Począwszy od 1997 r. – 2 lutego – w Święto Ofiarowania Pańskiego obchodzony jest Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Cel tej inicjatywy jest potrójny: uroczyste uwielbienie Boga i dziękczynienie za dar życia konsekrowanego, przyczynienie się do lepszego poznania i szacunku dla życia konsekrowanego, odkrycie w świetle wiary blasku Bożego piękna w tym sposobie życia oraz uświadomienie sobie niezastąpionej misji osób konsekrowanych w Kościele i w świecie.

 

Jedną ze współczesnych dziedzin szczególnej misji osób konsekrowanych jest zjawisko ludzkiej ruchliwości, migracja. W ostatnim czasie zwróciły na to uwagę: Kongregacja Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego oraz Papieska Rada Duszpasterstwa Migrantów i Podrożonych publikując: List wspólny do przełożonych generalnych Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Zaangażowanie duszpasterskie na rzecz migrantów, uchodźców i innych osób przeżywających dramat migracji[1]. Celem Listu  jest wspólna prezentacja opublikowanej przez Papieską Radę Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych instrukcji Erga migrantes caritas Christi[2] oraz zachęta, aby stała się ona dokumentem przewodnim i intensyfikującym zaangażowanie konsekrowanych w służbie ludziom w drodze. Cel ten może zostać zrealizowany poprzez: teologiczne rozumienie zjawiska migracji w ujęciu Pisma Świętego i magisterium Kościoła, przyjęcie właściwej postawy przez osoby konsekrowane wobec wyzwań migracji,  formację do duszpasterstwa migrantów, ukierunkowanie na pełniejsze i stałe zaangażowanie w działalność na rzecz ludzi w drodze oraz dostrzeganie naglącej potrzeby takiego zaangażowania.

 

Teologiczne pojęcie: migracja w ujęciu Pisma Świętego i magisterium Kościoła

 

W Liście wskazano, że instrukcja Erga migrantes caritas Christi przypomina, iż współczesna migracja stanowi w dziejach ludzkości największy fenomen przemieszczania się ludzi. Chociaż migracja jest zjawiskiem stałym i starym jak rodzaj ludzki, bo wędrują ludzie wszystkich kultur[3], jednak w dzisiejszym świecie nabrała nowych treści stając się znakiem współczesnych czasów i nieodłączną cechą społeczności ludzkiej. Obecnie migracje tworzą strukturalną rzeczywistość współczesnego społeczeństwa ze swoją złożoną problematyką z punktu widzenia ekonomicznego, politycznego, kulturowego i religijnego. Kościół z nieustanną troską podchodzi do tego zjawiska, a w ostatnim pięćdziesięcioleciu znacznie ją spotęgował, o czym świadczą miedzy innymi dokumenty Kościoła i związana z tym dyscyplina kanoniczna[4]. 

 

Kościół zawsze w migrantach dostrzegał oblicze Chrystusa (Mt 25,35). W ich sytuacji odczytywał wezwanie, skierowane do wszystkich wierzących, aby wiarą i miłością odpowiadali na potrzeby migrantów i odkrywali w tym zjawisku ukryte plany Boże[5]. Już w czasach apostolskich[6] i patrystycznych[7] w ramach zwyczajnych struktur duszpasterstwa uwzględniano szczególne potrzeby duszpasterskie migrantów. Z upływem czasu pojawiały się coraz to nowe problemy związane z przemieszczaniem się wiernych i powstała konieczność poszukiwania nowych form obecności Kościoła w życiu migrantów. Zauważano, że złożonych problemów ludzi wędrujących nie można rozwiązać w ramach zwyczajnych struktur duszpasterskich, stąd pojawiały się nowe formy duszpasterstwa szczególnego. W ciągu wieków Kościół w miarę rozwoju zjawiska ludzkiej ruchliwości - zauważając jego blaski i cienie - dostrzega wezwanie do realizacji siebie i własnego powołania wśród ruchliwego świata. Zjawisko migracji i związana z nim nieuchwytność ludzi zmusza Kościół do duszpasterskiej adaptacji, aby towarzyszyć swoim wiernym podejmując coraz to nowe formy duszpasterstwa, co powoduje rozwój prawodawstwa, którego zadaniem jest zbawienie dusz migrantów. Dostrzegając ich problemy w Kościele tworzono również instytucje mające na celu zapewnienie im wszechstronnej opieki[8].

 

Migracje znacznie przybliżające niegdyś geograficznie oddalone od siebie społeczeństwa, nadal zmierzają do budowania wspólnoty pluralistycznej i bogatszej, jako przedłużenie i rozszerzenie owego spotkania ludów i narodów, które w dniu Pięćdziesiątnicy, darem Ducha Świętego, zostały przetworzone w Lud Boży. Ból i udręki, które towarzyszą migracjom, są obrazem cierpień, z których rodzi się i odnawia Kościół pielgrzymujący, zaś niesprawiedliwość i nierówność, które stoją u źródeł migracji, są znakiem rozdarcia wprowadzonego do rodziny ludzkiej przez grzech, a także bolesnym wołaniem o braterstwo.