logo
Piątek, 29 marca 2024 r.
imieniny:
Marka, Wiktoryny, Zenona, Bertolda, Eustachego, Józefa – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Ks. Andrzej Orczykowski SChr
Rola osób konsekrowanych w duszpasterstwie migrantów
materiał własny
 


Taka wizja pozwala przyrównać migracje do niektórych wydarzeń biblijnych, które wytyczają poszczególne etapy trudnej wędrówki ludzkości ku tworzeniu świata bez dyskryminacji i bez granic, poczynając od Patriarchów, którzy podtrzymywani Bożą obietnicą zdążali do nowej ojczyzny; poprzez wyjście narodu izraelskiego z Egiptu, które dało początek ludowi przymierza, następnie przez wygnanie, które podobnie jak kiedyś Izraelitów i dziś stawia człowieka wobec relatywności każdego osiągniętego celu, aż po powszechne orędzie Proroków, którego punktem kulminacyjnym jest Chrystus potępiający dyskryminacje i ucisk jako przeciwne woli Bożej. Migracje stają się nośnikiem Orędzia Zbawienia dla wszystkich ludzi i świadczą, że nawet w chaotycznym następstwie wydarzeń ludzkich Bóg kontynuuje realizację swojego planu zbawienia, aż do całkowitego zjednoczenia wszystkiego w Chrystusie (por. Ef 1,10; Kol 1,16-20)[9]. Jedność w Chrystusie sprawia, że Kościół objawia się światu w jedności wiary, ale także w wielości i różnorodności kultur i języków umiejętnie asymilując różne kultury, jednak nie tracąc niczego ze swej istoty, pozostając w jedności wiary. We współczesnym świecie jeden Kościół gromadzący wiernych z każdego ludu i narodu - także tych, którzy opuścili swoją ojczyznę i żyją wśród obcych - stanowi wymowny przykład życia w pokoju, zgodzie i jedności ludzi różnych ras, plemion i języków[10]. Jest to wyzwanie skierowane do wszystkich wiernych, ale w sposób szczególny dotyczy ono osób konsekrowanych, które w duszpasterstwie migrantów odgrywały zawsze pierwszoplanową rolę, czy to przez charyzmat zgromadzenia skierowanego do tak specyficznego sektora, czy przez odniesienie osobiste poszczególnych osób konsekrowanych lub pojedynczych wspólnot danych instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego[11]. Życie osób konsekrowanych jest nieustannie prowokowane przez znaki czasu  - zarówno ogólnospołeczne, jak i wewnątrzkościelne – co ożywia jednocześnie tożsamość instytutów, które w ten sposób odnajdują bodźce do odnowy[12].
 
Zauważenie wpływu emigracji na doskonalenie życia duchowego człowieka sprawia, że w teologii wyodrębniła się dyscyplina interesująca się tym zjawiskiem zwana teologią emigracji[13]. Teologiczne spojrzenie na migrację – z perspektywy Pisma Świętego i nauczania Kościoła – sprawia, iż Kościół z uwagą obserwuje złożoność wynikających z niej problemów i podejmuje nieustanny wysiłek mający na celu ich rozwiązywanie[14].
 
Postawa osób konsekrowanych wobec wyzwań migracji
 
Współczesne migracje ze względu na ich ogromny wpływ na sferę ekonomiczną, społeczną, polityczną, zdrowotną i kulturalną życia stawiają Kościół wobec niełatwego wyzwania. W Liście podkreślono, że rozstrzygnięcia instrukcji Erga migrantes caritas Christi są odpowiedzią Kościoła na nowe potrzeby duszpasterskie migrantów, aby i oni mogli przeżywać doświadczenia migracyjne jako okoliczności wzrostu w życiu chrześcijańskim, a także wykorzystać je do nowej ewangelizacji i misji[15]. Wyakcentowano również znaczenie Kodeksu Prawa Kanonicznego[16] i Kodeksu Kanonów Kościoła Wschodniego[17]. Kościół, bowiem zawsze stara się zapewnić duszpasterską opiekę wiernym we wszystkich sytuacjach ich życia, co znajduje swój wyraz w kościelnym prawodawstwie[18]. Zwrócono uwagę, że zostały podjęte działania, aby odpowiedzieć na szczególne wymagania wiernych obrządków wschodnich, których liczba w dzisiejszych czasach nieustannie wzrasta. Samoświadomość Kościoła – wynikająca między innymi z refleksji teologicznej, socjologicznej i pastoralnej – konkretyzuje się w kościelnym prawodawstwie czego w ostatnim czasie szczególnym wyrazem - jeśli chodzi o rosnącą liczbę migrantów ze Wschodu - jest Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich[19].
 
W specyficznej misji Kościoła na rzecz migrantów osoby konsekrowane wraz z misjonarzami diecezjalnymi i wiernymi świeckimi zawsze odgrywały znaczącą rolę[20]. W Liście zauważono, że w instrukcji Erga migrantes caritas Christi podkreślono rolę osób konsekrowanych w duszpasterstwie migrantów, przytaczając stwierdzenie zawarte w adhortacji apostolskiej Ewangelii nuntiandi[21]: … osoby zakonne mają szczególne znaczenie, gdy chodzi o świadczenie […] które stanowi jeden z pierwszych elementów ewangelizacji. To milczące świadczenie o ubóstwie i oderwaniu od rzeczy tego świata, o czystości i niewinności życia, o woli przystającej na posłuszeństwo, stanowi wyzwanie wobec świata, a nawet wobec samego Kościoła, a ponadto może stać się pewną otwartą formą przepowiadania, która zdolną jest poruszyć także niechrześcijan, ludzi dobrej woli, przywiązujących wagę do wartości duchowych[22]. Migracja stanowi zatem dla konsekrowanych - jak również wiernych świeckich - wyzwanie do dawania swoim życiem świadectwa w społeczeństwie wielokulturowym i wieloreligijnym[23].
 
Świat migracji cechuje wielkie zróżnicowanie. Niektóre grupy migrantów zachowują i rozwijają bogactwo ludzkiego i chrześcijańskiego dziedzictwa swoich przodków, stając się czynnikiem postępu i ubogacenia społeczeństwa cywilnego i kościelnego kraju, w którym się osiedlili. Inni przeżywają doświadczenia migracji w aspekcie bardziej bolesnym i dyskryminacyjnym. Zdarza się, że nawet ci, którzy osiągną zadowalającą pozycję ekonomiczną nie mogą w pełni korzystać z przysługujących im praw czy uznania, są pozbawieni możliwości komunikowania się, a nade wszystko natrafiają na trudności w przeżywaniu wiary i religijności, które są o wiele bardziej bolesne niż bieda ekonomiczna[24]. Dlatego też w Liście został ponowiony apel zawarty w instrukcji Erga migrantes caritas Christi skierowany do wszystkich instytutów życia konsekrowanego, stowarzyszeń życia apostolskiego oraz instytutów świeckich, aby wspaniałomyślnie pogłębiły swoje zaangażowanie w świecie migracji, na miarę prawdziwie misyjną[25]. Mimo swojej odmienności – członkowie instytutów życia konsekrowanego, stowarzyszeń życia apostolskiego i instytutów świeckich – dzięki konsekracji mogą się oddawać sprawom tego świata - przepajając go duchem ewangelicznym - prowadząc nowy sposób życia. Stad w zależności od kraju, regionu lub określonego środowiska pracy konsekrowani podejmują właściwe sobie apostolstwo dostosowane do specyficznej obecności Kościoła w społeczności migrantów[26].
 
Osoby konsekrowane - świadome, że Królestwo Boże wyraża się poprzez rzeczywistość ludzką i że buduje się przez nią i w niej - są powołane do odkrywania wartości, które cechują życie migrantów i stanowią ich wkład w solidarność i powszechne braterstwo wszystkich ludów: dążenie do godności, do współudziału, do sprawiedliwości. Posiadają bardzo bogate dziedzictwo duchowe, którym ubogacają duszpastersko-misyjną rzeczywistość migracji[27], zaś w życiu publicznym objawiają własną wolę dążenia do doskonałości - zgodnie z duchem danego instytutu – poprzez realizację rad ewangelicznych[28].
 
W dokumencie podkreślono, że życie radami ewangelicznymi konsekrowanych stanowi wymowne świadectwo w świecie migracji. Wielu migrantów żyje w stanie biedy, niepewności i nieustannego wyzysku; wielu goni za pieniądzem nawet ze szkodą dla solidarności ze swoimi braćmi i siostrami. Ubóstwo ewangeliczne czyni osoby konsekrowane świadomymi przynależności do Królestwa, w którym wszelkie zdolności pochodzą od Boga (2 Kor 3,5). Konsekrowani wyczuleni na krzyk ubogich przyczyniają się do ewangelicznej denuncjacji kultury pieniądza i władzy oraz dają świadectwo wyzwalania się z zachłannego pragnienia zysku. Dzięki realizacji ewangelicznej rady czystości konsekrowani odnoszą do Boga i kierują do sióstr i braci całą swoją miłość, do której są zdolni. Przemienieni na podobieństwo Chrystusa ukazują bliźnim znak przyszłego zmartwychwstania. Czystość konsekrowana usprawnia ich do całkowitego oddania się na służbę migrantom, przede wszystkim tym najbardziej opuszczonym i upokorzonym w ich gorącym pragnieniu braterstwa i zintegrowania. Są także znakiem dla tych, którzy żyją ideałami chrześcijańskimi miłości czystej i wiernej, nawet w warunkach oddalenia i rozłąki z własnym współmałżonkiem. Ślub posłuszeństwa, przez który osoby konsekrowane ofiarują całkowicie Bogu swoją wolę - aby jeszcze pełniej i solidniej zjednoczyć się z Jego zbawczą wolą - w duchu wiary i kierunkiem przełożonych, uzdalnia ich do oddania się na służbę migrantom. W ten sposób wola i wolność indywidualna zostają zaangażowane w misji na rzecz migrantów w duchu dialogu i współodpowiedzialności[29].
 
 
Zobacz także
ks. Edward Staniek
Nienarodzone dziecko reaguje radością na spotkanie z człowiekiem dobrym. Oto znak, jak wielki wpływ na życie dziecka nienarodzonego ma nie tylko matka, ale całe jego otoczenie. To nie jest obojętne, z kim przestaje matka oczekująca narodzin swego dziecka. Ludzie dobrzy pomagają w stworzeniu atmosfery spokojnego i harmonijnego dojrzewania dziecka...
 
ks. Edward Staniek
Życie księdza można podzielić na dwie części. Jedna z nich dotyczy pracy i posługi kapłańskiej wynikającej z przyjętych święceń, i jest to codzienność parafialna – Msza święta, konfesjonał, kancelaria, chrzty i pogrzeby oraz śluby. Druga część życia kapłana dotyczy pracy jako katecheta w szkole. 
 
Wydaje mi się, że prymat biskupa Rzymu nie jest prymatem nad Kościołem, że jego autorytet nie jest niczym nie ograniczony i absolutny.
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS