Jeśli niedzielna msza święta przestaje być dla współczesnego człowieka oczywistością, to nic dziwnego, że post wyszedł z mody. Miejsce ascezy religijnej zajęła asceza świecka. To tylko potwierdza tezę, że wyrzeczenie jest czymś bardzo ważnym w życiu człowieka. Zobaczmy, jak się umartwia na przykład pianista, który przez osiem godzin bębni na klawiaturze wprawki, żeby potem na koncercie zagrać, co i jak trzeba. Albo jak się umartwia Justyna Kowalczyk. Haruje jak głupia cały rok, jeździ w zimie na nartach, a w lecie na rolkach i jeszcze sobie oponę z tyłu przyczepi. Sama mówi, jak wszystkie kości ją bolą, i to wszystko tylko po to, żeby potem być o pół sekundy szybszą od innych. To dopiero asceza!

 

 

Od strony technicznej tak, to jest asceza. Weźmy inny przykład – wspinaczka w górach.

 

Gdyby ksiądz na spowiedzi polecił: "Za pokutę wejdziesz na Świnicę", pomyślelibyśmy, że zwariował. A ile osób samych z siebie tam wchodzi? Człowiek się namęczy, napoci, ale gdy już wejdzie, to jest zachwycony. Jakiś czas temu była u nas w opactwie Kinga Baranowska, która zdobywa jeden ośmiotysięcznik za drugim. Drobna, niepozorna walczy z wichurami i śniegiem bez maski tlenowej. I teraz co – ascetka? Wariatka? Jeśli zapytasz himalaistę, po co chodzi po górach, to odpowie ci: Bo są. Można by analogicznie zapytać: Po co się umartwiasz? Bo jest Bóg. Wobec Niego wszystko inne jest nieważne. Święty Paweł pisze do Filipian: "Wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego. Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa".

 

 

Nie da się mieć wszystkiego. W końcu natrafiamy na albo-albo.

 

A z tym tylko twardy, dojrzały człowiek sobie poradzi. Mówimy, że człowiek jest doskonały od strony psychicznej, jeśli ma jakąś wartość nadrzędną i tej wartości podporządkowuje wszystkie elementy swojego życia. W życiu duchowym to samo nazywa się świętością. Im bardziej dojrzewam, tym wierniejszy jestem swoim wyborom i priorytetom.

 

 

Krzyż ma dwie belki – poziomą i pionową. Jezus wyrzeka się wszystkiego: przyjaźni, narodu, wygody, dobrego jedzenia, dobrej sławy, a przyjmuje cierpienie. Wyrzeka się tylu dobrych rzeczy, bo chce pokazać człowiekowi, że robi to z miłości do niego. Jeśli mam tego pełną świadomość, pojawia się wiara. Prefacja mszalna mówi: "U Twoich wiernych, Boże, życie zmienia się, ale się nie kończy, a kiedy zamknie się dla nich dom doczesnej pielgrzymki, znajdą przygotowane w niebie wieczne mieszkanie". W tej perspektywie życie jest jedno. Wchodzi się w nie najpierw przez urodzenie, a potem przez śmierć jako narodzenie dla Nieba. Z tej perspektywy umartwienie, wyrzeczenie nie jest niszczeniem życia, ale właśnie strzeżeniem go. Chcę życia prawdziwego i dlatego jestem gotów zrezygnować z wszystkiego, co mi pełnię tego życia odbiera.

 

 

Nawet nie może być! Jestem stworzony właśnie po to, żeby mi było dobrze. I ta radość, radość bycia z Chrystusem ma ze mnie promieniować. Mam tak głosić Ewangelię, żeby wszyscy widzieli, jak dobrze jest mi z Bogiem. Wyraz twarzy ma być jasny. Twarz Mojżesza promieniała, kiedy wracał z rozmowy z Panem Bogiem. Nic nie musiał mówić, to było po nim widać. Jestem z Bogiem, mam doświadczenie Jego miłości, a wszystko, co czynię, jest odpowiedzią na nią.

 

 

Święty Benedykt mówi o gorzkiej żarliwości. Na pewno ascezą musi rządzić roztropność. Nie może ona polegać na popisywaniu się, na dążeniu do osiągania kolejnych rekordów. Asceza musi też zawsze czemuś służyć. W Medjugorje Matka Boża, zalecając post o chlebie i wodzie w środy i soboty, mówiła, że jeśli przynosi on rozproszenie czy osłabienie, to należy go zaprzestać, znaleźć inne umartwienie. Post ma pomagać, służyć koncentracji, a nie rozproszeniu.

 

 

Wolności. Własnej, ale też tych, z którymi żyjemy. Kiedy jestem bardziej wolny od swoich potrzeb i rzeczy, wtedy przestaję traktować ludzi przedmiotowo. Pamiętam list, który ktoś kiedyś napisał do redakcji "Przewodnika Katolickiego": "Zbliżam się do zawarcia związku małżeńskiego i bardzo się cieszę, że będę miał możliwość legalnego zaspokajania potrzeb seksualnych". Pomyślałem wówczas: Biedna ta jego żona – będzie dla niego środkiem do legalnego zaspokajania potrzeb seksualnych! A gdzie miłość? Gdzie oddanie się drugiemu człowiekowi? Oczywiście, że istnieje coś takiego jak potrzeba seksualna, ale ona nie może się stać moim panem. Nad wszystkim ma być rozum i miłość.

 

Jeśli potrzeba stoi na pierwszym miejscu, to rzeczywiście tak będzie. Często mamy takie parcie: muszę, muszę, muszę. Muszę podróżować, muszę pracować, kiedy zobaczę coś fajnego w sklepie, to muszę to mieć. Najlepiej od razu. A ja przecież nic nie muszę. Jedyne, co muszę, to umrzeć.