„Wierni oczekują od kapłanów tylko jednego, aby byli specjalistami od spotkania człowieka z Bogiem. Nie wymaga się od księdza, by był ekspertem w sprawach ekonomii, budownictwa czy polityki. Oczekuje się od niego, by był ekspertem w dziedzinie życia duchowego” – mówił na spotkaniu z duchowieństwem Benedykt XVI w Warszawie, 25 maja 2006 r.

 

Spotkanie człowieka z Bogiem dokonuje się m.in. w konfesjonale. Spowiednik pośredniczy w tej relacji. Dlatego musi być ekspertem z zakresu duchowości, bo to od niego zależy, jaki obraz Boga pozostanie w pamięci penitenta po spowiedzi.

 

 

Trudnej sztuki spowiedzi uczą się już klerycy. Wykładowca przedstawia listę potencjalnych grzechów, z którymi mogą zetknąć się jako księża. Jednak, aby sprostać oczekiwaniom penitentów oraz nowym problemom, z którymi mogą zetknąć się w konfesjonale, formacja spowiedników trwa całe życie.

 

– Posługa w konfesjonale jest wiernym bardzo potrzebna, to tutaj doświadczają uzdrowienia – mówi ks. Hubert Sklorz z Opola. – Dlatego tak bardzo ważne jest otwarcie się kapłanów na tę formę duszpasterstwa, na bycie ojcem duchownym. Ludzie w konfesjonale bardzo często mówią „spowiadam się Bogu Wszechmogącemu i tobie ojcze duchowny”. Spowiednicy powinni być bardzo otwarci na taką posługę. Spowiednik musi sam przepracować siebie, musi czerpać satysfakcję z faktu bycia ojcem duchownym – podkreśla kapłan.

 

 

Jan Paweł II mówił, że kapłani mogą z własnego doświadczenia powiedzieć, że im pilniej korzystają z sakramentu pokuty, przystępując do niego często i dobrze przygotowani, tym lepiej wypełniają posługę spowiedników i jej dobrodziejstwa zapewniają penitentom. Słowa te potwierdza o. Robert Jasiulewicz, paulin z Jasnej Góry. – Spowiednik sam jest penitentem, sam się też spowiada. I pierwsza lekcja dla spowiednika to samemu dobrze się spowiadać. Przeżycie własnego grzechu przez spowiednika pomaga później zrozumieć egzystencjalną sytuację człowieka, który klęka u kratek konfesjonału – mówi zakonnik. Paulin zaznacza również, że spowiedź jest dla każdego człowieka momentem niezwykle trudnym, który wymaga wewnętrznego upokorzenia się i o tym spowiednicy powinni pamiętać. – Spowiednik powinien z szacunkiem i delikatnością odnosić się do penitenta, który wyznaje swoje grzechy. Nie sztuką jest zranić zranionego, sztuką jest zrozumieć jego sytuację.

 

 

Ważne jest, aby spowiednik poświęcił penitentowi wystarczająco dużo czasu. – Spowiedź nie może odbywać się ekspresowo. Oczywiście przetrzymywanie godzinami człowieka przy konfesjonale też nie jest dobre, ale czasami trzeba zadać penitentowi jakieś pytania czy udzielić wyjaśnień. Aby to zrobić, kapłan cały czas musi się dokształcać – zauważa o. Jasiulewicz. Dlatego też musi doskonale znać prawo kanoniczne i teologię moralną, a także zagadnienia z zakresu psychologii czy bioetyki. – Co prawda spowiedź nie może być formą psychoterapii, to jednak psychologiczne umiejętności spowiednika mogą pomóc penitentowi w wyznaniu grzechów.

 

 

Podczas audiencji dla spowiedników z czterech rzymskich bazylik papieskich Benedykt XVI wzywał do odkrycia na nowo sakramentu pokuty. Podkreślił, że sakrament pokuty uobecnia odkupieńczą skuteczność misterium paschalnego Chrystusa. Udzielając w imieniu Kościoła rozgrzeszenia, spowiednik jest świadomym pośrednikiem cudownego wydarzenia łaski. Posłuszny nauce Kościoła, staje się szafarzem pocieszającego miłosierdzia Boga. Zwraca uwagę na rzeczywistość grzechu i równocześnie ukazuje niezmierzoną moc odnowicielską Bożej miłości, która przywraca życie. Spowiedź staje się zatem duchowym odrodzeniem. Przeobraża penitenta w nowe stworzenie.

 

– Tego cudu łaski może dokonać tylko Bóg. Dokonuje go przez słowa i gesty kapłana. Penitentowi, gdy doświadcza czułości i przebaczenia Boga, łatwiej uznać ciężkość grzechu. Jest wtedy bardziej zdecydowany, by go unikać i wzrastać w nawiązanej ponownie przyjaźni z Bogiem – stwierdził Ojciec Święty. Benedykt XVI zwrócił także uwagę, że spowiednik jest czynnym narzędziem Bożego miłosierdzia. Dlatego obok wrażliwości duchowej i duszpasterskiej konieczne jest poważne przygotowanie teologiczne, moralne i pedagogiczne. Dobrze jest, gdy zna środowiska społeczne, kulturalne i zawodowe, z których pochodzą osoby przystępujące do spowiedzi. Może wtedy dawać im właściwe rady i wskazania. Ponieważ posługa konfesjonału ma charakter duchowy, wymaga od księdza stałego modlitewnego kontaktu z Chrystusem. Chrystus wybrał kapłanów jako jedynych, którzy mogą odpuszczać grzechy w jego imieniu. „Jest to zatem specyficzna służba kościelna, której musimy dawać pierwszeństwo” – powiedział Papież do spowiedników rzymskich bazylik.

 

Poprzez posługę w konfesjonale w każdym księdzu objawia się zarówno jego kapłaństwo, jak i człowieczeństwo. O tym wszyscy spowiednicy powinni pamiętać i mieć świadomość, że to jak spowiadają innych, świadczy o tym, jakimi sami są penitentami.