Tempo życia we współczesnym świecie wywołuje w nas złudzenie, że wiek jest rokiem, rok dniem, dzień godziną itd…a nic i tak nie płynie szybciej niż informacja. Wiadomości, które rok temu budziły śmiech, smutek, złość są dziś tylko zamazanymi wspomnieniami, które nie mają żadnego wpływu na nasze życie. I choć czasami wychodzi to nam na tzw. dobre, przeważnie jest przyczyną niepowetowanych strat.

 

18 stycznia 2007 roku mija rok od śmierci wielkiego polskiego liryka religijnego, księdza Jana Twardowskiego. Warto w tym dniu przypomnieć postać i twórczość tego niezwykłego nie-poety (jak sam o sobie pisał), lecz tylko piszącego wierszę.

 

Jan Twardowski urodził się 1 czerwca 1915 roku w Warszawie. W czasie II wojny światowej walczył w powstaniu warszawskim, był żołnierzem AK. Pod koniec wojny wstąpił do tajnego Seminarium Duchownego, by 4 lipca 1948 otrzymać święcenia kapłańskie. Następnie przeniósł się do Żbikowa, gdzie był wikarym przy Państwowej Szkole Specjalnej. To właśnie praca w tej szkolę zaowocowała jednym z najbardziej wzruszających wierszy księdza Jana o swoich niepełnosprawnych uczniach. Chociaż tytuł tego utworu brzmi: Do moich uczniów jest on przecież skierowany do czytelników (tzw. „normalnych ludzi”), których często niestety ten sposób pisania o kalectwie wprawia w zakłopotanie…

 

Do moich uczniów:
Uczniowie moi, uczennice drogie,
ze szkół dla umysłowo niedorozwiniętych,

 

 

 

 

 

Poeta w tym utworze uczy nas pokory wobec woli Boga, pokory wobec innych, a przede wszystkim wobec samych siebie…

 

Od 1959 do śmierci ksiądz Jan Twardowski pełnił funkcję rektora sióstr Wizytek w Warszawie. Właśnie w tym roku został wydany kolejny tomik Jego wierszy pt. Wiersze. Przez kolejne 11 lat Twardowski nie był drukowany, ze względu na nieprzychylność ówczesnych władz. Dopiero w 1970 roku wychodzi kolejny tomik pt. Zeszyty ufności i od tego właśnie roku poezja Twardowskiego ukazywała się drukiem na bieżąco.