Agnieszki, Amalii, Teodora, Bereniki, Marcela – wyślij kartkę
Kwiecień 2024
Pn
Wt
Sr
Czw
Pt
So
Nd
Bez tego pokrzepienia Chrystusowe jarzmo i brzemię przestaje być słodkie i lekkie.
Chrystus zaprasza nas do swojej szkoły. Od Niego mamy się uczyć jak należy wypełniać nasze chrześcijańskie powołanie: „uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych” (Mt 11, 29).
Wszyscy święci, a wśród nich dzisiejsza patronka, św. Katarzyna z Sieny, byli pojętnymi uczniami Chrystusa. Co ich odróźnia od innych? Święci są pokornego serca. Święty Hieronim w jednej ze swoich wizji zobaczył na drodze pełno różnych pułapek zastawionych przez szatana. Przerażony zawołał: „Któż może przejść bezpiecznie przez te wszystkie pułapki i nie zahaczyć o którąś z nich?” Usłyszał wtedy głos: „Pokora, pokora i pokora. Tylko pokorni przejdą bezpiecznie przez wszystkie te pułapki”. Pokorni uznają swoją grzeszność i słabość, dlatego nie liczą na swoje siły i nie narażają się na pokusy. Czują, że sami z siebie nic nie zdziałają, Potrzebują Jezusa i od Niego oczekują pomocy. Pyszni liczą na siebie, lekkomyślnie narażają się na pokusy i upadają. Pierwsza zasada postępu duchowego, to nigdy nie polegać na sobie. Ktoś może polegać na sobie w tym, ze zna swój zawód i dobrze wykonuje zlecone mu prace, ale w sprawach duchowych nikt nie może liczyć na siebie, jedynie na Chrystusie i Jego łasce.
Kto przychodzi do Chrystusa i prosi o pomoc nigdy się nie zawiedzie. Kto chce się opierać na sobie albo na innych ludziach, niestety, z czasem musi się rozczarować. Wszyscy jesteśmy słabi i ułomni. Tylko ci, których pokrzepi moc Chrystusa pokonają wszystkie przeszkody.
diakon Franciszek
diakonfranciszek@gmail.com
Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?
Mt 9,11
***
Pieśń nad Pieśniami, 1 i 2
1 Pieśń nad Pieśniami Salomona
Oblubienica:
2 Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust! Bo miłość twa przedniejsza od wina.
3 Woń twych pachnideł słodka, olejek rozlany - imię twe, dlatego miłują cię dziewczęta.
4 Pociągnij mnie za sobą! Pobiegnijmy! Wprowadź mnie, królu, w twe komnaty! Cieszyć się będziemy i weselić tobą, i sławić twą miłość nad wino; jakże słusznie cię miłują!
5 Śniada jestem, lecz piękna, córki jerozolimskie, jak namioty Kedaru, jak zasłony Szalma.
6 Nie patrzcie na mnie, żem śniada, że mnie spaliło słońce. Synowie mej matki rozgniewali się na mnie, postawili mnie na straży winnic: a ja mej własnej winnicy nie ustrzegłam.
7 O ty, którego miłuje dusza moja, wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada, gdzie dajesz im spocząć w południe, abym się nie błąkała wśród stad twych towarzyszy.
Chór:
8 Jeśli nie wiesz, o najpiękniejsza z niewiast, pójdź za śladami trzód i paś koźlęta twe przy szałasach pasterzy.
Oblubieniec:
9 Do zaprzęgu faraona przyrównam cię, przyjaciółko moja.
10 Śliczne są lica twe wśród wisiorków, szyja twa wśród korali.
11 Wisiorki zrobimy ci złote z kuleczkami ze srebra.
Oblubienica:
12 Gdy król wśród biesiadników przebywa, nard mój rozsiewa woń swoją.
13 Mój miły jest mi woreczkiem mirry wśród piersi mych położonym.
14 Gronem henny jest mi umiłowany mój w winnicach Engaddi.
Oblubieniec:
15 O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja, jak piękna, oczy twe jak gołębice!
Oblubienica:
16 Zaiste piękny jesteś, miły mój, o jakże uroczy! Łoże nasze z zieleni.
Oblubieniec:
17 Belkami domu naszego są cedry, a cyprysy ścianami.
Oblubienica:
1 Jam narcyz Saronu, lilia dolin.
Oblubieniec:
2 Jak lilia pośród cierni, tak przyjaciółka ma pośród dziewcząt.
Oblubienica:
3 Jak jabłoń wśród drzew leśnych, tak ukochany mój wśród młodzieńców. W upragnionym jego cieniu usiadłam, a owoc jego słodki memu podniebieniu.
4 Wprowadził mnie do domu wina, i sztandarem jego nade mną jest miłość.
5 Posilcie mnie plackami z rodzynek, wzmocnijcie mnie jabłkami, bo chora jestem z miłości.
6 Lewa jego ręka pod głową moją, a prawica jego obejmuje mnie.
Oblubieniec:
7 Zaklinam was, córki jerozolimskie, na gazele, na łanie pól: Nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej, póki nie zechce sama.
Patron Dnia
św. Marcel
biskup
Św. Marcel pochodził z Afryki, przybył jako misjonarz do Galii, gdzie wraz z Wincentym i Dominusem głosił Ewangelię, nawracając wielu pogan. Następnie osiadł w Enbrun, gdzie zbudował oratorium. Swoim przykładem i kazaniami nawracał ludzi, wśród których żył. Kiedy całe miasto zostało już nawrócone, poprosił św. Euzebiusza z Vercelli, aby ten poświęcił oratorium, które zbudował. Jakiś czas potem otrzymał sakrę biskupią i nadal usilnie pracował nad rozszerzeniem Królestwa Bożego. Tam, gdzie nie mógł dotrzeć sam, wysłał Wincentego i Dominusa. Niebo potwierdziło cudami jego pracę apostolską. Zmarł w roku 374.
jutro: św. Anzelma
