Skoro formacja ciągła jest ogólnym procesem odnowy i rozwoju obejmującym całą osobę zakonnika i całość instytutu, to przełożeni są odpowiedzialni za każdego członka swojej wspólnoty oraz za życie wspólnoty jako całości, tak; aby instytuty tworzyły środowisko przyjazne rozwojowi życia duchowego i braterskiej miłości, sprzyjające apostolskiej skuteczności działań każdego członka oraz każdego dzieła apostolskiego; aby troszczyły się o jakość życia zakonnego i ducha współpracy między różnymi formami posługi Kościołowi. Troska o wspólnotę przynosi wymierne skutki apostolskie, niesie dojrzałą odpowiedź na dar powołania oraz posiada walor apostolstwa sprzyjającego budzeniu nowych powołań(35). Bez gruntownej formacji, urobienia zakonników nie ma oddziaływania na otoczenie, a tym samym ich apostolstwo staje się mało skuteczne, bowiem zrozumienie idei apostolstwa i różnych form apostołowania należy do głównych zadań formacji. W ramach formacji powinno się szukać odpowiedniego dostosowania metod i celów pracy apostolskiej do aktualnych potrzeb Kościoła i społeczeństwa przy jednoczesnym dochowaniu wierności charyzmatowi założycieli oraz tradycjom później ukształtowanym, co ma prowadzić do odkrywania znaków czasu i nowych wyzwań(36).

 

 

 

***

 

 

 
2 Konferencja Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich, Konferencja Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych, Idziemy naprzód z nadzieją. Życie konsekrowane w Polsce na początku nowego tysiąclecia (odtąd: INZN), Kraków 2003.