Maj – Czas miłości i piękna

 

Majowa przyroda przeżywa pełny rozkwit. „Jakże naturo lśnisz urodziwa” – pisze Goethe w swojej Pieśni majowej. Wokół nas bujna zieleń, barwna paleta kwiatów. Kiedy wędrujemy po majowych łąkach, czujemy, że to kwitnące życie sięga po nas. Nastroje stają się pogodniejsze. Czujemy w sobie coś z tej pełni roztaczającej się wokół nas. Poeci i pieśniarze od dawna nazywali maj „miesiącem rozkoszy”. Ten szczególny miesiąc wprowadza nas w tajemnicę szczęścia. Ciągnie nas na łono natury, gdzie czerpiemy garściami z bogactwa życia i doznajemy błogostanu. 
 

Szczęście zwykle nie pojawia się ot tak, musimy go szukać. Nie możemy go zatrzymać, lecz jeśli jesteśmy otwarci, doświadczamy szczególnych momentów: łąka wydziela wspaniałe zapachy, las również emanuje swoją własną wonią. Wąchamy, smakujemy, słuchamy i patrzymy. Człowiek chłonący wszystkimi zmysłami świat wokół siebie doświadcza szczęścia, które przychodzi do niego z zewnątrz. Jeśli dopuszczamy do siebie pełnię życia, wtedy żyjemy w zgodzie z własnym ja. Mamy do czynienia z pełnią życia, musimy się jedynie na nią otworzyć. Szczęście polega na zapomnieniu o sobie, na tym, aby po prostu być. Szczęście to zwykły byt. Szczęśliwy jest człowiek, który zapomina o sobie, całkowicie oddaje się temu, co akurat czyni. Nie chodzi przy tym o uczucie. Uczuć nie da się tak czy inaczej zatrzymać. Chodzi po prostu o umiejętność bycia bez zastanawiania się nad sobą, umiejętność zwykłego postrzegania tego, co jest, co jest w nas, wokół nas oraz odczuwania, jaki jestem w Bogu.
 

Maj motywuje nas również do zapomnienia o sobie w obliczu rozkwitającej natury i po prostu do percepcji zmysłami nasuwającego się naszym oczom piękna. Dla tych, którzy poddadzą się majowi, wiele chwil życia będzie zawierało w sobie smak szczęścia. 
 

Z miesiącem tym związane są liczne obrazy. Biorą się głównie stąd, że wiosna pozwala przyrodzie w pełni zakwitnąć. W tradycji katolickiej maj jest poświęcony Matce Bożej. W wielu kościołach oraz na świeżym powietrzu odbywają się nabożeństwa majowe, które zawsze mnie poruszały w dzieciństwie, ponieważ była w nich wyczuwalna jedność przyrody i Kościoła, stworzenia i duchowości. Pięknie ozdobiony kościół czy umajona kapliczka dawały poczucie bezpieczeństwa, a pieśni maryjne stwarzały wrażenie matczynej miłości. 
 

Doświadczanie natury przemawia do nas w swej głębi. Człowiek czuje się częścią przyrody. Należymy do niej. Mamy udział w mocy i w żywotności stworzenia. Życie, które budzi się wokół na łąkach i w lasach, chce nas przeniknąć. Kościół w osobie Maryi odzwierciedla wiele elementów, które kojarzymy z matką naturą. Maryja jest kobietą ucieleśniającą piękno stworzenia. Jest opiewana jako „Najpiękniejsza ze wszystkich kwiatów”. Stanowi symbol piękna Boga, które objawia się w człowieku.
 

Maryja uchodzi za prześliczny kwiat. Już w początkach Kościoła była porównywana do matki ziemi. Z pewnością mamy tu naleciałości z wyobrażeniami dawnych bogiń-matek, czczonych przez starożytnych Greków i Egipcjan. Według mnie mądrość wczesnego Kościoła polega na tym, że wychwycił tęsknoty, które wyrażały się w innych religiach w postaciach bogiń-matek i połączył je w osobie Maryi, niejako udzielając im „chrztu”. W porównaniu Maryi z matką ziemią widzę jeszcze coś innego: jak każda matka tak i Maryja nas nie potępia. Ukazuje nam ona optymistyczną duchowość, która nie ocenia, nie grozi, lecz jest matczyna, czuła i delikatna. Maryja rozkwita, kwitnie w niej piękno stworzenia, dzięki czemu możemy odkryć w sobie nasze własne piękno.
 

W tym okresie możemy odczuć również tajemnicę życia. Mozart w swoim ostatnim koncercie fortepianowym w jego trzeciej części stosuje wariacje melodii, do której skomponował również pieśń: „Przybądź, piękny maju, niech zazielenią się znowu drzewa, niech przy strumyku zakwitną małe fiołki!”. W melodię tę włożył całą swoją miłość i radość. Wiosna, kiedy komponował tę pieśń, miała być jego ostatnią. Dla Mozarta wiosna była nie tylko piękną porą roku. Była zwycięstwem nad śmiercią, przełamaniem odrętwienia, rozkwitem i zielonością. Wszystko to stanowiło dla niego symbol głębszej rzeczywistości, rzeczywistości zmartwychwstania, triumfu miłości nad śmiercią i życia nad wszelkim skostnieniem.
 

Od dawien dawna maj kojarzył się ludziom z czymś więcej niż tylko z łagodnym „miesiącem rozkoszy”. Zawsze był dla nich czasem miłości. Rozkwit całej przyrody to coś więcej niż jej witalność. Ludzie – a z pewnością Mozart – wiedzieli w nim większą miłość. Miłość, która powoduje zarówno rozkwit natury, jak i rozkwit ludzkiego serca. Ludzie rozkwitają, kiedy prawdziwie kochają. Mają w sobie coś z piękna i delikatności, które Mozart włożył w swoją muzykę.

Życzę Wam pięknego miesiąca maja, aby na nowo zakwitła w Was miłość i napełniła Was radością i lekkością.