Kwiecień 2024
Pn
Wt
Sr
Czw
Pt
So
Nd
Można się trochę zdziwić, gdy się przeczyta że święty Paweł pisze o „znoszeniu siebie nawzajem”. Znosić kogoś – to brzmi tak mało sympatycznie, oznacza bowiem „wytrzymywać”, czy „tolerować” i mało kojarzy się z miłością. A przecież właśnie o miłości pisze święty Paweł.
Choć różne są powołania i do każdego z nich te słowa się odnoszą, to pierwszym rodzajem powołania, które przyszło mi na myśl, gdy je przeczytałam było powołanie małżeńskie.
W małżeństwie bowiem – jak nigdzie indziej – trzeba siebie „znosić”. Ksiądz zawsze może liczyć na to, że przeniosą go do innej parafii, zakonnik – że zmieni dom klasztorny, a w małżeństwie – na nic takiego liczyć nie można. Pozostaje tylko „znosić się” do końca życia.
Jak więc pogodzić miłość z tym „znoszeniem się”?
Może nam się czasem wydawać, że miłość to taki cudowny stan, kiedy człowiek jest cały czas radosny, wszystko wydaje mu się piękne i w ogóle widzi świat przez różowe okulary. Tymczasem miłość jest dużo bardziej złożona. Owszem - jest piękna i potrafi opromienić swoim pięknem także inne rzeczy. Z miłości zdobywamy się na coś, na co nie zdobylibyśmy się bez niej. Ale miłość bywa też trudna. Wtedy kiedy uprzytomnimy sobie, że człowiek, którego kochamy ma wady, kiedy nas zrani, kiedy zachowa się nie tak jak byśmy chcieli. Mamy wtedy ochotę wybuchnąć gniewem, obrazić się, przestać się odzywać, uciec… Ale miłość na to nie pozwala – każe wybaczyć (i to nie siedem lecz aż siedemdziesiąt siedem razy), wyciągnąć rękę, zrewidować swoje oczekiwania. Miłość nie pozwala na to, bo „miłość wszystko znosi” jak możemy przeczytać w hymnie o miłości. I to jest w miłości naprawdę piękne choć jednocześnie bardzo trudne.
„Znoszenie się” o którym pisze święty Paweł ma jeszcze bardzo ważny aspekt – jest znoszeniem się NAWZAJEM. Nie jest tak, że tylko my jesteśmy tacy szlachetni i wykazujemy się cierpliwością i miłosierdziem w stosunku do bliźnich. Inni ludzie również muszą się wykazać tym samym w stosunku do nas.
I bez względu na to do czego konkretnie powołuje nas Pan Bóg, każde powołanie będzie miało ten wspólny mianownik – z jednej strony mamy okazywać miłość innym właśnie poprzez cierpliwe znoszenie ich, a z drugiej – musimy mieć świadomość, że i inni muszą znosić nas.
Agnieszka Ruzikowska
at6626.34@gmail.com
Bóg ozdobił ciebie chwałą,
Który niesie przebaczenie.
Jako celnik, swe bogactwa
Gromadziłeś zatroskany,
Ale Chrystus ciebie wezwał,
Byś osiągnął skarby w niebie.
Więc za Mistrzem śpieszysz wiernie
I przyjmujesz Go w swym domu,
By się stać mieszkańcem nieba.
Zbierasz wszystko, co powiedział
I co czynił Syn Dawida,
By na piśmie to przekazać
Światu jako pokarm łaski.
Na świadectwo krew przelewasz,
Twą ofiarą pragniesz bowiem
Dać dowody swej miłości.
Męczenniku, Apostole
I Ewangelisto święty,
Daj nam w niebie śpiewać z tobą
Ku Chrystusa wiecznej chwale. Amen.
Jezus, spojrzawszy na Mateusza, zmiłował się nad nim i powołał go
Człowiek pyta:
Skąd Ty jesteś?
J 19,9
Czy może kogoś nie przerazić myśl, że źli chrześcijanie zostaną wyrzuceni w zewnętrzne ciemności, czyli do piekła, gdzie będą płakać i zgrzytać zębami, zaś bałwochwalcy i poganie, którzy nie znali Jezusa, przeciwnie – otworzą oczy, porzucą drogę prowadzącą na potępienie, wejdą na łono Kościoła i zajmą miejsce złych chrześcijan, którzy w swoim zaślepieniu pogardzili Bożymi łaskami?
św. Jan Maria Vianney, O szczęściu zbawionych i karze piekielnej
KSIĘGA III, O wewnętrznym ukojeniu
Rozdział XLII.
O TYM, ŻE POKOJU DUCHA NIE MOŻNA OPIERAĆ NA LUDZIACH
1. Synu, jeżeli twój pokój ducha uzależniasz od jakiegoś człowieka, sądząc, że podobnie jak ty myśli i żyje, zawsze będziesz niespokojny i uwikłany. A jeśli opierasz się na trwałej i wiecznie żywej prawdzie, nie zasmucisz się, gdy przyjaciel odejdzie od ciebie albo umrze Hbr 7,25.24. Na mnie niech się opiera nawet przyjaźń i tylko przeze mnie kochaj tego, kto ci się zdaje dobry i bliski w tym życiu.
Beze mnie przyjaźń nie ma pełnej wartości i trwać nie może, nie ma prawdziwej i czystej miłości, której ja nie połączę. Dla takich uczuć ludzkich masz umrzeć, tak abyś, o ile to od ciebie zależy, pragnął żyć w ogóle z dala od ludzi.
O tyle człowiek zbliża się do Boga, o ile oddala się od wszelkiego ziemskiego pocieszenia. I o tyle wyżej wzlata ku Bogu, o ile głębiej schodzi w siebie i sam sobie wydaje się nędzarzem.
2. Kto zaś sobie przypisuje coś dobrego, sam kładzie przeszkodę na drodze łaski Bożej, bo łaska Ducha Świętego zawsze szuka pokornego serca. Gdybyś umiał w sposób doskonały unicestwić siebie i opróżnić duszę z wszelkich przywiązań, wówczas łaska moja musiałaby spłynąć na ciebie.
Gdy patrzysz na stworzenia, zasłaniasz sobie obraz Stworzyciela. Ucz się ciągle przezwyciężać siebie dla Stwórcy, wtedy staniesz się zdolny osiągnąć poznanie rzeczy Bożych. Nawet najmniejsza rzecz, jeśli ją kochasz i patrzysz na nią bez względu na mnie, plami cię i oddala od najwyższego dobra.
Tomasz a Kempis, 'O naśladowaniu Chrystusa'
Odwiedzaj krewnych i przyjaciół w szpitalu. Choćby na parę minut.
H. Jackson Brown, Jr. 'Mały poradnik życia'
Patron Dnia
św. Marek Ewangelista
Druga Ewangelia została napisana przez św. Marka, który w Nowym Testamencie jest czasami zwany Janem Markiem. Zarówno on, jak i jego matka, Maria, byli wielce szanowani w pierwszych latach chrześcijaństwa, a dom jego matki w Jerozolimie był miejscem spotkań chrześcijan. Św. Marka wymienia się zwykle ze Św. Pawłem i Św. Barnabą, kiedy mowa jest o podróżach misyjnych na Cypr i dalej. Później podróżował już tylko ze Św. Barnabą. Wiemy również, że przebywał w Rzymie ze Św. Piotrem i Św. Pawłem. Tradycja sięgająca czasów Euzebiusza wskazuje na niego jako założyciela gminy aleksandryjskiej i pierwszego biskupa Aleksandrii. Św. marek jest autorem drugiej Ewangelii, napisał ją prawdopodobnie w Rzymie przed rokiem 60. Ewangelia powstała w języku greckim i była przeznaczona dla ludów nawróconych na chrześcijaństwo. Tradycja mówi także, iż Rzymianie prosili Św. Marka aby głosił nauki Św. Piotra. To tłumaczy pozycję jaką zajmuje Św. Piotr w tej Ewangelii.
jutro: św. Aldy
