Paray-le-Monial we Francji... Z tego miejsca kult Najświętszego Serca Pana Jezusa rozprzestrzenił się na cały świat. Jezus ukazywał się tu św. Małgorzacie Marii Alacoque wielokrotnie.

Niespełna 10-tysięczne miasteczko Paray-le-Monial we Francji znajduje się w pobliżu opactwa Cluny oraz Taizé. Różni się od innych miejsc pielgrzymkowych. Zaskakuje ciszą i nielicznymi tylko sklepikami z dewocjonaliami.

W centrum stoi okazały, zbudowany w XII w. kościół romański, który w 1875 r. stał się bazyliką Serca Jezusa. Jednak głównym celem pielgrzymek jest Kaplica Objawień. Tu św. Małgorzata Maria Alacoque miała około 30 objawień Pana Jezusa, z których cztery, z lat 1673–1675, zostały dokładnie zbadane i zatwierdzone przez Kościół. Nieprzypadkowy był czas objawień. W XVII w., gdy jansenizm ukazywał Boga surowego i sprawiedliwego, ludzie spragnieni byli słów o Bogu, który jest miłością.

Umiłowana uczennica

Małgorzata wstąpiła do Zakonu Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny wiosną 1671 r., mając 24 lata. Po latach zmagań, gdy wychowywała się u krewnych, a rodzina sprzeciwiała się jej powołaniu, po zażegnaniu kłopotów zdrowotnych, a także własnym niezdecydowaniu zrealizowała dziecięce pragnienie. Wybrała zgromadzenie klauzurowe założone 60 lat wcześniej przez św. Franciszka Salezego i św. Joannę Franciszkę de Chantal. Wizytki do Paray-le-Monial przybyły w 1626 r.

Siostra Małgorzata miała łaskę niewidzialnej obecności Jezusa. 27 grudnia 1673 r., gdy klęczała przed tabernakulum, miało miejsce pierwsze wielkie objawienie. „Moje boskie Serce goreje tak wielką miłością ku ludziom, a zwłaszcza ku tobie, że nie może już powstrzymać w sobie płomieni tej gorącej miłości. Musi je rozlać za twoim pośrednictwem i ukazać je ludziom, by ich ubogacić drogocennymi skarbami, które ci odsłaniam, a które zawierają łaski uświęcające i zbawienne, konieczne, by je wydobyć z przepaści zatracenia” – mówił Pan Jezus.

Wybrał On Małgorzatę na „umiłowaną uczennicę swojego serca”, wyposażając ją w łaskę „zamienionego serca”. Drugie objawienie miało miejsce 8 lutego 1674 r. Klęcząc przed tabernakulum, Małgorzata zobaczyła Serce Jezusa na płomiennym tronie, otoczone cierniową koroną, z raną zadaną włócznią, a nad nim krzyż. Jezus wziął serce Małgorzaty, umieścił w swoim Sercu i oddał jej rozpłomienione swoją miłością. Znakiem tej wymiany miało być stałe odczucie bólu serca u Małgorzaty, wzmagające się w pierwsze piątki miesiąca. W tym objawieniu Jezus mówił o oczekiwaniu odpowiedzi na Jego miłość. Wymienił dobrodziejstwa i łaski, jakie przyrzeka czcicielom swojego Serca.

Wyniszczony z miłości

Również w 1674 r., 2 lipca, nastąpiło trzecie z objawień. W czasie wystawienia Najświętszego Sakramentu pojawił się przed Małgorzatą Pan Jezus „jaśniejący chwałą, ze stygmatami pięciu ran, jaśniejącymi jak słońce”. Ponownie pokazał swoje Serce. Zażądał, aby w zamian za niewdzięczność, jaka spotyka Jego miłość okazaną ludziom, dusze pobożne wynagradzały Jego Sercu. A także aby w duchu wynagrodzenia w każdą noc przed pierwszym piątkiem miesiąca odbywała się godzinna adoracja Najświętszego Sakramentu oraz aby Komunia św. w pierwsze piątki miesiąca była ofiarowana jako wynagrodzenie Boskiemu Sercu za grzechy i oziębłość ludzką. „To nabożeństwo jest ostatnim wysiłkiem Jego miłości i będzie dla ludzi jedynym ratunkiem w ostatnich czasach” – napisała św. Małgorzata. Pan Jezus zażądał czci także dla wizerunków swojego Serca.

Ostatnie z wielkich objawień miało miejsce w czerwcu 1675 r., w piątek po oktawie Bożego Ciała. Kiedy Małgorzata klęczała przed tabernakulum w czasie nawiedzenia Najświętszego Sakramentu, ukazał się jej Chrystus, odsłonił swoje Serce i powiedział: „Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, że nie szczędziło niczego, aż do zupełnego wyniszczenia się dla okazania im miłości, a w zamian za to doznaje od większości ludzi tylko gorzkiej niewdzięczności, wzgardy, nieuszanowania, lekceważenia, oziębłości i świętokradztw, jakie oddają mu w tym Sakramencie Miłości. Lecz najbardziej boli Mnie to, że w podobny sposób obchodzą się ze Mną serca służbie mojej szczególnie poświęcone. Dlatego żądam, aby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był odtąd poświęcony jako osobne święto ku czci mojego Serca i na wynagrodzenie Mi przez Komunię i inne praktyki pobożne zniewag, jakich doznaję. W zamian za to obiecuję ci, że Serce moje wyleje hojne łaski na tych wszystkich, którzy w ten sposób oddadzą Mu cześć lub przyczynią się do jej rozszerzenia”.

Początkowo władze zakonu i spowiednicy Małgorzaty nie dawali wiary objawieniom. Do czasu, gdy Jezus zapowiedział jej nowego spowiednika u wizytek. Został nim w 1674 r. o. Klaudiusz de la Colombiere, jezuita. W 1686 r. klasztor wizytek w Paray-le-Monial dokonał aktu oddania się Bożemu Sercu, a dwa lata później zbudowano kaplicę poświęconą Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Stolica Apostolska uznała wiarygodność objawień św. Małgorzaty Marii Alacoque i zezwoliła na obchodzenie święta; zatwierdził je papież Klemens XIII w 1765 r. Na dzień uroczystości wyznaczono, zgodnie z żądaniem Jezusa, piątek po oktawie Bożego Ciała. Pius IX w. 1856 r. rozszerzył święto na cały Kościół. Wizjonerka 18 września 1864 r. została beatyfikowana, a 13 maja 1920 r. kanonizowana.

Powrót do serca

Z prawej strony nawy głównej Kaplicy Objawień znajduje się relikwiarz z postacią świętej wykonaną z wosku, ze złożonymi wewnątrz szczątkami. W prezbiterium namalowano scenę drugiego objawienia: św. Małgorzata wpatruje się w Chrystusa z raną Serca. Po obu stronach widać świętych: z prawej Maryję, Pawła Apostoła, Franciszka Salezego i Joannę de Chantal, z lewej Jana Apostoła, Franciszka z Asyżu, Karola de Foucauld, Jana Eudesa i Klaudiusza de la Colombiere. Za klauzurą znajduje się okazały relikwiarz św. Klaudiusza oraz konfesjonał, w którym słuchał spowiedzi św. Małgorzaty.

Dziś do miejsca objawień przybywa rocznie ok. 700 tys. pielgrzymów. Do odrodzenia ruchu pielgrzymkowego w sanktuarium przyczynia się także Wspólnota Emmanuel, której centrum ustanowiono tu w 1975 r. Jednym z pielgrzymów był Jan Paweł II – o wizycie w 1986 r. przypomina tablica. O przybyciu zaś bp. Karola Wojtyły w 1965 r. z Rzymu, gdzie był na IV sesji soboru, świadczy wpis w kronice wizytek. Odprawił tu wówczas Mszę, wygłosił kazanie i poprowadził procesję z Najświętszym Sakramentem.

Z Paray-le-Monial płynie nieustanna modlitwa wynagradzająca Sercu Jezusowemu. Płynie także przesłanie, by powracać do Serca Jezusa, które jest łagodne, pełne pokory i miłości.

Irena Świerdzewska
Idziemy nr 25/2025