« Kwiecień 2025   

„Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13,35).

To nie jest takie proste. Dopóki nikt nie wyrządził nam wielkiej krzywdy, nam, albo naszym najbliższym, to wszystko da się jakoś zrobić. Choćby dlatego, że jeśli my będziemy dobrzy dla innych, to oni też zaczynają być lepsi dla nas. Łatwiej się wtedy poznać naprawdę, poznać cudze problemy, cudze zalety, to z kolei pomaga człowieka polubić, a jak się lubi, to łatwiej pokochać. Naprawdę taka jest kolejność. Problem polega na tym, że nie zawsze. Że są ludzie, którzy na dobroć świadomie odpowiadają złem. A to potrafi bardzo boleć. Są też ludzie, którzy mają tak okrutne poglądy, że nie chce się tego nawet słuchać, a dłuższe przebywanie z nimi dołuje nas nie tylko do końca dnia. No i są ludzie, którzy potrafią bardzo nas skrzywdzić. I wtedy już nie tak łatwo jest mówić o wzajemnej miłości.

Można jeszcze zacząć kombinować, że o miłości nieprzyjaciół jest gdzie indziej, a tutaj jest Wieczernik, Judasz już wyszedł, zostali sami swoi. Może więc chodzi o miłość do tych najbliższych, do tych z jednej wspólnoty, do tych, co myślą tak samo jak my. Ale tak można pomyśleć przez chwilę, jeśli jednak serce jest szczere, to na dłużej nie przejdzie. Nie będzie spójne z resztą Ewangelii, nie będzie naśladowaniem Jezusa. A Jan wyraźnie napisał: "abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem". Jezus nie kochał jedynie Apostołów. Więc takie kombinowanie nie przejdzie.

Czy "nowe przykazanie" da się naprawdę wprowadzić w życie? Jeśli weźmie się go całkiem na serio, to będzie trudno. Będzie trudno. Ale nikt nie powiedział, że to proste. I czy zawsze mamy rezygnować z tego, co jest trudne? Trudno jest zostać mistrzem sportu, trudno jest zostać mistrzem w muzyce, nauce, trudno jest być dobrym lekarzem, prawnikiem. A przecież mniej szlachetnie brzmiące zawody też bywają na początku trudne. A bycie dobrą matką jest łatwe? A jednak ludzie stają się mistrzami w swoim fachu, na swoim poletku, w tym miejscu, w którym żyją. Bo się da. Po prostu, potrzeba na to czasu. Potrzeba ciągłego powtarzania. Trzeba się tego zwyczajnie nauczyć. Bez denerwowania się, że znów się nie udało.

Najtrudniej, gdy zaczniemy od uczuć. No bo, skoro mamy kochać, to trzeba trochę ciepła: serdeczne słowa, przyjacielskie gesty, poświęcony czas, zwierzenia. Ale to się uda jedynie wobec tych, którzy nas nie odrzucają i wobec tych, którzy nas sobie nie zawłaszczają. Nie na tym polega miłość bliźniego. Nie o uczucia chodzi. Jezus nie kazał nam, byśmy wszyscy się lubili. Mamy kochać bez względu na to, czy kogoś lubimy, czy nie.

Bardzo łatwo jednak iść w przeciwną stronę. Skoro mamy kochać wszystkich, to może nie powinniśmy obdarzać uczuciem tylko niektórych? Może nie wypada lubić tylko wybranych? Łatwo zrobić wyjątek dla tej jednej (tego jedynego), bo przecież mamy tworzyć rodziny i na szczęście w dzisiejszych czasach możemy kierować się uczuciem miłości. Ale czy pozostałych ludzi nie powinniśmy kochać/lubić jednakowo? Podświadomie lubimy skrajności, bo nawet jeśli są trudne, to trzymanie się ich daje nam poczucie dobrej pracy nad sobą, jakiegoś zwycięstwa. Jeden brzeg, albo drugi brzeg. Czarne albo białe. Tymczasem praca nad sobą to właśnie nie jest obijanie się o barierki. To szukanie właściwego środka pośród jednego i drugiego dobra. Bo przecież cały czas mówimy o drodze do Boga, a nie o skrajnościach, które raczej wymagają leczenia u specjalisty. Popatrzmy na Jezusa, który jednego z uczniów kochał bardziej, który płakał nad grobem Łazarza, który Marię i Martę wraz z Łazarzem uważał za swoich przyjaciół. Uczucie nie jest czymś złym i jest zazwyczaj dla wybranych. W naszych chrześcijańskich zmaganiach o święte życie nie próbujmy stawać się nadludźmi, bo to się nie uda, a może nas zniszczyć. Człowiek ma uczucia, bo tak chciał Bóg.

A "nowe przykazanie" nie mówi o uczuciach. Wzajemna miłość to nie sprawa uczuć, ale naszej woli. Naszej decyzji. Chcę kochać tego człowieka. Chcę kochać wszystkich ludzi. Owszem, uczucia mogą trochę namieszać. Jedne pomagają kochać, inne bardzo przeszkadzają. To dlatego potrzeba czasu, żeby się tego nauczyć. Ale jeżeli Jezus, który wiedział co to znaczy być człowiekiem, bo był prawdziwym człowiekiem, jeżeli Ten Jezus dał nam takie przykazanie, to znaczy, że jego wykonanie jest możliwe. Tylko trzeba się tego nauczyć. Może nawet całe życie będziemy się tego uczyć. Bóg jednak niczego od nas nie żąda natychmiast. Żąda od nas jedynie rozpoczęcia nauki już dzisiaj. Spokojnej, cierpliwej nauki. Sami możemy sobie nie dać rady, ale Jezus jest nie tylko Nauczycielem. Jezus potrafi przemieniać nasze serca. Z Nim może się udać to, co wydaje się na początku niemożliwe.

„Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali".

 

*

Garść myśli:

*

Akceptacji człowieka nie należy uzależniać od jego poprawy. Nikt z nas nie jest bez wad. Trzeba akceptować człowieka z jego wadami, by mu pomóc je dźwigać, czasem leczyć, zwalczać. Znacznie łatwiej jest wierzyć w siebie, jeśli ktoś we mnie wierzy. (ks. Edward Staniek)

*

Chodzić będę po ziemi z sercem miłującym; może to być męczeństwem, ale lepsze jest męczeństwo z miłości niż męka nienawiści. (kard. Stefan Wyszyński)

*

Miłość jest kluczem, który otwiera drzwi do najwyższej rzeczywistości. (Martin Luther King)

*

Świat składa się z samych okazji do miłości. (Soeren Kierkegaard)

Bogumiła Szewczyk
bog-szew@wp.pl

 

*** 

Bóg pyta:

 

***