Dojrzałej miłości małżeńskiej i rodzicielskiej nie da się niczym zastąpić. Nikt bowiem na tej ziemi nie będzie nas tak wspierał, nikt nie będzie tak wytrwale walczył o nasze dobro, jak osoby z kręgu rodzinnego. Rodzina stwarza najlepsze warunki, by jej członkowie uczyli się dojrzałej sztuki życia, a w sytuacjach kryzysowych dysponuje najskuteczniejszą z istniejących terapii – terapią miłości. Rodzina jest niezastąpioną szkołą miłości.

 

Małżeństwo i rodzina to wielki skarb złożony w kruchych, glinianych naczyniach ludzkiej niedoskonałości. Z tego względu podstawowym warunkiem ochrony małżeństwa i rodziny jest osobista przyjaźń z Bogiem oraz zaufanie do Boga w chwilach trudności i zwątpień.

 

 

Rodzina – jak ją określił Karol Wojtyła – jest „pierwszą i żywotną komórką społeczeństwa” (FC 105), stanowi jego podstawę i stale je zasila. W ten sposób na mocy swej natury i powołania rodzina otwiera się na inne rodziny i na społeczeństwo, podejmując swoje zadanie społeczne.

 

Wkład społeczny rodziny posiada swą własną specyfikę, którą należy lepiej poznać i w sposób bardziej zdecydowany uwzględniać, zwłaszcza w miarę dorastania dzieci, angażując do współpracy, na ile to możliwe, wszystkich członków rodziny.

 

W szczególny sposób należy podkreślić znaczenie gościnności ze wszystkimi jej przejawami, od otwarcia na prośby braci drzwi własnego domu i serca, aż po konkretne zapewnienie każdej rodzinie własnego mieszkania, jako naturalnego środowiska, które ją zachowuje i pozwala jej wzrastać. Nade wszystko rodzina chrześcijańska winna wsłuchiwać się w polecenie Apostoła: „Zaradzajcie potrzebom... Przestrzegajcie gościnności”, by naśladując przykład Chrystusa i dzieląc Jego miłość, umiała przyjąć potrzebującego brata: „Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego że jest uczniem, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody”.

 

Do zadań społecznych rodziny należy również wyrażanie opinii w formie interwencji politycznej. Rodziny winny zabiegać o to, aby prawa i instytucje państwa nie tylko nie naruszały praw i obowiązków rodziny, ale by je popierały i pozytywnie ich broniły. W tym sensie rodziny powinny uświadamiać sobie własną rolę współtwórców tzw. „polityki rodzinnej” oraz podejmować odpowiedzialność za przemianę społeczeństwa; w przeciwnym razie one pierwsze padną ofiarą tego zła, na które patrzyły obojętnie.

 

Kościół otwarcie i z mocą broni praw rodziny przed niedopuszczalnymi uzurpacjami ze strony społeczeństwa i państwa. W szczególności Ojcowie Synodu przypomnieli następujące prawa rodziny:

 

prawo do istnienia i rozwoju jako rodziny, czyli prawo każdego, zwłaszcza człowieka ubogiego, do założenia rodziny i posiadania odpowiednich środków do jej utrzymania;

prawo do wypełniania własnej odpowiedzialności w zakresie przekazywania życia i wychowania dzieci;

prawo do intymności życia małżeńskiego i rodzinnego;

prawo do stałości więzi i instytucji małżeństwa;

prawo do wyznawania własnej wiary i stawania w jej obronie;

prawo do wychowania dzieci wedle własnych tradycji i wartości religijnych i kulturowych, przy pomocy koniecznych środków, narzędzi oraz instytucji;

prawo do uzyskania zabezpieczenia fizycznego, społecznego, politycznego, ekonomicznego, zwłaszcza dla ubogich i chorych;

prawo do mieszkania, pozwalającego na godziwe życie rodzinne;

prawo do wypowiedzi i przedstawicielstwa wobec publicznych władz gospodarczych, społecznych i kulturalnych oraz władz niższego szczebla, bądź bezpośrednio, bądź za pośrednictwem stowarzyszeń;

prawo do zrzeszania się z innymi rodzinami i instytucjami celem właściwego i gorliwego wypełnienia swych zadań;

prawo do ochrony nieletnich poprzez odpowiednie instytucje i prawodawstwo przed szkodliwymi środkami farmakologicznymi, pornografią, alkoholizmem itp.;

prawo do godziwej rozrywki, która służyłaby również wartościom rodziny;

prawo osób starszych do godziwego życia i umierania w sposób godny człowieka;

prawo do emigrowania całej rodziny w poszukiwaniu lepszych warunków życia.

Stolica Apostolska, podejmując wyraźne życzenie Synodu, opracowuje Kartę praw rodziny celem przedłożenia zainteresowanym środowiskom i władzom.

 

Życie rodzinne zwłaszcza chrześcijan zakorzenionych we wspólnej wierze i nadziei, ożywionych miłością, stanowi wewnętrzną energię, która rodzi i szerzy sprawiedliwość, pojednanie, braterstwo i pokój między ludźmi, niejednokrotnie sięga najgłębszych sfer ludzkiej osobowości. Kontakt i wpływ małżeństwa i rodziny na społeczeństwo podlega ciągłym transformacjom i fazom rozwoju. Jednocześnie człowiek jako jednostka społeczna podlega wpływom środowiska, implikuje wielorakie elementy społeczne, a w miarę intensyfikowania swojego życia rodzinnego budzi w sobie potrzebę wspólnotowego zjednoczenia i doświadczenia własnych przeżyć. Dzięki tej naturalnej dynamice człowiek, małżeństwo i rodzina dążą do życia społecznego. Z jednej strony, wyraża to potencjalną zdolność do rozwoju i realizacji własnych celów czy ideałów, a z drugiej uzmysławia konieczność wzajemnego komunikowania się i budowania świata wartości, które można zrealizować tylko w społecznej kooperacji.

 

Konkludując, współuczestnictwo osoby we wspólnocie oznacza „dobro osoby ludzkiej w dobru wspólnym”. Autentyczne życie rodziny jest bowiem czynnikiem dynamizującym rozwój, stawiającym przed każdym z jej członków coraz to nowe zadania, które wymagają wykorzystania nabytych wcześniej (w rodzinie) kompetencji społecznych.

 

 

fot. Unsplash Persons 

Pixabay (cc)