Cor Unum et Anima Una

300. rocznica śmierci założyciela
Misjonarzy Ducha Świętego
 

 Misyjna wspólnota zakonna Zgromadzenia Ducha Świętego, obecna w ponad 60. krajach świata i licząca 3 tys. ojców i braci, rozpoczęła z początkiem października br. Jubileuszowy Rok, poświęcony swemu założycielowi - Słudze Bożemu ojcu Klaudiuszowi Franciszkowi Poullart des Places. Z woli przełożonego generalnego i jego rady w Rzymie, ma to być nie tylko rok historycznych wspomnień i czas na duchowe ożywienie życia kapłańskiego, i zakonnego, ale także odnowienie "duchackiej tożsamości" w życiu Kościoła i świata. Przełożeni - jednego z pierwszych po Soborze Trydenckim - zakonu misyjnego, pragną zachęcić i zmobilizować współbraci pracujących na wszystkich kontynentach świata, do duchowej refleksji nad własnym charyzmatem i sięgnięcia do bogactwa własnych źródeł zakonnych. Były one inspiracją dla powołania misyjnego zgromadzenia misyjnego oraz do uczczenia tego, który jest wielkim synem Kościoła Powszechnego i duchowym ojcem wszystkich Duchaczy.

Cor unum et anima una (Jedno serce i jedna dusza), to zakonna i życiowa dewiza ojca Klaudiusza Franciszka Poullart des Places, założyciela Zgromadzenia Ducha Świętego. Misjonarze Ducha Świętego od początku swego istnienia w 1703 roku, za przyczyną Sługi Bożego o. Klaudiusza Franciszka oddają się szczególnemu nabożeństwu do Ducha Świętego i Niepokalanemu Sercu Najśw. Maryi Panny. Młody Klaudiusz w latach szkolnych przyjaźnił się z - późniejszym świętym - Ludwikiem Grignion de Monffort i uczęszczali do jezuickiego kolegium św. Tomasza Becketa w Rennes. Klaudiusz Poullart des Places, jeszcze jako kleryk zgromadził wokół siebie 12 biednych, zdolnych seminarzystów i 27 maja 1703 roku w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, zainicjował powstanie w Paryżu Seminarium Świętego Ducha. W dowód przyjaźni i przywiązania do Klaudiusza oraz jako wyraz duchowej troski, św. Ludwik Maria Grignion de Montfort ofiarował Seminarium Świętego Ducha statuę Najśw. Maryi Panny, a "pod płaszczem okrywającym Maryję polecił umieścić fotografie wszystkich dwunastu alumnów, którzy dali początek nowemu zgromadzeniu".

Klaudiusz Franciszek Poullart des Places urodził się 26 lutego 1679 roku w Rennes we Francji. Ojciec był adwokatem przy Parlamencie w Bretanii. W wieku 7 lat rozpoczął naukę w kolegium Ojców Jezuitów w Rennes. W kaplicy kolegium jezuickiego przyjął I Komunię Świętą i został przyjęty do Sodalicji Mariańskiej. Jako najlepszy piętnastoletni maturzysta został wybrany do obrony tezy filozoficznej, a wychowawcy i nauczyciele ogłosili go najzdolniejszym uczniem i wyśmienitym oratorem. Jak już wspomniano, podczas nauki w kolegium przyjaźnił się z Ludwikiem Grignion de Montfort. Mieszkańcy Rennes bardzo często widywali dwóch chłopców w kościele Najśw. Zbawiciela na adoracji Najśw. Sakramentu i w czasie nabożeństw do Matki Bożej.

Od wczesnej młodości Klaudiusz Franciszek często zastanawiał się nad pójściem drogą powołania kapłańskiego. Niestety, jedną z przeszkód na tej drodze stawiali sami rodzice, którzy dla jedynaka i spadkobiercy rodzinnego majątku, pragnęli dobrego ożenku i urzędu radcy w parlamencie bretońskim. Przyszły założyciel zakonu pilnie studiował prawo, najpierw w Nantes, a potem w Paryżu, uzyskując stopień licencjata i z sukcesem rozpoczynając już prawniczą karierę. W 1696 roku w Paryżu odprawił indywidualne rekolekcje, które stały się dla niego głębokim nawróceniem i ostateczną chwilą do powzięcia życiowej decyzji, czyli całkowitego poświęcenia się Bogu w kapłaństwie. Tym razem już za zgodą rodziców, w latach 1701 - 1705 w Paryżu podjął studia teologiczne w Kolegium Ludwika Wielkiego. Młody Klaudiusz, posiadając odpowiednie środki finansowe i zachęcony przykładem jednego ze swoich formatorów - księdza Bellier, zajął się gorliwym organizowaniem pomocy innym, ubogim, a jednocześnie zdolnym studentom. Najpierw przekazywał im stałą pomoc materialną na wyżywienie, na utrzymanie i zamieszkanie. W tym celu wynajął nawet za własne środki finansowe dom w Paryżu przy ul. Cordiers i zgromadził w nim zdolnych, a najuboższych studentów teologii.

W Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, 27 maja 1703 roku ów dom studencki w Paryżu przekształcił w Seminarium Świętego Ducha. Od tej chwili datuje się też istnienie misyjnego Zgromadzenia Ducha Świętego. Klaudiusz Franciszek Poullart des Places otrzymał diakonat 19 marca 1707 roku, a już po ponad pół roku 17 grudnia 1707 roku przyjął święcenia kapłańskie. Niestety tylko sześć lat cieszył się istnieniem Seminarium Świętego Ducha i dwoma latami życia w kapłaństwie. Po ciężkiej zimie poważnie zachorował i zmarł nagle w opinii świętości, 2 października 1709 roku w Paryżu. Na własną prośbę został pochowany na cmentarzu Saint Etienne we wspólnej mogile paryskich biedaków. Była to wyjątkowa lekcja pokory i umiłowania ubóstwa, jaką pozostawił swoim duchowym synom - Misjonarzom Ducha Świętego.

Jeszcze przed święceniami kapłańskimi, młody Klaudiusz Franciszek napisał dla swojej małej wspólnoty tzw. "Reguły Postępowania". Do dzisiaj - choć minęło już ponad 300 lat -  zachował się rękopis noszący tytuł - "Reguły Ogólne i Szczegółowe". Ojcowie i bracia ze Zgromadzenia Ducha Świętego dostrzegają w tych ręcznie spisanych regułach "wierne zwierciadło codziennego życia świątobliwego Klaudiusza, aż do Jego przedwczesnej śmierci". Mimo upływu trzech wieków przesłanie o. Klaudiusza Poullart des Places jest ciągle żywe i aktualne, a Jego duchowi synowie, misjonarze ze Zgromadzenia Ducha Świętego nadal wiernie głoszą Dobrą Nowinę na wszystkich kontynentach, w ponad 60. krajach świata, których nieustannie inspiruje duch Ojca Założyciela. Módlmy się o Jego rychłą beatyfikację i spróbujmy wykorzystać tę trzechsetną rocznicę śmierci do umocnienia i rozpowszechnienia we współczesnym świecie przesłania jakie nam pozostawił.

o. Dariusz W. Andrzejewski CSSp