Ile ofiar mszalnych można przyjąć w ciągu jednego dnia? Bez względu na to, ile Mszy Świętych w ciągu dnia kapłan celebruje, może on przyjąć tylko jedną ofiarę mszalną z racji aplikacji owoców Mszy Świętej. Tylko indult Stolicy Apostolskiej mógłby upoważnić kapłana, aby przyjął dla siebie ofiarę mszalną złożoną z racji aplikacji drugiej lub trzeciej Mszy. Od tej normy, ustalonej w KPK, kan. 951 § 1, jest tylko jeden wyjątek, dopuszczony zresztą w tym samym kanonie, mianowicie w dniu Bożego Narodzenia (25 grudnia) wolno kapłanowi sprawować trzy Msze i może on przyjąć ofiarę mszalną z racji każdej z tych aplikacji.

Poza tym kan. 951 § 1 dopuszcza możliwość przyjęcia już nie całej ofiary, ale jakiegoś wynagrodzenia jako tzw. tytułu zewnętrznego (titulus extrinsecus), jeśli kapłan celebruje drugą lub trzecią Mszę w ciągu dnia. Tytuł taki zachodzi, gdy ofiarodawca życzy sobie, żeby celebrans binowaną Mszę sprawował np. w odległym kościele. W tym przypadku binujący kapłan może coś zażądać właśnie za dojazd, ale nie za aplikację owoców Eucharystii.

Zgodnie z kan. 951 § 1 KPK, kapłan celebrujący jednego dnia więcej niż raz może aplikować poszczególne Msze w intencji określonej przez ofiarodawców, ale pod warunkiem, że - poza dniem Bożego Narodzenia - przyjmie ofiarę z racji jednej Mszy, inne zaś przekaże na cele określone przez własnego ordynariusza.

Komisja Interpretacyjna Kodeksu Prawa Kanonicznego 20 kwietnia 1987 r. wyjaśniła, że w rozumieniu kan. 951 § 1 KPK ordynariuszem jest "ordynariusz własny", tj. dla kapłanów diecezjalnych - biskup, dla zakonnych - przełożony zakonny. Wyjaśniła również, że zakonnicy pełniący urzędy proboszcza i wikariusza parafialnego w sprawie ofiar z binacji i trinacji podlegają biskupowi diecezjalnemu, a nie swemu ordynariuszowi zakonnemu. Jan Paweł II w dniu 23 kwietnia 1987 roku zatwierdził tę odpowiedź.

Określenie wysokości ofiary

Jeśli chodzi o koncelebrację w tym samym dniu drugiej Mszy, to z tytułu jej aplikacji nie można przyjąć ofiary mszalnej (KPK, kan. 951§ 2). Zasadniczo prawodawca nie pozwala na sprawowanie drugiej Mszy tego samego dnia przez kapłana (kan. 905). Pominąwszy wyjątki, np. w czasie wizytacji biskupiej, prawodawca nie dopuszcza możliwości binacji w koncelebrze. Jeśli takie przewidziane przez prawo wyjątki mają miejsce, nie można przyjąć ofiary z racji aplikacji Mszy, nawet na cele wskazane przez ordynariusza.

Ustalenie wysokości ofiary mszalnej ma na celu ułatwienie wiernym jej poznanie. Oznacza to, że celebrans nie może domagać się większej, jednak ofiarę wolno mu przyjąć zarówno wyższą, jak i niższą. Zgodnie z prawem (KPK, kan. 952 §§ 1-3) określenia wysokości ofiary ma dokonać dekretem synod prowincjonalny albo konferencja biskupów, jeśli zaś tego nie uczynią - zarówno kapłani diecezjalni, jak i członkowie zgromadzeń zakonnych - mają stosować się do zwyczaju panującego w diecezji.

Ilość intencji mszalnych, jaką kapłan może przyjąć, została określona w kan. 953, a mianowicie: "Nikt nie może przyjąć do osobistego aplikowania tylu intencji oraz ofiar mszalnych, by nie mógł ich zrealizować w ciągu roku". Kongregacja dla Duchowieństwa w dekrecie Mos igitur, w art. 5, zobowiązuje kapłanów, którzy przyjmują dużą ilość ofiar mszalnych w określonych intencjach i nie mogą w ciągu roku wypełnić podjętych zobowiązań, aby nie odmawiali przyjmowania ich, bo to nie pozwala ofiarodawcom wypełnić pobożnej woli i prowadzi do zaniechania chwalebnego zamiaru. Zachęca, aby kapłani przyjęte intencje przekazywali innym kapłanom, zgodnie z kan. 952, lub własnemu ordynariuszowi, po myśli kan. 956.

Miejsce i czas aplikowania przyjętych intencji mszalnych zależy od umowy pomiędzy kapłanem i ofiarodawcą (KPK, kan. 954). Jeśli w niektórych kościołach lub kaplicach proszą o odprawienie tylu Mszy Świętych, że nie można ich tam odprawić, wolno stypendia przekazać gdzie indziej, chyba że ofiarodawcy wyraźnie okazali wolę przeciwną." (KPK, kan. 954). Z umowy również wypływa obowiązek aplikowania Mszy w ustalonym czasie. Czas aplikowania intencji mszalnej określony przez ofiarodawcę wchodzi do umowy jako jej część składowa.