Wszystko ma swój czas
 

„Wszystko ma swój czas” – napisał około 180 r. przed Chr. mędrzec Kohelet. Człowiek nie dysponuje swoim czasem. Jest mu dany z góry. Bóg nadał każdej chwili niepowtarzalną jakość. Naszym zadaniem jest przyjąć dany moment w jego niezwykłości. Kiedy żyję tak, jak Bóg rozporządza czasem, wtedy żyję właściwie. Wtedy życie wychodzi mi na dobre. Według Koheleta życie, które uwzględnia niepowtarzalność każdej chwili, prowadzi do spokoju i radości.
 

Kohelet przedstawia zmianę czasu jako coś doskonałego i pięknego: „[Bóg] uczynił wszystko pięknie w swoim czasie, ponadto wszystko obdarzył wiecznością” (Koh 3,11). Stwórca wszystko uczynił dobrze. Zdanie to odnosi się również do czasu. Należy pozbyć się wszelkich kryteriów, jakich używamy wobec czasu. Każda pora jest dobra. Nasze zadanie to zdać się na każdą chwilę jako tę, którą rozporządza Bóg.
 

Kohelet podjął próbę powiązania ze sobą mądrości żydowskiej i greckiej. Grecki filozof Platon chciał nauczać poprzez swoją filozofię sztuki zdrowego życia. Według Platona sztuka jest naśladowaniem natury, której ważny wymiar stanowi jej rytm. Czas natury jest zrytmizowany. Chcąc nauczyć się sztuki zdrowego życia, trzeba wejść w rytm natury ustalony z góry w różnych porach roku. Każdy, kto tak robi, żyje zdrowo. Chrześcijańska sztuka zdrowego życia, którą „opracowali” ojcowie Kościoła na podstawie greckiej sztuki życia, wychwyciła rytm przyrody, dokonując jego chrześcijańskiej interpretacji, niejako go „ochrzciła”. W ważnych okresach roku ustanowiono święta chrześcijańskie, które dotykają tajemnicy natury i pogłębiają jej duchowy wymiar.

Święta chrześcijańskie objaśniają rytm roku w wymiarze duchowym oraz egzystencjalnym. C. G. Jung nazywa rok kościelnym „systemem terapeutycznym”, mając przy tym na myśli, że święta liturgiczne unaoczniają najważniejsze aspekty ludzkiej duszy. Gdy stajemy wobec tych problemów, wzrasta nasza świadomość, coraz bardziej zbliżamy się do naszego prawdziwego ja. Jednakże święta roku kościelnego mają głębszy fundament. Jest nim rytm przyrody, który pierwotnie był dla człowieka źródłem jego poznania. Stan i przemijanie natury, charakter i różnorodność pór roku od dawna stanowiły dla ludzi swoiste odbicie ich własnego rozwoju i przemijania, odbicie ich człowieczeństwa i stawania się sobą. 
 

Tak więc chciałbym postrzegać rytm roku kalendarzowego oraz roku kościelnego w kontekście rytmu ludzkiego życia. Zachęcam Was, drodzy Czytelnicy, abyście w rytmie roku kalendarzowego oraz kościelnego uczyli się rozpoznawać rytm i ład własnej duszy, tak mocno się w nie zagłębiając, by Wasze życie było błogosławione i prawdziwe.