Zdrowie jest najcenniejszym darem człowieka. Wiem, w tej chwili ogromna część czytających zaprzeczy. Bo jeśli już, to przecież życie jest cenniejsze niż zdrowie. No i przecież wiara jest czymś cenniejszym. To oczywiście prawda, ale wiara jest cenniejsza dla wierzącego, a nie dla każdego człowieka. I czy rzeczywiście dla każdego wierzącego? A życie? Niby tak, jest najważniejsze. Ale jeśli życie tak mocno boli, że człowiek nie ma siły już żyć, to wyżej się stawia zdrowie od życia. I wcale nie myślę jedynie o tych, którzy wybrali samobójczą śmierć, ani o tych, których choroba wyrzuca poza margines wspólnot ludzkich, ale i o tych, którzy nie mają siły istnieć, którzy przez choroby nie mogą zapracować na kromkę chleba, którzy z bólu miesiącami nie potrafią zasnąć. Nie dla każdego dalsze życie jest odbierane jako dar. Ale zdrowie – tak. Ono może to życie zmienić i nadać mu sens. Jeśli ktoś uważa inaczej, to albo zaprzecza bo taki ma zwyczaj, albo nie przeżył jeszcze prawdziwego bólu, albo może faktycznie: jest już naprawdę święty.

Patrzmy na życie realnie. Gdyby zdrowie nie było tak cennym dla nas darem, nie byłoby takich tłumów chorych obok Jezusa, nie byłoby takich tłumów na nabożeństwach z modlitwą o uzdrowienie, nie byłoby takich tłumów w miejscach świętych. Niestety, nie wszyscy zostają uzdrowieni. Dlaczego tak jest? Przecież Ewangelia mówi: "A wszyscy, którzy się Go dotknęli, odzyskiwali zdrowie."

Jesteśmy tak bardzo spragnieni zdrowia, że zazwyczaj skupiamy się na ostatnich słowach: że wszyscy odzyskiwali zdrowie. A może ważniejsze jest rozważenie słów: "wszyscy, którzy się Go dotknęli"?

Dotknąć Boga. Jezus już nie chodzi po ziemi, nie możemy więc prosić: "żeby ci choć frędzli u Jego płaszcza mogli dotknąć". Dotknąć Boga dzisiaj. Boga można dotknąć prawdziwą wiarą. Ale nie chodzi o wiarę w uzdrowienie, tylko wiarę w Boga i Bogu. Bo nam się czasem myli ogromne pragnienie cudu z wiarą w Boga. Boga można dotknąć w Komunii świętej. Ale to musi być prawdziwe Spotkanie z Bogiem, a nie zwykły gest. Boga możemy dotknąć w konfesjonale. Jeśli serce było otwarte aż do końca. A czasem wystarczy zwykła, prawdziwa modlitwa. Prawdziwa rozmowa z Bogiem. Ale to musi być dotknięcie. Dotknięcie choć frędzli u Jego płaszcza.

Czasem cudowne uzdrowienie kojarzy nam się z nowym narodzeniem. Chory wstaje i już nic mu nie jest. I tak czasem może być. Ale przecież, kiedy idziemy prosić o cud, zazwyczaj prosimy o jedną rzecz. Nie prosimy o uzdrowienie ze wszystkiego, ale z tego, co nam najbardziej przeszkadza, co jest najbardziej niebezpieczne, co nas najbardziej boli. I choć pozostanie wiele innych chorób, to uzdrowienie z tej jednej przypadłości nazwiemy cudem. Dlaczego więc, gdy dostaniemy co innego, inny dar, nie odczuwamy tego jako cudu? Bóg może przecież uznać, że wbrew pozorom, co innego jest dla nas ważniejsze.

Trzeba dotknąć Boga, żeby uzyskać uzdrowienie. I nam się czasem wydaje, że dotknęliśmy Boga. Dlaczego więc jest w nas taki żal, że Bóg nie dał nam tego, o co prosiliśmy tak mocno? Gdybyśmy uwierzyli, że dotknięcie Boga przyniesie nam uzdrowienie, nie byłoby żalu. Byłaby wiara, że Bóg nas uzdrowił. Może nie z tej choroby, z którą przyszliśmy. Może była w nas choroba znacznie gorsza. Tylko Bóg wie, co w nas było najbardziej chore: ciało czy serce. A może uzdrowił właśnie naszą wiarę?

Każde dotknięcie frędzli Bożego płaszcza przynosi nam uzdrowienie. Pozwólmy jednak Bogu decydować od czego ma zacząć. Pozwólmy Bogu ocenić co w nas wymagało uzdrowienia w pierwszej kolejności. To też jest wiara.

Bogumiła Szewczyk
https://rozwazaniabogumily.wordpress.com