Maksymy duchowe

Wszystko jest możliwe dla tego, kto wierzy, jeszcze bardziej dla tego, kto ma nadzieję, jeszcze bardziej dla tego, kto miłuje, a jeszcze bardziej dla tego, kto praktykuje te trzy cnoty i trwa w nich. Wszyscy ci, którzy zostali ochrzczeni, prawdziwie wierzący, zrobili pierwszy krok na drodze doskonałości i będą doskonali tak długo, jak długo będą trwać w praktyce następujących maksym.

Zwracać zawsze uwagę na Boga i Jego chwałę we wszystkim, co robimy, co mówimy i czego się podejmujemy. Niech celem, do którego dążymy, będzie bycie najdoskonalszymi czcicielami Boga w tym życiu, tak jak mamy nadzieję być nimi przez całą wieczność. Podjąć mocne postanowienie przezwyciężenia, za łaską Bożą, wszystkich trudności, jakie napotyka się w życiu duchowym.

Kiedy rozpoczynamy życie duchowe, trzeba zgłębić, kim jesteśmy, a ujrzymy się godnymi wszelkiej pogardy, niegodnymi chrześcijańskiego imienia, uciskanymi przez wszelkiego rodzaju nędze i nieskończoną ilość wypadków, które nas niepokoją i które wprowadzają nierówność w dziedzinie zdrowia, naszych temperamentów, naszej dyspozycji wewnętrznej i zewnętrznej. Ujrzymy wreszcie, że jesteśmy ludźmi, których Bóg chce nauczyć pokory przez ogrom cierpień i trudów, tak wewnątrz, jak i na zewnątrz.

Trzeba wierzyć niezachwianie, iż to korzystne dla nas, że Bogu miłe jest nasze poświęcenie się Jemu; że jest czymś normalnym poddawać się dla Jego boskiej Opatrzności wszelkiego rodzaju stanom, znosić wszystkiego rodzaju trudy, nędze i pokusy ze względu na miłość do Boga tak długo, jak Jemu się to podoba, ponieważ bez tego podporządkowania serca i ducha woli Bożej pobożność i doskonałość nie mogą istnieć.

Dusza jest tym bardziej zależna od łaski, im bardziej wzdycha za wyższą doskonałością, a pomoc Boża jest jej tym bardziej potrzebna w każdej chwili, że bez łaski nie może ona nic zrobić.

Świat, natura i diabeł wspólnie wypowiadają jej wojnę tak gwałtowną i ciągłą, że - bez tej aktualnej pomocy oraz tej pokornej i koniecznej zależności - ćwiczą ją wbrew niej. Wydaje się to twarde dla natury, lecz łaska upodobała sobie w tym i tu znajduje odpoczynek.