logo
Wtorek, 19 marca 2024 r.
imieniny:
Józefa, Bogdana, Nicety, Aleksandryny – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
ks. Przemysław Bukowski SCJ
Niezidentyfikowany obiekt nielatający
Czas Serca
 


Podobno, by dzisiaj czegoś się o sobie dowiedzieć, wystarczy wpisać hasło w internetową wyszukiwarkę Google, a błyskawicznie i szeroko otworzą się przed nami internetowe okna prawdy. Znana jest zresztą anegdota, że Jan Paweł II zapytany niegdyś przez dziennikarzy o to, jak się czuje, odpowiedział: "Nie wiem, nie czytałem jeszcze dzisiejszych gazet". Na temat życia księży, ich majątków, sekretów czy po prostu codziennych małych i wielkich grzechów krąży wiele plotek. Niekiedy owe sensacje okazują się zwykłymi nieporozumieniami, czasem wynikają z nieznajomości rzetelnych faktów lub po prostu z chęci utarcia nosa Kościołowi czy postawienia go pod ścianą. Zdarza się jednak, że wiarygodnie zahaczają o prawdę. Jacy są, skąd się biorą, dlaczego wybierają taki styl życia? A może właściwie: jacy tak naprawdę nie są?
 
Księża i ich tajemnice. Co się o nich myśli i pisze? Googlując, czyli przeszukując internetowe zasoby, można się wiele dowiedzieć. Jednak – podobnie jak w każdym innym przypadku – spotkać konkretną osobę, a zmierzyć się z naszym wyobrażeniem o niej, to nie to samo. Ostatecznie bowiem z naszymi abstrakcjami możemy ugrzęznąć w iluzjach. Wówczas sami stajemy się ofiarami horyzontów kreta. Kurtyno tajemnicy odsłoń się trochę…

W kolejce po aureolę

"Czy ksiądz jest święty z samego faktu bycia księdzem? Czy musi na swoją świętość zapracować tak samo jak my?"

Kapłani… Wiadomo, że nie spadli z nieba. I chociaż nazywamy ich "duchownymi", to przecież ciała mają dokładnie tyle samo, co każdy żyjący na ziemi Karol, Łukasz czy Krzysztof. Z aniołami nie łączy ich żaden niebiański kod DNA, a jednak – jak uczy teologia – trzymają w rękach skarby, przed którymi nawet sfery archanielskie odprawiają adorację.

Ktoś stwierdził kiedyś uszczypliwie: "Duchowni – oni troszczą się o nasze życie pośmiertne i w ten sposób zarabiają na swoje doczesne". Można się oczywiście spierać o stosowność wysokości ich pensji, nadmiar parametrów eksploatacyjnych ich aut czy dorzeczność obfitości plebanijnych stołów. Pewne jest jednak to, że owo "duchowny" bardziej odzwierciedla sprawowaną w Kościele funkcję niż naturalne predyspozycje. Nie tłumaczy to oczywiście bardziej pazernych rąk niektórych włodarzy Bożych darów. Zresztą już w apostolskim kolegium pojawił się ten kłopot, jeśli wspomnieć tylko tego z Dwunastu, który trzymał pieczę nad trzosem (por. J 12,6). Z uprzedzeniami trzeba jednak zawsze ostrożnie. Czy to doprawdy zasadne, żeby np. nie ufać wszystkim rudym i łysym? Rudym, wiadomo, bo są fałszywi. A łysym? Bo też kiedyś mogli być rudzi. Jeśli zatem sami jesteśmy przekonani o stosowności ludowej prawdy, że w zdrowym ciele zdrowy duch, to duchowny robiący zakupy w sklepie, jeżdżący na nartach czy pływający na basenie nie musi automatycznie wywoływać emocjonalnych konwulsji czy zgorszenia, że na klęczkach pod figurą powinno mu wystarczyć.

Za sutanną panny sznurem

"Dobre małżeństwo, według mnie, może tylko wspierać osobę kapłana, w niczym nie przeszkadza. Ja nie dyskutuję z celibatem, ja tylko tego nie rozumiem".

Stanęło zatem na tym, że ksiądz to też duch wcielony czy też ciało uduchowione. W każdym razie ma kompletny przewód pokarmowy, winien uprawiać sport i dbać o higienę osobistą. Wracamy zatem do cielesności, od której wyszliśmy. Czyż nie domaga się ona tego, co było od początku: "Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem" (Rdz 2,24)? Czy w przypadku duchownych mamy zatem do czynienia z chrześcijanami wyższej rangi? W żadnym wypadku. Istnieją oczywiście księża, np. grekokatoliccy, którzy zakładają rodziny i wcale nie są przez to gorszymi kapłanami. Czy księżom-singlom, starym kawalerom jest łatwiej i czy są oni w stanie zrozumieć ludzkie relacje, kiedy sami się ich wyrzekają? Oczywiście nie idzie tutaj wyłącznie o praktykę życia w takim czy innym społecznym modelu. Księdza do celibatu nikt nie zmusza. Kapłaństwo jest łaską i celibat idzie razem z nią w parze. Nie jest to zatem bomba z opóźnionym zapłonem. Poza tym księża aż tak od ludzi nie stronią. Kapłan uczy się relacji z innymi poprzez przyjaźnie, jakie tworzy, również te rodzinne, w których uwrażliwia się na dar małżeństwa i trud wychowania dzieci. I choć nie żyje w małżeństwie, to spotyka się z naprawdę głębokimi małżeńskimi czy rodzinnymi sprawami. Często, choćby w konfesjonale, są to kwestie, których nawet sami małżonkowie między sobą nie poruszają.

Mówi się czasem w kościelnych kręgach, że kapłańską żoną jest tzw. brewiarz (modlitewnik), który – jak to każda żona – chce by dochowywać mu wierności. Nie ryzykowałbym zatem tezy o chorowaniu na samotność katolickiego duchowieństwa. Często chyba bardziej brakuje mu dobrej samotności, aby w niej ciągle pytać Jezusa o adres: "Nauczycielu – gdzie mieszkasz?" (J 1,38), i w ten sposób z kolei móc później innych tam zaprowadzić. Jednak jak aspiryna nie pomaga na złamaną nogę, tak nic nie zastąpi relacji z drugim człowiekiem. Zatem ku pokrzepieniu serc: nie sprzeniewierza się swemu celibatowi kapłan, który od czasu do czasu zje obiad czy wypije kawę z zaprzyjaźnioną rodziną.

…a ciebie, ojcze dość wszechmogący, proszę o pokutę

"Już od dość dawna nurtuje mnie to pytanie. Każdy wierzący musi przynajmniej raz w roku iść do spowiedzi świętej. A jak to jest u duchownych? Czy oni są zwolnieni z tego obowiązku? Czy ksiądz spowiada się innemu księdzu?"

Jestem przekonany, że kapłaństwu – w ogóle – złą prasę robią tylko nieliczni "uklerowieni". Co zrobić, że to oni są najczęściej atrakcyjni medialnie? Patrząc prawdopodobnie na kapłanów, którzy być może sprawiają czasem niezgrabne wrażenie, jakby "otrzaskali się" już ze wszystkimi "świętościami", ktoś stwierdził nawet, że cudem jest znaleźć wierzącego księdza. Czy rutyna może być w tym przypadku jakąś formą samoobrony, religijnością bez wiary? Wiadomo przecież, że oczekiwania Jezusa w stosunku do jego uczniów były i są w rzeczywistości niemożliwe do zrealizowania, nie na miarę ludzkich kompetencji. Gdyby chodziło tutaj wyłącznie o człowiecze siły, nasze ludzkie predyspozycje… Tak czy siak, w kapłaństwie "karierowiczostwem" pozostanie świętość, czyli również wiara w to, że mimo obyczajowych czy finansowych potknięć Pan Bóg nie sądzi dwukrotnie za to samo, a każdemu grzesznikowi daje szansę, również temu z duchownym paszportem.

 
1 2  następna
Zobacz także
ks. Grzegorz Strzelczyk

Sumienie to „głos Boga” w duszy, który mówi, co jest dobre, a co złe. Taką lub zbliżoną odpowiedź przyniosłaby zapewne sonda uliczna przeprowadzona wśród katolików. Ten sposób definiowa­nia sumienia ma jedną zasadniczą zaletę – wiąże silnie sumienie z Bogiem. Zaleta ta jednocześnie jednak okazuje się wadą: może bowiem wyrażać przekonanie, że sumienie cieszy się jakimś ro­dzajem nieomylności właściwej Bożej przemowie.

 
Marek Witkowski
Każdy człowiek ma różne predyspozycje do bliskości i dystansu. Wynikają one z jego wychowania, historii życia, z powołania, kultury, wykształcenia. Uczestników wspólnot modlitewnych łączy wiara i modlitwa, a bliskość z Jezusem zbliża ich także ku sobie. A jakie relacje ze wspólnotą buduje jej duszpasterz? Czy jest wyłącznie ojcem duchowym i przełożonym, czy oprócz tego wchodzi w relacje przyjaźni, stołowo-ogródkowe, a dzieci członków wspólnoty mogą go poprosić: „Wujku, weź mnie na barana”? 
 
Beata Kołodziej
Nauczenie dziecka modlitwy Ojcze nasz lub Zdrowaś Maryjo wcale nie jest takie łatwe, jak sądziłam. Dla nikogo chyba nie będzie zaskoczeniem, że różnorodność przekręceń stosowanych przez nasze pociechy jest spora. Moje dzieci mówiły np.: Chleba naszego poprzedniego, i nie budź nas na pokuszenie, módl się za nami grzecznymi – i broniły swojej wersji z uporem godnym lepszej sprawy...
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS