logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Ks. Andrzej Orczykowski SChr
Priorytety apostolskie instytutów życia konsekrowanego w Polsce (cz.2)
materiał własny
 


Komunia ze świeckimi
 
Świeccy – pełnoprawni członkowie Kościoła – ponoszą pełną odpowiedzialność za apostolstwo, bowiem ich indywidualne apostolstwo stanowi początek i warunek wszelkiego apostolstwa i nie można go niczym zastąpić. Zakony od początku istnienia gromadziły wokół siebie grupy ludzi świeckich „zainfekowanych” ich duchowością. Obecnie zaś, obowiązkiem instytutów, które mają złączone ze sobą jakieś stowarzyszenia wiernych jest wspomaganie ich specjalną troską, aby były przepojone autentycznym duchem swojej rodziny zakonnej(17).
 
Dziś z inspiracji zakonów w Polsce i pod ich opieką działa 113 różnego rodzaju ruchów, organizacji, stowarzyszeń, fundacji i innych instytucji skupiających świeckich. Dokument określa te grupy jako: duchowi krewni, dobrodzieje, przyjaciele, współpracownicy i partnerzy. Wobec tych osób instytuty mają pewne zobowiązania, zaś w szczególności zobowiązanie do otwartości i gościnności. Umiejętność współpracy ze świeckimi, jakość utrzymywanych z nimi relacji, autentyczność życia ślubami stanowi jeden z priorytetów apostolatu. Otwartość na świeckich sprawia, że owocniejszą staje się wobec nich posługa formacyjna - prowadzona zgodnie z potrzebami Kościoła i specyfiką danego instytutu – będąca solidnym przekazem wiary, umacnianiem elementów wspólnototwórczych, pogłębianiem samoświadomości eklezjalnej, uwrażliwieniem na ludzi potrzebujących pomocy i kształtowaniem konkretnych form, poprzez które osoby świeckie wnoszą chrześcijańską wizję człowieka i wrażliwości społecznej w różnorodne dziedziny ich życia(18). Świeccy, bowiem wykonują misję całego ludu chrześcijańskiego nie tylko w świecie, ale i w Kościele stąd są też powołani do różnych form aktywnego apostolatu w Kościele.
 
Otwarcie się zakonników na świeckich obejmuje również współpracę z ruchami, stowarzyszeniami i organizacjami katolickimi(19), które są jednym z symptomów wiosny Kościoła, przykładem świeżości ewangelicznej i charyzmatycznej oraz hojnego i twórczego zaangażowania w ewangelizację. Posługa zakonników w tego rodzaju wspólnotach – według dokumentu – jest priorytetowym zadaniem apostolskim instytutów zakonnych i stwarza możliwość ubogacania ich własnym dziedzictwem duchowym, wielorakimi skarbami mądrości i doświadczenia oraz różnymi formami apostolstwa i zaangażowania misyjnego(20). W ten sposób zakonnicy jako moderatorzy stowarzyszeń świeckich troszczą się, by ich członkowie zostali odpowiednio uformowani do wykonywania im właściwego apostolstwa(21). Fenomen ten jest szczególnie aktualny w obecnym klimacie odnowy Kościoła oraz wzrostu i świadomości roli świeckich w Kościele. Szczególne znaczenie posiadają stowarzyszenia nazywane trzecimi zakonami, których członkowie żyjąc w świecie uczestniczą w duchu jakiegoś instytutu zakonnego i pod kierownictwem tegoż instytutu prowadzą życie apostolskie dążąc do chrześcijańskiej doskonałości(22). Zadaniem zakonników stojących na czele lub wypełniających funkcje asystentów w stowarzyszeniach związanych w jakiś sposób z ich instytutem jest troska o to, by te stowarzyszenia świadczyły pomoc dziełom apostolstwa istniejącym w diecezji, zwłaszcza współdziałając, pod kierownictwem ordynariusza miejsca, ze stowarzyszeniami, które ukierunkowane są do apostolstwa w diecezji.(23).
 
Działalność na polu edukacji
 
Istotnym znakiem obecności instytutów życia konsekrowanego w polskiej rzeczywistości jest działalność edukacyjna i wychowawcza(24). Celem tych wysiłków jest uformowanie dojrzałych ludzi i chrześcijan, pragnących przyczynić się do budowania lepszego i bardziej sprawiedliwego świata, gotowych do dzielenia się z innymi swymi darami i talentami, zdolnych do podejmowania odpowiedzialności za siebie, za innych i za dobro wspólne: w rodzinie, społeczności lokalnej, w Kościele, ojczyźnie i świecie. Kościół kładzie nacisk, aby instytuty zakonne, których właściwym zadaniem jest wychowanie, pozostając wierne swojej misji starały się podejmować katolickie wychowanie również poprzez własne szkoły, zakładane za zgodą biskupa diecezjalnego(25). Osoby konsekrowane wnoszą istotny wkład w umocnienie w działaniu wychowawczym i szkolnym wymiaru wertykalnego, czyli otwarcia się na Boga, a także wymiaru horyzontalnego, czyli wychowania do odpowiedzialnego współżycia z innymi ludźmi. Przysłowiowym papierkiem lakmusowym tego rodzaju działalności instytutów życia konsekrowanego są powołania do życia zakonnego czy kapłaństwa. Osoby konsekrowane mają troszczyć się oraz szukać nowych form i środków przekazu wiary, aby skuteczniejszym stawało się ich apostolstwo na polu edukacji(26).
 
Służba życiu
 
W imię cywilizacji życia i miłości osoby konsekrowane – kontynuując posługę miłosierdzia Chrystusa i idąc śladami Boskiego Samarytanina – są blisko tych, którzy cierpią, aby pomniejszyć ich ból. Zakonnicy żyjąc w świecie wezwani są do służby życiu, której przejawem jest zaangażowanie na rzecz ubogich i uciśnionych oraz krytyczny profetyzm w odniesieniu do instytucji społecznych(27). Szczególne zadania w służbie życiu wypełniają przede wszystkim kobiety, które jako pielęgniarki(28) i lekarki podejmują apostolstwo w ramach służby zdrowia, ale w tego rodzaju działaniach nie brak też mężczyzn(29). Kompetencja zawodowa zarówno konsekrowanych kobiet jak i mężczyzn wrażliwa na humanizację medycyny, otwiera przestrzeń dla Ewangelii, która napełnia nadzieją i dobrocią nawet najtrudniejsze doświadczenia ludzkiego życia i śmierci.
 
Służbą życiu instytutów życia konsekrowanego są również - nazwane w dokumencie - zinstytucjonalizowane formy opieki nad chorymi, upośledzonymi umysłowo, osobami starszymi i chronicznie chorymi, nad narkomanami, alkoholikami, chorymi na AIDS, a także nad samotnymi matkami i dziećmi. Za tymi instytucjami(30) stoi charyzmat szczególnego umiłowania tych chorych, którzy są najbardziej opuszczeni. Zakonnice wierne swemu powołaniu - stosownie do cech właściwych kobiecie - w odpowiedzi na potrzeby Kościoła i świata wyszukują i realizują nowe formy apostolskiej posługi(31). Służba życiu będąca priorytetem apostolstwa instytutów życia konsekrowanego w Polsce jest ilustracją tych wartości ewangelicznych, które oświetlają ludziom naszych czasów sens życia, cierpienia i śmierci oraz stanowi żarliwy apel o szacunek dla człowieka i dla ludzkiego życia od poczęcia do naturalnego kresu(32).
 
 
Zobacz także
Wiesława Stefan
Kiedy młody człowiek zaczyna rozeznawać swoje powołanie do kapłaństwa, stanu zakonnego czy do małżeństwa, jedną z podstawowych spraw jest zdolność do dojrzałej miłości. Na tę dojrzałą miłość wskazuje rozłąka z rodzicami, nie tylko w fizycznym opuszczeniu domu rodzinnego, ale też w sensie emocjonalnym...
 
Wiesława Stefan
Możemy się tak zagmatwać w naszej codzienności, że nie rozpoznajemy znaków, nie potrafimy ustalić właściwych priorytetów; wydaje się nam, że to co robimy w naszym codziennym zaganianiu musi być najważniejsze, bo każdy robi to samo, a my chcemy innych przegonić, albo chociaż im dorównać. Okazuje się jednak, że patrzymy bardzo krótkowzrocznie.
 
Kardynał Polycarp Pengo
Kardynał Polycarp Pengo, Arcybiskup Dar-es-Salaam (Tanzania), urodził się 5 sierpnia 1944 w parafii Mwazye, w diecezji Sumbawanga w Tanzanii. Kreowany kardynałem przez Jana Pawla II na konsystorzu 21 lutego 1998 r. Jest członkiem Kongregacji Nauki Wiary oraz Ewangelizacji Narodów oraz Dialogu Międzyreligijnego...
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS