logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Błogosławiony mąż, który pokłada ufność w Panu

Co to znaczy pokładać ufność w Panu?

Może się wydawać, że oznacza to – liczyć, że nie spotka nas żadne nieszczęście.

Nieszczęścia jednak przychodzą i człowiek może zacząć się zastanawiać – czy to, że przyszły oznacza, że za słabo ufał Panu, czy może jednak to zaufanie polega na czymś innym.

Tymczasem możemy przeczytać, że człowiek, który ufa Panu – symbolizowany przez drzewo zasadzone nad wodą „nie obawia się, gdy nadejdzie upał, bo zachowa zielone liście; także w roku posuchy nie doznaje niepokoju i nie przestaje wydawać owoców.”

Czyli nie – uniknie suszy i upału, ale się tego po prostu nie obawia.

Pokładanie ufności w Panu nie polega na tym, że wszystkie trudności będą nas w cudowny sposób omijać.
Pokładanie ufności w Panu polega na tym, że będziemy od Niego czerpać siłę, by przez te trudności przejść.

Agnieszka Ruzikowska 
 
***
 
[rozważania wielkopostne: 09.03]
Życie wieczne i miłosierdzie (ŁK 16:19-31)

Wydaje się, że ta opowieść Jezusa skierowana do faryzeuszów i zapisana przez Łukasza ma jeden zasadniczy cel, który wybrzmiewa w ostatnim zdaniu.

Faryzeusze byli frakcją religijną tamtych czasów, która miała w swojej doktrynie wiarę w zmartwychwstanie. Jak ono było rozumiane, to już inna kwestia. W każdym razie skoro faryzeusze wierzyli w zmartwychwstanie to cała opowieść o Bogaczu i Łazarzu w ujęciu Łukasza prowadzi do konkluzji, że skoro ktoś wierzy w zmartwychwstanie i słyszy, że Jezus z Nazaretu powstał z martwych – bo ewangelia powstała już w czasie kiedy wszystko było wiadomo – to powinno się w jego zmartwychwstanie uwierzyć, a co za tym idzie także we wszystko czego nauczał.

Łukasz także ukazuje, że właśnie w zmartwychwstaniu Jezusa jest nowe życie wieczne – prawdziwe zmartwychwstanie. Nie zapewniają tego praktyki religijne, choćby tak doskonałe jak w wykonaniu faryzeuszów, ani przestrzeganie przepisów Prawa. Bo cóż z tego, że ktoś przestrzega przepisów, a nie okazuje miłosierdzia?

Nie wiemy jak zareagowali faryzeusze, którzy byli adresatami tej opowieści. Łukasz o tym nic nie pisze. Ale możemy się domyślać, że zapewne niektórzy z nich zaczęli odkrywać Jezusa, już po jego zmartwychwstaniu oczywiście, jako tego którego Bóg przywrócił do życia.

Dziś nie ma już partii faryzeuszów. Dziś my jesteśmy i nasze współczesne, religijne partie. Co dla nas wynika z tej opowieści o Bogaczu, Łazarzu i życiu tam, po drugiej stronie? Chyba to, że miłosierdzie okazane względem człowiekowi w potrzebie znaczy więcej niż trzymanie się praw i tradycji. Praktyka miłosierdzia powinna być (jest) wyrazem wiary w zmartwychwstanie i w życie wieczne, oczywiście.

Grzegorz Misiewicz
 
***
 

Bóg pyta:

Gdzie jest brat twój, Abel?
Rdz 4,9

Człowiek pyta:

O Panie, mój Boże, jak będę mógł się upewnić, że otrzymam ten kraj na własność?
Rdz 15,8

 

***

 

Koniec bezbożnych, Mdr 4 i 5

19. Staną się wstrętną padliną i wiecznym pośmiewiskiem wśród zmarłych. Strąci ich bowiem na głowę - oniemiałych, i wstrząśnie nimi od posad, i zostaną do szczętu zniszczeni, i będą w udręczeniu, a pamięć o nich zaginie.
20. Z bojaźnią przyjdą zdać sprawę z win swoich, a w twarz ich oskarżą własne nieprawości.
1. Wtedy sprawiedliwy stanie z wielką śmiałością przed tymi, co go uciskali i mieli w pogardzie jego trudy.
2. Gdy ujrzą, wielki przestrach ich ogarnie i osłupieją na widok nieoczekiwanego zbawienia.
3. Powiedzą pełni żalu do samych siebie, będą jęczeli w utrapieniu ducha:
4. To ten, co dla nas - głupich - niegdyś był pośmiewiskiem i przedmiotem szyderstwa: jego życie mieliśmy za szaleństwo, śmierć jego - za hańbę.
5. Jakże więc policzono go między synów Bożych i ze świętymi ma udział?
6. To myśmy zboczyli z drogi prawdziwej, nie oświeciło nas światło sprawiedliwości i słońce dla nas nie wzeszło.
7. Nasyciliśmy się na drogach bezprawia i zguby, błądziliśmy po bezdrożnych pustyniach, a drogi Pańskiej nie poznaliśmy.
8. Cóż nam pomogło nasze zuchwalstwo, co dało chełpliwe bogactwo?
9. To wszystko jak cień przeminęło i jak wieść, co przebiega;
10. jak okręt prujący pieniącą się toń: śladu jego nie znajdziesz, gdy przeszedł, ni bruzdy po jego spodzie wśród fal;
11. jak się nie znajdzie żaden dowód przelotu ptaka, szybującego w przestworzach: trzepoczące skrzydła przecięły lekkie powietrze, uderzeniem piór smagane i prute z gwałtownym szumem - znaku przelotu potem w nim nie znajdziesz.
12. Jak gdy się strzałę wypuści do celu, rozprute powietrze zaraz się zasklepia, tak że nie poznasz jej przejścia -
13. tak i my: zniknęliśmy, ledwie zrodzeni, i nie mogliśmy się wykazać żadnym znakiem cnoty, aleśmy zniszczeli w naszej nieprawości.
14. Bo nadzieja bezbożnego jak plewa wiatrem miotana i jak lekka piana rozbita przez burzę. Jak dym się rozwiała od wiatru, zatarła się jak pamięć chwilowego gościa.
15. A sprawiedliwi żyją na wieki; zapłata ich w Panu i staranie o nich u Najwyższego.
16. Dlatego otrzymają wspaniałe królestwo i piękny diadem z rąk Pana; osłoni ich bowiem prawicą, ochraniać ich będzie ramieniem.
17. Jak zbroję przywdzieje swoją zapalczywość i uzbroi stworzenie ku odparciu wrogów.
18. Jak pancerzem okryje się sprawiedliwością i jak przyłbicą osłoni się sądem nieobłudnym.
19. Weźmie świętość za puklerz niezwyciężony
20. i jak miecz wyostrzy gniew nieubłagany, a razem z Nim świat będzie walczył przeciw nierozumnym.
21. Polecą z chmur celne pociski błyskawic, pomkną do celu jak z dobrze napiętego łuku,
22. a gniewne grady wyrzucone zostaną jak z procy. Wzburzą się przeciw nim wody morskie i rzeki nieubłaganie ich zatopią.
23. Podniesie się przeciw nim powiew mocy i jak wichura ich zmiecie. Tak nieprawość spustoszy całą ziemię, a nikczemność obali trony możnowładców.

 

***

RUCH MĄDRY

Mędrcy prawdziwie wielcy, jak niebieskie ciała,
Zdają się stać, gdy każde z nich leci i działa.
Adam Mickiewicz

***

 

Czytaj uważnie wszystko, co podpisujesz. Pamiętaj, że to co jest napisane dużym drukiem - daje, a to co jest małym drukiem - zabiera.

H. Jackson Brown, Jr. Mały poradnik życia

Patron Dnia



Św. Guntram
 
król

Św. Guntram, czwarty syn Klotara I, był królem Burgundii i dużej części Akwitanii w latach 561-592. Cieszył się za życia popularnością wśród poddanych, którzy potem czcili go jak świętego. Kiedy jego ziemie zaczęła pustoszyć epidemia, pilnował, aby najbiedniejsi i dotknięci chorobą mieli opiekę, narzucił sobie surowe posty, a w końcu złożył siebie jako ofiarę Boskiej sprawiedliwości, aby ocalić swój lud. Św. Guntram był władcą sprawiedliwym i gorliwym krzewicielem wiary. Wniósł znaczny wkład w organizację trzech synodów, aby podnieść dyscyplinę kleru; hojnie uposażał kościoły i klasztory.

jutro: św. Józefa z Arymatei

wczoraj
dziś
jutro