Ponieważ to wiele spraw rozjaśnia. Jeśli spowiednik nakazuje coś penitentowi, kierownik duchowy nie ma prawa tego podważać, ponieważ owa decyzja moralna została podjęta w sakramencie, w asystencji Ducha Świętego. Kierownik może podpowiedzieć, jak popełnionego zła unikać, co robić, jakie kroki zaradcze podjąć, natomiast ocena moralna należy do spowiednika. 

 

Spowiednik pociesza i ma pomóc penitentowi wyjść z grzechów, natomiast kierownik duchowy został powołany do stawiania wymagań, aby człowiek zwracający się do niego po pomoc mógł pogłębić swoje życie z Bogiem. Często żartuję, że spowiednik jest od pocieszania, a kierownik od wyciskania. W konkretnej sytuacji, np. rozpoznawania powołania albo pogłębiania życia modlitwy, mamy do wykonania określone zadania, dlatego dobrze jest, kiedy ktoś podnosi nam poprzeczkę i od nas wymaga.

 

O ile spowiednika trzeba słuchać, to z kierownikiem duchowym można dyskutować, można się z nim spierać. Kierownictwo duchowe jest relacją dużej wolności, bo dotyczy odczytywania pewnych Bożych dróg. 

 

 

Tak, ale ostrożnie, żeby nie przekroczyć pewnej granicy. Przede wszystkim chodzi o słuchanie tego, co Bóg chce do nas powiedzieć. Wierzymy, że On poprzez kierownika duchowego działa na nasze życie. Nie należy mieszać tak specyficznej relacji z terapią czy z coachingiem. 

 

 

Nie może być ona symetryczna, na zasadzie przyjaciel – przyjaciel. Kierownik powinien być jak starszy brat. Może tylko sugerować rozwiązania, zachęcać do zastanowienia, ponownego przemyślenia. Ale też, jeśli mamy powierzać mu całe nasze życie, nie może on być zupełnie obcy. Generalnie zaleca się, żeby był to człowiek trochę spoza naszego życia, nieuwikłany w związki emocjonalne z naszym otoczeniem, spoza kontekstu – który nas zna tylko z naszych relacji.

 

 

Musi to być człowiek zaufany, z doświadczeniem w dziedzinie życia duchowego. W tym przypadku nie wystarcza sama wiedza teologiczna, musi on mieć za sobą pewne itinerarium: żeby kogoś prowadzić, samemu trzeba przejść jakąś drogę. Musi to być głęboko zaangażowany chrześcijanin. Potrzebna jest też wiara, że Bóg przez tego człowieka działa na nasze życie. 
 

Znałem 60-letnią kobietę, wdowę, która posiadała olbrzymie osobiste doświadczenie wiary, a także wiedzę religijną nabytą podczas studiów teologicznych. Miała przy tym doskonały dar rady – charyzmat ewidentnie dany od Boga. Była wyśmienitym kierownikiem na ścieżkach rozwoju duchowego. Chciałbym tak jak ona towarzyszyć innym w mojej posłudze. 

 

 

Tak samo, jak każdy spowiednik musi mieć swojego spowiednika. Każde kierownictwo duchowe jest interakcją z drugim człowiekiem, która pozostawia po sobie ślady. Kierownik podczas spotkania z nami może przeżywać różne emocje, np. zdenerwowanie. Nawet jeśli ich nie okazuje, one w nim są i oddziałują. Potrzebuje zatem rozmowy, by je zrozumieć i rozładować. Wiadomo, że ma on jeszcze do dyspozycji pomoc w postaci rozmowy z Najwyższym na modlitwie. Niemniej jednak, aby pomagać innym w rozwoju duchowym, musi sam się rozwijać, czyli mieć też swojego kierownika.

 

 

Na żadnym z wymienionych: to posługa wierzącego chrześcijanina wobec wierzącego chrześcijanina. Dobrze jest, jeśli kierownik zna podstawy psychologii, żeby komuś nie zrobić krzywdy, ale on absolutnie nie może podejmować działań terapeutycznych, nawet jeśli byłby zawodowym psychologiem i się na tym znał. Nie można tych dwóch funkcji łączyć. Z kierownikiem rozmawia się na innym poziomie niż z terapeutą czy psychologiem. Jeśli kierownik widzi, że ktoś potrzebuje terapii, powinien skierować go do psychoterapeuty. Nie może też sugerować ścieżki duchowej, którą sam przeszedł. Ma raczej pomóc rozpoznać tę szczególną drogę, którą dla danej osoby zaplanował Bóg.

 

 

Oczywiście – w takich sytuacjach staram się dokonywać autokorekty. Poza tym mam świadomość, że nie jestem ostateczną wyrocznią. Nie muszę wszystkiego wiedzieć i wszystkich możliwości objąć. W kwestiach, na których się nie znam, będę proponował kontakt ze specjalistą.

 

 

To zależy od natchnienia. Dość często zalecam spanie. Dlaczego? Taką metodę podpowiada mi moje wykształcenie pielęgniarskie. Jak się bowiem okazuje, często trudności i rozproszenia na modlitwie wynikają z niedoboru snu. W takim wypadku nie ma co kombinować: jeśli chcesz się dobrze modlić, musisz się wyspać, nie ma innego wyjścia. 

 

Do każdego penitenta podchodzę indywidualnie. Jeden potrzebuje mniej czasu i uwagi, a inny więcej. Staram się słuchać drugiej osoby. 

 

 

Skoro jest to relacja dwóch osób, obie mogą ją zakończyć. Człowiek może stwierdzić, że kierownictwo nic mu nie daje; albo przynosi ono owoce, ale kierownik nie jest już w stanie pomóc na pewnym etapie życia; albo kierownik zauważy, że prowadzona przez niego kobieta zakochała się w nim. Wtedy może nastąpić zmiana kierownika i nie ma żadnej obrazy, bo chodzi przede wszystkim o dobro osoby prowadzonej.

 

Głos Ojca Pio 95/5/2015
 

fot. Jonathan Kos-Read Fog 2