Przede wszystkim o tym, że wciąż jesteśmy ludźmi i wciąż jesteśmy podatni na te same zmagania w związkach, które dotyczą niechrześcijan. Mimo to oddanie Bogu i wierność zasadom biblijnym mogą i powinny nam pomóc jako chrześcijanom. Mam nadzieję, że jako wierzący widzimy piękno i wartość w Bożym planie dla małżeństwa i podążamy za nim, by zwiększyć swoje szanse na przezwyciężenie tych wyzwań, które w miarę upływu czasu spotykają większość małżeństw.

 

Pary młode stażem muszą zobaczyć i zgodzić się na to, że dobra komunikacja, otwartość i nastawienie na wspólne działanie są nieodzowne dla długotrwałego związku. Wiele osób wchodzi w małżeństwo, nie posiadając jednej lub kilku z tych cech i tu właśnie znajduje się przestrzeń dla poradnictwa przedmałżeńskiego. Z tej perspektywy, zwłaszcza w pierwszych latach małżeństwa, dobrym rozwiązaniem jest korzystanie z porad doświadczonych małżeństw, które będą w stanie wspierać takie pary.

 

To prawda. Czasem jedna lub obie osoby w związku mogą czuć się czymś zranione lub coś może im przeszkadzać i nie dzielą się tym. Mogą zresztą nawet o tym powiedzieć, ale nie będą wspólnie pracować nad tym, by przywrócić pokój w związku. Zanim się spostrzegą, narasta pomiędzy nimi  nieufność i niechęć. W takiej sytuacji, jeśli pojawi jakieś większe wyzwanie, mogą działać przeciwko sobie, zamiast przeciwko problemowi. U podstaw większości takich problemów leżą te małe rzeczy, o które para nie zadbała wcześniej. Dobra wiadomość jest jednak taka, że przy pewnym wysiłku można odbudować więź.

 

Często słyszę pytanie: „Czy jest już za późno?”. Moja odpowiedź zazwyczaj brzmi: „Nigdy nie jest za późno, jeśli obie osoby są oddane temu, by odwrócić bieg spraw”. Znałem pary, które mierzyły się z najtrudniejszymi wyzwaniami, jakie mogą spotkać małżeństwa. Niektóre bardzo się od siebie oddaliły, inne przechodziły przez niewierność, jeszcze inne były rozdarte przez pornografię, hazard, alkohol czy narkotyki. Były w stanie się odnaleźć poprzez prawdziwą pokutę i przebaczenie. To nie jest proste i wymaga czasu. Pokazuje jednak, że rozbite małżeństwa mogą być naprawione.
 

Oczywiście, prostsze jest unikanie małżeńskich pułapek niż naprawianie małżeństw, które mają za sobą trudne wydarzenia. By tak było, w małżeństwie potrzebujemy czasu dla siebie nawzajem, wzajemnej miłości i szacunku oraz przepracowywania nieporozumień w pokojowy sposób. Ważne jest też, by nie poddawać się, gdy jest nam ciężko. Jeśli w którejś z tych przestrzeni para odkrywa, że czegoś jej brakuje, to mądrym jest przyznanie się do tego i powiedzenie sobie wzajemnie: „Taka jest rzeczywistość. Zróbmy coś z tym teraz, a nie podążajmy dalej w tym kierunku”.

 

Problem przebaczenia regularnie pojawia się w mojej pracy terapeutycznej z parami. W rzeczywistości jest to jedna z kwestii, która zazwyczaj prowadzi do szukania pomocy. Małżonkowie przychodzą w sytuacji, gdy wyrządzili już sobie wiele zła i mają poczucie, że przebaczenie nie jest możliwe, jednak niekoniecznie chcą zrezygnować z małżeństwa. Tak naprawdę początkiem przebaczenia innym lub sobie jest zaakceptowanie naszej grzeszności i faktu, że Bóg nam nasz grzech przebacza. Gdy zaakceptuję fakt, że jestem grzesznikiem, mogę mieć więcej współczucia dla innych – na przykład dla mojego współmałżonka, który również nim jest. Bóg wie, że jesteśmy grzesznymi ludźmi, ale czy nas odtrąca? Nie! Kocha nas i nam przebacza. On jest Bogiem wielu szans. Dzięki Jego miłości i miłosierdziu my też możemy kochać i mieć miłosierdzie dla innych i siebie.

 

Nie. Jest natomiast możliwe, by unikać w nich braku szacunku i bycia niemiłym dla siebie nawzajem. Konflikty i trudniejsze momenty w życiu tak naprawdę zbliżają nas do siebie i nie musimy się ich bać, nie musi nam też być przykro z powodu tego, że one się zdarzają.

 

Być może nie zawsze będzie nam się to udawać, ale najlepiej mieć „zespołowe nastawienie” wobec konfliktów. W konfliktach nie ma „ja wygrałem” lub „ty przegrałaś”. Jako zespół albo wygrywamy, albo przegrywamy wspólnie. Większość z nas stwierdzi, że wspólne wygrywanie jest zdecydowanie lepszą opcją. Z takim nastawieniem kochamy i szanujemy się wzajemnie, obserwujemy ton swojego głosu i dobór słów. Próbujemy też raczej przepracować problem niż lekceważyć myśli i uczucia drugiej strony.

 

Jeśli para zauważa, że tkwi w konflikcie i nie potrafi go produktywnie przepracować, to jest to znak, że pomoc może być dobrym rozwiązaniem. Uzmysłowienie sobie początków negatywnych wzorców jest zdecydowanie lepszym momentem niż czekanie, aż te wzorce będą tak zakorzenione, że czujemy się wzajemnie urażeni i nie mamy nadziei na to, że zmiana jest możliwa.

 

Właśnie napisałem książkę o wychowaniu Co chciałbym wiedzieć, zanim zostałem rodzicem, w której nawiązałem do tego pytania. W skrócie mógłbym powiedzieć to w następujący sposób: Dzieci są darem Boga. Jeśli na Nim polegamy, to On na każdym kroku będzie nam pomagał wychować nasze dzieci i dbać o nasze małżeństwo. I będziemy tego potrzebować, ponieważ rodzicielstwo jest nie tylko wypełnione radościami, lecz również wieloma wyzwaniami. Rodzice nieustannie lawirują pomiędzy swoimi wypełnionymi grafikami i dostosowują się do kolejno następujących po sobie etapów w życiu rodzinnym. Współdziałanie, pozytywne nastawienie, dbanie o odpoczynek wtedy, kiedy jest on możliwy i po prostu cieszenie się codzienną krzątaniną bardzo pomagają parom wynieść jak najwięcej z pierwszych lat rodzicielstwa. Jeśli małżonkowie są w tym razem, to w momencie gdy dzieci wyrosną, oni wciąż mają siebie nawzajem i mogą cieszyć się życiem już we dwoje.

 

Musimy pozwolić naszym dorosłym dzieciom podejmować własne decyzje i zbierać ich zarówno dobre, jak i złe żniwo. Możemy być dla nich dostępni w przypadku, gdy chcą nas o coś zapytać czy poradzić się. Powinniśmy też pracować nad tym, by utrzymać z nimi pozytywne relacje. Jednakże to jest właśnie to, do czego ich wychowywaliśmy – do bycia gotowymi na dorosłość. Oni są zdolni do wzięcia odpowiedzialności i potrzebują to zrobić. Na dłuższą metę pozwoli im się to przygotować do wszystkiego, co czeka na nich w życiu, w tym także na czas, kiedy nas już z nimi nie będzie.

 

Nikt nie chce trudności. Możemy mieć tylko nadzieję, że będziemy gotowi i zdolni do ich przeżycia, gdy nadejdą. I wówczas często, jak wynika z mojego doświadczenia, musimy poświęcić czas na to, by zobaczyć, co tak naprawdę się w nas dzieje, na modlitwę o pokój i siły, a także poprosić innych o informacje czy wsparcie w podjęciu trudnych decyzji. Jeśli oboje małżonkowie są w miarę zdrowi, to przejdą przez trudne czasy wspólnie. Jednak jeśli jeden z nich w jakiś sposób niedomaga, to ciężar sprawowania opieki spada na drugą osobę. Jest to bolesne i męczące, ale małżonek sprawujący tę opiekę może pozwolić sobie na podobne kroki – dać sobie czas na podjęcie decyzji, zaufać Bogu i prosić o pomoc tych, którym ufa.

 

W całej książce opiera się Pan na Biblii. Mam wrażenie, że dla przeciętnego małżeństwa może być trudne odróżnienie tego, co w Biblii jest rzeczywiście nauką wartą zastosowania w ich życiu, a co wynika z konkretnych uwarunkowań społecznych i kulturowych, jakie istniały w czasie, gdy powstawało Pismo. Jak sobie z tym poradzić?
 

Ostatecznie można albo wierzyć, że Biblia jest Bożym Słowem, które przenika czas i kulturę, albo że jest ograniczonym dziełem napisanym przez ograniczonego Boga. Ludzie będą się wikłać w naukowe i historyczne uzasadnianie Biblii i z pewnością ma to swój sens. Będą również dyskutować sprawy społeczne i sprawdzać, na ile one odpowiadają Pismu – i Bóg daje nam ku temu wolność. Jednak powtórzę: albo znamy Boga i wierzymy Mu, albo nie. Z pewnością są pewne rzeczy, które trudno nam w Bogu zrozumieć, czy o nich powiedzieć. Dla niektórych to może być niewygodne. Jednak ostatecznie to jest właśnie kwestia wiary.

 

 

fot. Graphicstock.com