logo
Piątek, 29 marca 2024 r.
imieniny:
Marka, Wiktoryny, Zenona, Bertolda, Eustachego, Józefa – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Łukasz Sośniak, Jean Vanier
Nie da się zastąpić symbolu
materiał własny
 


 
Wywiad z Jeanem Vanier nagrany podczas Tygodnia Wspólnot Arki w Polsce (w Krakowie) 10-16 października 2006 r.
 
 Jean Vanier urodził się w 1928 r. w Kanadzie, której jego ojciec był gubernatorem. Mając dwanaście lat Jean zdecydował się wstąpić do szkoły morskiej i do 22 roku życia służył na lotniskowcach. W 1950 r. porzucił karierę wojskową i rozpoczął drogę duchowych poszukiwań. Wstąpił do studenckiej wspólnoty chrześcijańskiej „Żywa woda”, założonej przez dominikanina Thomasa Philipea (stał się on wielkim przyjacielem i mistrzem Vaniera). Jean Vanier przejmuje kierownictwo nad wspólnotą, jednak jako osoba świecka nie jest dobrze postrzegany przez władze duchowne. Postanawia więc zostać księdzem. W wyniku konfliktu z biskupem rezygnuje jednak z formacji w ostatnim roku studiów. Kolejne lata spędza samotnie, w klasztorze trapistów, na fermie, w Fatimie. W 1962 r. broni rozprawę doktorską i rozpoczyna karierę naukową na uniwersytecie w Toronto. W tym czasie Thomas Philip zostaje kapelanem w domu opieki społecznej w Trosly. Tam odwiedza go Jean Vanier i po raz pierwszy spotyka się z osobami niepełnosprawnymi. Jean postanawia zamieszkać wraz z dwoma niepełnosprawnymi w zakupionym prze siebie domku. Tak zaczyna się historia Arki. Obecnie L’Arche jest międzynarodową federacją wspólnot, w której osoby upośledzone żyją i pracują razem ze zdrowymi. Wspólnoty te kształtują się ze względu na potrzeby najsłabszych. Przez lata działalności stały się znakiem dla świata, że osoba niesamodzielna nie jest gorszym „rodzajem” człowieka, ale wybranym i umiłowanym dzieckiem Boga, które w Kościele i społeczeństwie ma swoje miejsce i zadanie. Bliźniaczą organizacją, której wraz z Marie Mathie J. Vanier jest założycielem jest „Wiara i Światło”. Jean Vanier uważa, że „odrzuceni przez społeczeństwo, to źródło życia i światła, które prowadzi nas do tego co najważniejsze, do całej prawdy – Jezusa.”
 
– Jesteśmy na rekolekcjach wspólnoty Arki. Proszę powiedzieć czym są takie rekolekcje dla tych właśnie wspólnot?
 
– My bardzo często odbywamy rekolekcje w każdej wspólnocie czy w obrębie każdego regionu. Mamy między innymi takie bardzo szczególne rekolekcje, które nazywamy rekolekcjami „tęczy” czy „tęczowymi”, specjalnie dla osób z upośledzeniem umysłowym. Mamy bardzo różne rekolekcje, np. dla asystentów Arki, którzy są dopiero rok, dwa lata w Arce, dla asystentów długoterminowych – rekolekcje przymierza. Chodzi o to, żeby jak najlepiej połączyć razem nasze doświadczenie ze Słowem Bożym. Nasza codzienność bywa bardzo trudna. Osoby z upośledzeniem bywają bardzo biedne, a życie z nimi również bardzo trudne, dlatego potrzebujemy przypominać sobie przesłanie Jezusa, aby odnaleźć głęboki sens tego czym żyjemy na co dzień.
 
 
1 2 3  następna
Zobacz także
kl. Mateusz Zawiłowicz SCJ

Doświadczenie cierpienia, choroby czy starczej słabości zmusza nas niejednokrotnie do wzmożonej koncentracji na przyszłości – nieznanej i przez to napawającej lękiem. Niepokój ten ma swoje źródło w poczuciu bezradności wobec choroby, która nas ogranicza, wobec słabości, która wciąż narasta, czy wobec cierpienia, które zdaje się nie mieć końca.

 
kl. Mateusz Zawiłowicz SCJ
Fotografie rentgenowskie sprzed uzdrowienia i po nim wydają się być niewiarygodne. Widać wyraźnie zniekształcone kości i zdeformowane kształty, którym - wydawałoby się - nic nie może przywrócić pierwotnej, naturalnej harmonii. A jednak moc Boga jest nieskończona, a Jego miłość niewyrażalna. Oczywistość potwierdzona zmysłami ustępuje temu, co jest pozornie niemożliwe...
 
ks. Jarosław Czyżewski

Naprzeciwko Grobu Bożego jest dziedziniec, na którym znajduje się kamień nazywany omphalos (pępek). Według średniowiecznych kosmologów miało to być geograficzne i mistyczne centrum świata. Dla mnie Jerozolima jest miejscem spotkania. Z perspektywy wiary, to miejsce odkupienia człowieka. Tu Jezus uzdrowił niewidomego, tutaj ustanowił Eucharystię, tam objawił się uczniom po zmartwychwstaniu. Dlatego Ziemia Święta to Piąta Ewangelia przeżywana namacalnie. Życie tu zmienia spojrzenie na świat, na chrześcijaństwo.

 

Z o. Zacheuszem Drążkiem OFM rozmawia ks. Jarosław Czyżewski

 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS