Można odnaleźć przynajmniej osiem motywacji podjęcia celibatu podawanych przez Kościół:

 
1. Cel życia kapłana stanowi uwielbienie Boga – taka jest pierwotna i pierwsza motywacja celibatu: motywacja kultyczna.
2. Kapłan naśladuje bezżennego Chrystusa, Jezusa dźwigającego krzyż, także brzemię samotności.
3. Wymiar charyzmatyczny: celibat stanowi dar. Osoba poświęcona Bogu, rezygnując z życia płciowego, może poznać inne wymiary życia. W przyjętej dobrowolnie samotności inny jest kres życia i inne jego spełnienie. Puste serce księdza Bóg wypełnia być może inaczej niż zna to serce, które jest napełnione miłością człowieka.
4. Wymiar apostolski, ojcostwo duchowe: w rodzicielstwie duchowym ma udział wielu ludzi. Doświadczenie podpowiada jednak, że podjęcie czystym sercem celibatu zwiększa skuteczność duszpasterską. Im samotność księdza więcej kosztuje, tym jego działanie bywa mocniejsze.
5. Aspekt ofiarniczy: kapłan składa ofiarę ze szczęścia rodzinnego i rodzicielskiego, aby ratować dusze. Tu, na ziemi, on sam żyje samotnie, aby inni nie byli osamotnieni na wieki. Aby nie poszli do piekła. Motywem celibatu jest miłość pasterska.
6. Aspekt wspólnotowy: nie zabiegając o swoją rodzinę, kapłan może poświęcać  więcej czasu, zaangażowania i uwagi innym ludziom.
7. Świadectwo: miłość ludzka dzisiaj jest mocno sprofanowana. Kapłan może pokazać inne wymiary miłości. Piękne i głębokie odniesienia mimo braku seksu.
8. Aspekt eschatologiczny: celibat stanowi znak przyszłego świata, gdzie „żenić się nie będą”.

 

Cóż, Pani ma trudności ze zrozumieniem celibatu, a my, księża, z jego twórczym przeżyciem. Bywa, że zamiast stawać się bardziej kochający i otwarci na ludzi, zamykamy się w starokawalerstwie. Bywa, że zamiast odnaleźć w samotności Boga, zapychamy czas telewizją i głupotami. Bywa, że zamiast być „przejasnym znakiem królestwa niebieskiego”, stajemy się znakiem frustracji i niespełnienia. To wszystko prawda, ale… Celibat nie powstał w teorii. Jest dzieckiem praktyki. Przez około tysiąc lat istniała dowolność. Jedni kapłani byli żonaci, inni żyli w celibacie. Kościół katolicki się temu przyglądał i ostatecznie stwierdził, że z tych dwu lepszym wariantem jest celibat.