali za wielką miłość, która oczyściła nas z win. Bóg, czyniąc przekleństwem swojego własnego Syna, obarczając Go winą za grzechy, których nie popełnił – odkupił nas, niewdzięcznych, od władcy ciemności, usprawiedliwił i obdarzył łaską wdzięczności.

W żydowskiej tradycji świętowania szabatu pamięta się, aby tego dnia nie rozmawiać o tym, co przykre, nie przywoływać złych wspomnień i nie narzekać. Jest to czas wdzięczności Bogu za Jego hojność i miłosierdzie. Szkoda, że tak niewielu chrześcijan pamięta, by świętując niedzielę – pielęgnować uczucie wdzięczności względem Boga i ludzi, opowiadać o tym, co dobre, piękne i szlachetne.

Osoba pełna wdzięku, to nie ktoś, kto ładnie wygląda, gustownie się ubiera czy porusza się z gracją. Pełną wdzięku jest osoba, która ma wdzięczność na ustach. W Księdze Przysłów czytamy: „kto ma wdzięk na ustach – przyjacielem króla” (Prz 22, 3b), według Syracydesa wdzięk na wargach ma mądry (por. Syr 21, 16), a psalmista śpiewa: