Rozdzierajcie serca wasze!

Filozof grecki Diogenes powiedział: "We wszystkim co czynisz patrz na koniec."
Człowiek nieraz zachowuje się jak dziecko zagubione w sercu pustyni. Odnalezione przez przypadkową karawanę koczowników, zapytane, skąd się tu znalazło, dokąd idzie - ze strachu, że już nigdy nie powróci do rodziców - nie potrafi dać właściwej odpowiedzi i mówi - nie wiem.

Są ludzie, którzy swój jedyny cel życia widzą w bogactwie, majątku, pieniądzach. Tymczasem statystyki wykazują, że w Ameryce w przeciągu 50-ciu lat ubiegłego stulecia około 100 tysięcy popełniło samobójstwo. A więc bogactwo, pieniądze, nie przyniosły im szczęścia, chociaż upatrywali w nich swój jedyny cel życia.
Inni cel swojego życia upatrywali w sławie. Król Aleksander Wielki zdobywszy cały ówczesny świat powiedział: "Jestem również człowiekiem biednym i bardziej nieszczęśliwym niż inni."
Goethe - poeta niemiecki zapytany w 70 latach swego życia - kiedy stał u szczytu sławy - czy przez całe swoje życie był szczęśliwy, odpowiedział, że naprawdę szczęśliwy w życiu był tylko kilka tygodni.
A sławna na cały świat amerykańska aktorka filmowa Marylin Monroe - popełniła samobójstwo. I sława nie może zaspokoić natury ludzkiej, dążącej do pełnego szczęścia. Bo nasza natura ludzka, nasz rozum, domaga się osiągnięcia szczęścia takiego, które będzie trwałe i pełne. Są jednak w życiu ludzkim pytania zasadnicze, wobec, których nikt nie może przejść obojętnie.

Dlaczego istnieje na świecie cierpienie, skoro nikt go nie pragnie? Dlaczego muszę umrzeć? W tych dniach Kościół Święty, pragnie swoim dzieciom przypomnieć, a zarazem dać bardzo krótką - jednym zdaniem - odpowiedź, na te zasadnicze pytania - "Prochem jesteś i w proch się obrócisz." Chce również Kościół odwrócić na chwilę naszą myśl, nasze przywiązanie do dóbr ziemskich, odwrócić nasze pragnienia do posiadania coraz więcej i więcej, do sławy, a skierować naszą wolę, pragnienia, chęci nasze, do tego, co liczy się na wieczność.

Tak właśnie odczytali intencje Kościoła wielcy konwertyci -jak np.: wielki angielski pisarz Chesterton, jak pisarka norweska Singrid Undset, jak późniejszy kardynał Newman, jak filozof światowej sławy Mariten, czy też dr medycyny Carel.
Przez posypywanie głów naszych popiołem, Kościół nie mówi: Bracia i Siostry, porzuć pracę, głoduj, siedź w popiele i czekaj na śmierć, ale przypomina nam to, co symbolizuje ten proch - przemijanie. Że życie nasze jest przemijaniem, że każdemu z nas ubywa lat, że nieodparcie dąży ku rozpadowi ciała, że zdąża stale ku wieczności i że temu procesowi absolutnie nie potrafi się nikt przeciwstawić!

Kościół pozwala się nam cieszyć i radować z doczesności, ale ostrzega przez ten proch, że wszystko przemija, a pozostaje wieczność, pozostaje spotkanie z Bogiem, który ma być dla nas szczęściem nieprzemijającym, szczęściem trwałym, szczęściem pełnym. A przed Bogiem trzeba stawić się w szacie godowej.

Szczęście wieczne, cel ostateczny osiąga tylko ten, kto zapracuje sobie na to, przez współpracę z łaską. Rozpoczynamy Wielki Post. Przed nami staje Chrystus z rękami przebitymi i przebitymi nogami i z raną w boku. Pyta się nas, każdego z osobna: "Za co Mnie tak urządziłeś swoimi grzechami?" Pamiętaj, że tak, jak Ja byłem sądzony przez twojego legata - Piłata, tak Ja będę sądził ciebie, a wyrok mój będzie sprawiedliwy. Chrystus daje nam jednak jeszcze łaskę. W twojej parafii będą w okresie Wielkiego Postu misje lub rekolekcje. Chrystus przemawiać będzie przez usta kapłana, będzie rozdawał swoje łaski w sakramentach świętych, a zwłaszcza w sakramencie pokuty i eucharystii. Pomyśl tylko, a jeśli to jest ostatnia szansa twojego nawrócenia - twojej przemiany, czy zaprzepaścisz tę ostatnią?

Francuski uczony fizyk Amper na płycie swojego grobowca kazał wyryć dwa słowa łacińskie : "Tandem felix." tzn. nareszcie szczęśliwy. Obyśmy i my mogli sobie powiedzieć "Tandem felix." - nareszcie szczęśliwy. A szczęście tylko w Bogu, z Nim i przy Nim.

ks. Augustyn Kuczok SDS