Rola organizacji laikatu jest niezastąpiona w polskim duszpasterstwie emigracyjnym(22). Zorganizowana działalność laikatu ułatwia kapłanom rozwiązywanie takich problemów jak: rozproszenie wiernych w znacznej odległości od świątyni, skomplikowane sytuacje małżeńskie, anonimowość i bierność wiernych, brak przynależności do konkretnej wspólnoty parafialnej. Ważną rolę do spełnienia wśród zaangażowanych w troskę Kościoła na rzecz szeroko rozumianego dobra migrantów spełniają wierni świeccy, szczególnie zrzeszeni w stowarzyszeniach oraz zaangażowani w ruchy kościelne(23). Zatem, życie na emigracji stanowi dla wiernych świeckich wyzwanie do dawania świadectwa – zarówno swoim osobistym życiem, jak i zorganizowaną działalnością religijną - w społeczeństwie multikulturowym i multireligijnym(24).

 

Podsumowując należy stwierdzić, że duszpasterstwo polskiej emigracji - przedstawione w uchwałach II Polskiego Synodu Plenarnego - jest złożone i wielowymiarowe oraz występują w nim zarówno czynniki postępu, jak i powikłania. Kościół w Polsce troszczy się o emigrację i w profilu jej duszpasterstwa wszyscy zainteresowani - zarówno kapłani polscy za granicą, jak i wierni korzystający z ich posługi – mogą odnaleźć szczegółowe kwestie dotyczące ich osobistego życia.

 

Współczesne migrowanie Polaków stwarza nowe i konkretne problemy dla polskiego duszpasterstwa za granicą, i zarazem w kraju. Rzeczywistość polskiej emigracji ciągle wymaga poszukiwania nowych rozwiązań duszpasterskich, zaś wcześniej stosowane i sprawdzone – na skutek nowej sytuacji – wymagają aktualizacjixxv. Wydaje się, że Kościół w Polsce jest świadomym zadania, jakie stawia przed nim obecna fala polskiej emigracji.

 

 

Przypisy: