Agnieszki, Amalii, Teodora, Bereniki, Marcela – wyślij kartkę
Marzec 2024
Pn
Wt
Sr
Czw
Pt
So
Nd
Gdyby chcieć jednym zdaniem streścić naukę Pana Jezusa na temat miłości bliźniego można by powiedzieć „traktuj innych tak, jak sam chciałbyś być traktowany.” Tylko tyle i aż tyle.
Tylko tyle – bo to nie brzmi wcale na pierwszy rzut oka jak coś trudnego – nie wymagamy przecież od innych jakichś nadzwyczajnych wyrzeczeń i poświęceń. Ale aż tyle, bo jak przychodzi co do czego, to okazuje się, że to wcale nie jest takie łatwe.
– Trzeba walczyć o swoje, bo inaczej niczego się nie osiągnie...
– Jak ja się nie zatroszczę o siebie, to nikt o mnie nie pomyśli…
– Starałam się pomagać, ale nikt tego nie docenia…
– Tyle razy zawiodłem się na innych, że teraz myślę już tylko o sobie...
Doświadczenia życiowe prowadzą nas czasem do wniosku, że nie warto – nie warto pomagać, nie warto się poświęcać, nie warto uczciwie pracować, nie warto przebaczać. To się po prostu – na pierwszy rzut oka – nie opłaca.
I rzeczywiście – jeśli popatrzymy na to z tej perspektywy, to nie ma co liczyć na to, że uczciwe i dobre postępowanie nam „się opłaci”. Zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie chciał naszą uczciwość i dobroć wykorzystać, zawsze znajdzie się ktoś, kto dostając wiele, będzie miał pretensje, że za mało, zawsze znajdzie się ktoś, kto zamiast docenić – wzgardzi. Pokusa, by zacząć myśleć wyłącznie o sobie jest bardzo silna.
Jednak myślenie wyłącznie o sobie wcale nie uchroni nas przed zranieniem ani nie da nam szczęścia. Musimy nauczyć się dawać myśląc o tym w szerszej perspektywie – nie licząc na natychmiastową wdzięczność, na docenienie naszych wysiłków, ale na to, że ostatecznie – tak naprawdę ostatecznie – te wszystkie wysiłki nie pójdą na marne. Że tym, kto je dostatecznie doceni, właściwie oceni i tym, który nie będzie patrzeć tylko na ich efekt, ale także na nasze zamiary – będzie Bóg. Ludzie mogą być niesprawiedliwi, niemiłosierni – Bóg jest sprawiedliwy i miłosierny. Ludzie mogą nie zrozumieć naszych intencji – Bóg wie, co kryje się w naszych sercach.
To z jednej strony – niesie dużą ulgę, z drugiej – każe nam naprawdę zastanowić się nas naszymi motywacjami i intencjami, bo odmierzą nam taką miarą, jaką mierzymy.
Dobrym i uczciwym warto być nie dlatego, że to się może „opłacić” ale dlatego, że taki właśnie jest Bóg.
Agnieszka Ruzikowska
at6626.34@gmail.com
***
Bóg pyta:
Gdzie jest brat twój, Abel?
Rdz 4,9
Człowiek pyta:
O Panie, mój Boże, jak będę mógł się upewnić, że otrzymam ten kraj na własność?
Rdz 15,8
***
Koniec bezbożnych, Mdr 4 i 5
19. Staną się wstrętną padliną i wiecznym pośmiewiskiem wśród zmarłych. Strąci ich bowiem na głowę - oniemiałych, i wstrząśnie nimi od posad, i zostaną do szczętu zniszczeni, i będą w udręczeniu, a pamięć o nich zaginie.
20. Z bojaźnią przyjdą zdać sprawę z win swoich, a w twarz ich oskarżą własne nieprawości.
1. Wtedy sprawiedliwy stanie z wielką śmiałością przed tymi, co go uciskali i mieli w pogardzie jego trudy.
2. Gdy ujrzą, wielki przestrach ich ogarnie i osłupieją na widok nieoczekiwanego zbawienia.
3. Powiedzą pełni żalu do samych siebie, będą jęczeli w utrapieniu ducha:
4. To ten, co dla nas - głupich - niegdyś był pośmiewiskiem i przedmiotem szyderstwa: jego życie mieliśmy za szaleństwo, śmierć jego - za hańbę.
5. Jakże więc policzono go między synów Bożych i ze świętymi ma udział?
6. To myśmy zboczyli z drogi prawdziwej, nie oświeciło nas światło sprawiedliwości i słońce dla nas nie wzeszło.
7. Nasyciliśmy się na drogach bezprawia i zguby, błądziliśmy po bezdrożnych pustyniach, a drogi Pańskiej nie poznaliśmy.
8. Cóż nam pomogło nasze zuchwalstwo, co dało chełpliwe bogactwo?
9. To wszystko jak cień przeminęło i jak wieść, co przebiega;
10. jak okręt prujący pieniącą się toń: śladu jego nie znajdziesz, gdy przeszedł, ni bruzdy po jego spodzie wśród fal;
11. jak się nie znajdzie żaden dowód przelotu ptaka, szybującego w przestworzach: trzepoczące skrzydła przecięły lekkie powietrze, uderzeniem piór smagane i prute z gwałtownym szumem - znaku przelotu potem w nim nie znajdziesz.
12. Jak gdy się strzałę wypuści do celu, rozprute powietrze zaraz się zasklepia, tak że nie poznasz jej przejścia -
13. tak i my: zniknęliśmy, ledwie zrodzeni, i nie mogliśmy się wykazać żadnym znakiem cnoty, aleśmy zniszczeli w naszej nieprawości.
14. Bo nadzieja bezbożnego jak plewa wiatrem miotana i jak lekka piana rozbita przez burzę. Jak dym się rozwiała od wiatru, zatarła się jak pamięć chwilowego gościa.
15. A sprawiedliwi żyją na wieki; zapłata ich w Panu i staranie o nich u Najwyższego.
16. Dlatego otrzymają wspaniałe królestwo i piękny diadem z rąk Pana; osłoni ich bowiem prawicą, ochraniać ich będzie ramieniem.
17. Jak zbroję przywdzieje swoją zapalczywość i uzbroi stworzenie ku odparciu wrogów.
18. Jak pancerzem okryje się sprawiedliwością i jak przyłbicą osłoni się sądem nieobłudnym.
19. Weźmie świętość za puklerz niezwyciężony
20. i jak miecz wyostrzy gniew nieubłagany, a razem z Nim świat będzie walczył przeciw nierozumnym.
21. Polecą z chmur celne pociski błyskawic, pomkną do celu jak z dobrze napiętego łuku,
22. a gniewne grady wyrzucone zostaną jak z procy. Wzburzą się przeciw nim wody morskie i rzeki nieubłaganie ich zatopią.
23. Podniesie się przeciw nim powiew mocy i jak wichura ich zmiecie. Tak nieprawość spustoszy całą ziemię, a nikczemność obali trony możnowładców.
***
RUCH MĄDRY
Mędrcy prawdziwie wielcy, jak niebieskie ciała,
Zdają się stać, gdy każde z nich leci i działa.
Adam Mickiewicz
***
Czytaj uważnie wszystko, co podpisujesz. Pamiętaj, że to co jest napisane dużym drukiem - daje, a to co jest małym drukiem - zabiera.
H. Jackson Brown, Jr. Mały poradnik życia
Patron Dnia
św. Marcel
biskup
Św. Marcel pochodził z Afryki, przybył jako misjonarz do Galii, gdzie wraz z Wincentym i Dominusem głosił Ewangelię, nawracając wielu pogan. Następnie osiadł w Enbrun, gdzie zbudował oratorium. Swoim przykładem i kazaniami nawracał ludzi, wśród których żył. Kiedy całe miasto zostało już nawrócone, poprosił św. Euzebiusza z Vercelli, aby ten poświęcił oratorium, które zbudował. Jakiś czas potem otrzymał sakrę biskupią i nadal usilnie pracował nad rozszerzeniem Królestwa Bożego. Tam, gdzie nie mógł dotrzeć sam, wysłał Wincentego i Dominusa. Niebo potwierdziło cudami jego pracę apostolską. Zmarł w roku 374.
jutro: św. Anzelma
