logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
ks. Wojciech Kardyś
Radość głoszenia Ewangelii
Katecheta
 
fot. Fuu J | Unsplash (cc)


Radość głoszenia Ewangelii według Pisma Świętego i adhortacji Papieża Franciszka „Evangelii gaudium” 
 
Ewangelia powinna być źródłem radości dla tego, kto ją głosi. Głoszenie Ewangelii jest zadaniem bardzo trudnym. Jak ją proklamować współczesnemu światu? A do tego, jak robić to z radością i odwagą? Aby odpowiedzieć na te pytania, warto sięgnąć do Pisma Świętego, które zawsze jest dla nas skarbcem konkretnych wskazań i przykładów. W refleksji nad omawianym zagadnieniem pomoże nam również adhortacja Papieża Franciszka „Evangelii gaudium” ogłoszona 24 listopada 2013 r. Na początku zastanowimy się nad źródłem ewangelicznej radości i punktem wyjścia w jej osiąganiu. Następnie omówimy motywy radości oraz zatrzymamy się na chwilę nad smutkiem, który stanowi przeciwieństwo radości, poszukując jego przyczyn. Całość zwieńczy krótka refleksja na temat Ducha Świętego – Dawcy radości.
 
Czy można ewangelizować siedząc murach kościoła, w czterech ścianach szkolnej klasy, w bezpiecznych zakamarkach swego życia?
 
Ewangelia powinna być źródłem radości dla tego, kto ją głosi

Głoszenie Ewangelii jest zadaniem bardzo trudnym. Jak ją proklamować współczesnemu światu? A do tego, jak robić to z radością i odwagą? Aby odpowiedzieć na te pytania, warto sięgnąć do Pisma Świętego, które zawsze jest dla nas skarbcem konkretnych wskazań i przykładów. W refleksji nad omawianym zagadnieniem pomoże nam również adhortacja Papieża Franciszka „Evangelii gaudium” ogłoszona 24 listopada 2013 r. Na początku zastanowimy się nad źródłem ewangelicznej radości i punktem wyjścia w jej osiąganiu. Następnie omówimy motywy radości oraz zatrzymamy się na chwilę nad smutkiem, który stanowi przeciwieństwo radości, poszukując jego przyczyn. Całość zwieńczy krótka refleksja na temat Ducha Świętego – Dawcy radości.
 
Punkt wyjścia

Ojciec Święty na samym początku adhortacji wskazuje, że źródłem radości ewangelizacyjnej jest spotkanie Jezusa. Z Nim „radość zawsze rodzi się i odradza” (1). Nie może zatem głosić Ewangelii ktoś, kto nie spotkał Pana, a już na pewno nie będzie mógł tego robić z radością. Pamiętać przy tym trzeba, że inicjatywa należy zawsze do Boga (por. 12). Początkiem radosnej ewangelizacji jest samo „wyjście”. Papież pisze o „dynamizmie «wyjścia»” i stwierdza, że wszyscy jesteśmy doń wezwani (por. 20). Tym bardziej dotyczy to kapłanów i katechetów.

Wyjście jest warunkiem koniecznym, by głosić Ewangelię. Może się komuś wydawać, że ewangelizuje, a w istocie siedzi zamknięty w czterech murach kościoła, w czterech ścianach szkolnej klasy, w bezpiecznych zakamarkach swego życia. Tymczasem trzeba zrobić pierwszy krok i wyjść. Abraham (jeszcze jako Abram) usłyszał od Boga słowa: „Wyjdź!” (Rdz 12,1). Zaryzykował i opuścił swój dotychczasowy dość wygodny styl życia, by iść za głosem Pana w nieznane. Jak wiele dzisiaj my zawdzięczamy Abrahamowi! Mojżesz też otrzymał polecenie od Boga, by pójść do faraona i zainicjować misję wyprowadzenia Izraelitów z Egiptu. Stawiał początkowo opór, ale ostatecznie posłuchał wezwania Pana (por. Wj 3,10). Podobnie prorok Jeremiasz, który wymawiał się strachem i zbyt młodym wiekiem, usłuchał ostatecznie polecenia Boga: „pójdziesz, do kogokolwiek cię poślę, i będziesz mówił, cokolwiek tobie polecę” (Jr 1,6-7). Tylko Izajasz, wychyliwszy się niejako „przed szereg”, z góry odpowiedział: „Oto ja, poślij mnie!” (Iz 6,8). Uczniowie Jezusa również rozpoczynali swą misję od „pójścia za” Nim. A potem otrzymali polecenie: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16,15) oraz: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19). I poszli, najpierw do Żydów, potem do pogan, głosząc im Ewangelię. Ich serca przepełnione były radością dzielenia się z innymi Dobrą Nowiną. Piękny przykład daje nam także Maryja, która po zwiastowaniu z pośpiechem udała się do swej krewnej Elżbiety, by podzielić się z nią swą radością (por. Łk 1,39). My też musimy wyjść, by móc radośnie głosić Ewangelię!
 
Źródła radości

A jak już pójdziemy, powinniśmy ciągle zachwycać się Jezusem i Jego odwieczną młodością, dlatego – jak pisze Papież – „każda autentyczna działalność ewangelizacyjna jest zawsze «nowa»” (11). To tylko nam się wydaje, że Ewangelia jest „stara”, bo ma dwa tysiące lat, a my osobiście znamy ją dobrze od dzieciństwa, pogłębiliśmy jej znajomość podczas studiów teologicznych i od dłuższego lub krótszego czasu uczymy jej podczas kazań i katechez. Tymczasem trzeba ciągle nią się zachwycać, tak jakbyśmy usłyszeli o niej dopiero co wczoraj. Bez tego nie doświadczymy radości z jej głoszenia.

Wróćmy teraz do nauczania Ojca Świętego. Franciszek wymienia motywy radości ewangelizowania. Najogólniej mówiąc, jest to dzielenie się dobrem (por. 9), „skarbem życia i miłości” (265), wiarą (por. 6), modlitwą wstawienniczą za innych (por. 281), duchowe upodobanie bycia blisko życia ludzi (por. 268, 271). Nowy Testament pokazuje nam wiele dowodów na trafność papieskich spostrzeżeń. Kiedy uczniowie wysłani przez Jezusa powrócili ze swej misji, z radością mówili o tym, że złe duchy im się poddawały (por. Łk 10,1n). Cieszyli się, że mogli dzielić się z innymi władzą powierzoną im przez Mistrza. Pierwsi chrześcijanie, jak przekonuje nas Łukasz w tzw. summariach, dzielili się wszystkim, co mieli, ze swymi braćmi. I wcale nie byli z tego powodu smutni, wręcz przeciwnie, przepełniała ich wielka radość (por. Dz 2,42n). Filip zapewne z radością udzielił chrztu dworzaninowi etiopskiemu, a ten z radością powrócił do swej ojczyzny (por. Dz 8,39). Św. Paweł wielokrotnie podkreślał swą radość z przebywania ze swymi braćmi z różnych wspólnot i ze wzrostu ich wiary (por. Flp 1,5.25; 2 Kor 2,3).

Ojciec Święty przywołuje tę radość i bohaterstwo pierwszych wyznawców Chrystusa, pisząc: „Dobrze jest pamiętać o pierwszych chrześcijanach (...), którzy byli pełni radości, pełni niezmordowanej odwagi w głoszeniu słowa oraz zdolni do wielkiej wytrwałości” (263). Wszak to oni w obliczu prześladowań „cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla imienia Jezusa” (Dz 5,41). O radości w obliczu cierpień pisze także Paweł (por. 2 Kor 7,4) i Jakub (por. Jk 1,2).
 
Radość głównym motywem Ewangelii

Mówiąc o radości, nie można nie wspomnieć, że jej motyw przewija się w Ewangelii właściwie już od samego początku, od momentu, gdy Jezus, oczekiwany Mesjasz, miał przyjść na świat. Najwięcej na temat radości pisze św. Łukasz. Wspomina on o aniele, który zachęcił Maryję do radości: „Bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z Tobą” (Łk 1,28). Trafniejszym tłumaczeniem byłoby: „Raduj się, pełna łaski, Pan z Tobą”, gdyż grecki zwrot „chaire”, który pojawia się w tekście oryginalnym, oznacza „raduj się”. Ewangelista ukazuje dalej Maryję jako autorkę radosnego hymnu na cześć Pana, zwanego kantykiem Maryi lub z łaciny „Magnificat” (Łk 1,46-56). A rozpoczyna się on od słów: „Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy” (w. 46). Epizod narodzenia Jezusa dopełnia radość pasterzy, którym anioł Pański obwieścił to wielkie wydarzenie (por. Łk 2,8-18).

Działalność dorosłego Chrystusa stała się również powodem do radości dla Jego uczniów i słuchaczy. Tych pierwszych oskarżono o niepraktykowanie zalecanych postów, co Nauczyciel skwitował stwierdzeniem: „Czy możecie nakłonić gości weselnych do postu, dopóki pan młody jest z nimi?” (Łk 5,34). Porównał siebie do oblubieńca, którego obecność wzbudza radość u apostołów. Królestwo Boże/niebieskie (a jego nastanie zaświtało wraz z przyjściem Mesjasza) to również ważny powód do radowania się. Jest ono jak skarb odkryty w roli przez pracującego na niej człowieka i jak drogocenna perła znaleziona przez kupca. Tak o królestwie mówił w przypowieści Jezus i podkreślił radość obu szczęśliwców (por. Mt 13,44-46). Oni wcale nie pozostali jedynie na poziomie uczuciowym, lecz z wielkim zaangażowaniem i determinacją zrobili wszystko, aby móc posiąść skarb. Pokazali, że konsekwencją radości powinien być dynamizm. Odczuciu radości na ziemi towarzyszy też radość mieszkańców nieba. O niej wspomniał Pan w przypowieściach o nawracaniu się grzeszników (por. Łk 15,1-32).

Jest jednak ważny, a może najważniejszy epizod z życia Chrystusa, który zdaje się psuć klimat ewangelicznej radości. Mowa tu o Jego męce i śmierci. Ale okazuje się to być trudnością pozorną. Jeśli uświadomimy sobie, że Jezus cierpiał i umarł po to, by nas odkupić i przynieść nam zbawienie, smutek ustępuje na rzecz radości, której dopełnieniem i najważniejszym akcentem stało się zmartwychwstanie Pana. Uczniowie z niedowierzaniem, ale z coraz większą radością przeżywali to wyjątkowe wydarzenie, a potem poszli w świat, by uczynić zeń jeden z naczelnych tematów swego przepowiadania. „Zarażali” radością innych, bo sami mieli ją w sercach.
 
Duch Święty – Dawca radości

Przeciwieństwem radości jest smutek. Jego problemowi również Papież poświęca swą uwagę. Już na samym początku dokumentu podaje przyczyny smutku w ogóle (por. 1), a potem w kilku miejscach diagnozuje motywy smutku ewangelizatora. Wymienia tu m.in. niewiarę w skuteczność misji i poczucie przegranej (por. 85), pesymizm, fatalizm i zniechęcenie (por. 84), duchowe „pustynnienie” (por. 86), „egocentryczne samozadowolenie” (95). Taki ewangelizator, który ma „posępną twarz” (85) i „grobową minę” (10), nigdy nie będzie skuteczny. „Nie pozwólmy się okraść z radości ewangelizacji!” (83) – przestrzega zdecydowanie Franciszek.

A co zrobić, żeby przezwyciężyć smutek, zwłaszcza wtedy, gdy wynika on z uwarunkowań psychicznych człowieka albo z trudnych doświadczeń życiowych? Zawsze wskazane jest otwarcie się na moc Ducha Świętego. Św. Jan nazywa Go „Parakletem”, czyli „Pocieszycielem”. Grecki termin „parakletos” pochodzi od czasownika „parakalein”, który oznacza „wołać”, „zapraszać”, „pocieszać” Jeśli wyobrażamy sobie jednak Ducha, jak zjawia się przed nami z chusteczką dla otarcia łez i szepce nam do ucha słowa pociechy, głęboko się mylimy. Aby uniknąć tego typu skojarzeń, w nowszych przekładach Ewangelii pomija się słowa „Pocieszyciel, jako że „Paraklet” ma dużo szersze znaczenie. Duch Święty daje przede wszystkim moc i otuchę, zwłaszcza w obliczu zagrożeń i prześladowań, oraz, mimo ewangelizacyjnych trudności, napełnia serca głosicieli pokojem i radością. Św. Paweł przekonuje, że owocem ducha jest „miłość radość, pokój...” (Ga 5,22) oraz że „królestwo Boże, to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym” (Rz 14,17).

Odwołanie się do Ducha Świętego jest konieczne także wtedy, gdy głosicielowi Ewangelii brakuje odwagi. Jego moc już nie raz pokazała, że słaby ze swej natury człowiek może dokonać wielkich rzeczy. Dotyczy to również misji ewangelizowania. Może warto częściej się do Niego zwracać w modlitwie i otwierać na Jego działanie. Papież Franciszek w jednej ze swych homilii (wygłoszonej 22 maja 2014 r.) nazwał Ducha Świętego „wielkim zapomnianym naszego życia”. Czas, by sobie o Nim przypomnieć!

Podsumowując, można raz jeszcze stwierdzić, że punktem wyjścia głosiciela Dobrej Nowiny jest wyjście. Kiedy wyruszy on, by pełnić zleconą mu przez Boga misję, szybko zauważy, że daje mu ona radość. Zachwycić się może dzieleniem się z innymi darami (materialnymi i duchowymi) i żyć autentycznie prawdą radosnej Ewangelii (bo taką w gruncie rzeczy ona jest). Jeśli tego nie uczyni, pozostanie smutny. Rozwiązaniem może okazać się zwrócenie się do Ducha Świętego – Dawcy radości. Papież Franciszek przestrzega: „Istnieją chrześcijanie, którzy zdają się żyć Wielkim Postem bez Wielkanocy” (6). Oby to Jego smutne spostrzeżenie nigdy nie dotyczyło nas i naszego zaangażowania na rzecz głoszenia Dobrej Nowiny!
 
ks. Wojciech Kardyś 
Katecheta 4/2016 
 
Zobacz także
Maria Miduch

Czy ta część Biblii, która jest wspólna dla żydów i chrześcijan, mówi nam coś o drodze powołania, którą Kościół nazywa życiem konsekrowanym? W poszukiwaniu odpowiedzi na to pytanie spróbujmy znaleźć pewne jej ślady na kartach Starego Testamentu. Biblijna historia Narodu Wybranego dostarcza współczesnemu czytelnikowi niezwykłego materiału do refleksji nad powołaniem, jakie stało się naszym udziałem w Jezusie Chrystusie. 

 
ks. Edward Staniek
Zdanie: „Prawda jest tylko w Kościele Chrystusa”, jest do przyjęcia jedynie wówczas, gdy się uznaje, że Kościół Chrystusa jest wszędzie tam, gdzie jest prawda. Zbyt wielu ludzi chciałoby zmonopolizować łaskę Bożą i zamknąć ją w instytucji. Kościół Apostolski jest odpowiedzialny za głoszenie Ewangelii na ziemi i za wiarygodność słowa przepowiadanego, ale mając jasne upomnienie zarówno Mojżesza jak Jezusa, bynajmniej nie chce ograniczyć działania Bożego wyłącznie do zasięgu swego instytucjonalnego działania. 
 
Jacek Salij OP
Zwycięstwo Chrystusa Pana zaczęło się już na krzyżu. On sam zapowiadał swoje ukrzyżowanie jako zwycięstwo. „Teraz odbywa się sąd nad tym światem — mówił kiedyś o czekającej Go godzinie Kalwarii. — Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony. A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12,31n). 
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS