Miłość – zapewnienie i wezwanie
 
Od 15. wersetu – „Jeżeli Mnie miłujecie...” (J 14,15) – spoiwem łączącym cały tekst staje się, powtórzony tutaj dziesięciokrotnie, temat miłości Jezusa. Właśnie tam, gdzie Jego miłość dochodzi do szczytu, także niewierność i zdrada osiągają swój kulminacyjny moment. Uczniowie zatrwożeni tym, co się dzieje (zob. J 14,1), potrzebują Miłości, która im wszystko wyjaśni. Dlatego, choć wcześniej usłyszeli polecenie miłości wzajemnej, teraz słyszą tylko o miłości do Jezusa: „Jeżeli Mnie miłujecie”. To doświadczenie miłości nawraca, „albowiem miłość względem Boga polega na spełnianiu Jego przykazań, a przykazania Jego nie są ciężkie” (1 J 5,3). Miłość do Jezusa i wypełnienie Jego przykazania to powracający refren tej perykopy. Jezus zatem nie skupia na sobie, ale – wyczuwając ich lęk i niepewność – zaprasza, aby oparli się na Nim, tak jak On opiera się na Ojcu. Uczynił tak umiłowany uczeń, Jan, który jest drogocenną cząstką tej wspólnoty. Jednak mimo iż był tak blisko Mistrza i doświadczył Jego miłości, powie później o chwili, w której ta miłość w nim osłabła. Pięciokrotnie nazywa siebie „umiłowanym” (egapa) uczniem Jezusa. Tylko raz jeden zmieni kategorię ucznia umiłowanego na tego, którego Jezus kochał(efilei). Ma to miejsce zaraz po śmierci Jezusa, kiedy jeszcze nie dotarła do Jana wieść o zmartwychwstaniu Pana. Dopie­ro kiedy dobiegł do pustego grobu Jezusa i zobaczył leżący całun, na nowo uwierzył we wszystko, co słyszał od swego Mistrza i Pana (zob. J 20,2-8).
 
Duch obecny w życiu ucznia
 
Kiedy św. Jan Ewangelista mówi o Duchu Świętym, czyni to zawsze w powiązaniu z osobą Jezusa. Zostaje On posłany od Ojca na prośbę Jezusa i w Jego imieniu (zob. J 14,16.26). Kiedy jest mowa o działaniu i posłannictwie Ducha Świętego, Jan używa określenia pneumatos, pneuma, które może oznaczać zarówno to wszystko, co pochodzi od Ducha Bożego, Jego tchnienie, jak i to, co jest duchowe; słowo to oznacza także wiatr jako znak obecności i działania Ducha Świętego. Natomiast kiedy sam Jezus mówi uczniom o obietnicy Ducha Świętego, zostaje użyty przez Jana rzeczownik „Paraklet”. Zatem Jezus podczas swego nauczania nie wszystkim objawia, kim jest Duch Święty, choć rozmawia o Nim w nocnym spotkaniu z Nikodemem (zob. J 3,1-21), a także mówi o Nim zebranym tłumom podczas Święta Namiotów w Jerozolimie (zob. J 7,37-39). Słowo „Paraklet” pojawia się pięciokrotnie wyłącznie w pismach Janowych: czterokrotnie w mowie Jezusa do uczniów w Wieczerniku i raz jeden w Pierwszym Liście Jana, gdzie Chrystusa nazywa on naszym Obrońcą, Rzecznikiem (zob. 1 J 2,1). Duch Święty, Pocieszyciel, jest dany temu, kto miłuje Syna w chwili Jego odejścia. Jest obecny w życiu ucznia, który nie zgorszy się krzyżem Jezusa. To On, Paraklet, broni przed ucieczką od krzyża, w którym ostatecznie wszyscy uczniowie będą mieli udział. Stanie się ten krzyż Chrystusa ich chlubą (zob. Ga 6,14).
 
Jezus zapewnia: „Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie widział. Ale wy Mnie widzicie; ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was” (J 14,18-20).
 
Sieroctwo to jedna z najboleśniejszych ran, jakiej może doświadczyć człowiek. Jedynie Bóg daje nam życie i nasze istnienie zależy tylko od Niego. „Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie. Oto wyryłem cię na obu dłoniach” (Iz 49,15-16).
 
Od chwili śmierci Jezusa na krzyżu i Jego zmartwychwstania nikt nie jest na świecie sierotą. Jesteśmy dziećmi Boga, które On usynowił za cenę krwi swego Syna. Dlatego Jezus mówi: „i wy żyć będziecie. W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was”. To słowo Syna o Ojcu i słowo Ojca o Sy­nu. Tym słowem jest Miłość – Parakletos. Jezus pragnie, aby uczniowie zapamiętali to jedno: „Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca” (J 14,21). Jezus pytany o największe przykazanie odpowiada: „Będziesz miłował...”. Ta obietnica i polecenie zarazem znajduje swoje dopełnienie w nakazie, jaki pozostawił nam Jezus. Jak osiągnąć miłość Boga? Okazując miłość ludziom. Jedyna nauka Zbawicie­la to przykazanie wzajemnego okazywania sobie miłości i jest to właściwa droga, aby doświadczyć miłości Ojca. Wtedy „przyjdziemy do niego”. To niezwykłe, ale Bóg chce mieszkać w nas. Przyjście Boga Ojca i Syna jest przyjściem Ducha Świętego. Jest On Duchem Miłości... „i mieszkanie u niego uczynimy”.