ks.Kazimierz: Kaznodzieja w liturgii nie głosi siebie, swoich przeżyć, swoich zwątpień czy kryzysów. Jako kaznodzieja Kościoła jest ustanowiony po to, by przekazywać wiarę Kościoła. Jej uczyć i ją wyjaśniać. Co nie znaczy, że on sam jak każdy wierzący nie może mieć wątpliwości czy pytań, na które tak jak każdy z chrześcijan powinien poszukiwać odpowiedzi. Natomiast nie wolno mu swoimi wątpliwościami zarażać słuchaczy. Jego kryzys może bowiem szybko minąć, ma do pomocy spowiedników, ojców duchownych, przebyte studia. Łatwiej jest mu pokonać trudności niż przeciętnemu wiernemu.

 

 

ks.Kazimierz: Powinien umieć zaciekawić od pierwszych słów. Jeśli zacznie: „dzisiaj mamy 2 niedzielę adwentu”, to po takich "rewelacjach" wszyscy wiedzą, że od głoszącego nie można się dzisiaj wiele spodziewać. Natomiast jeśli od pierwszych słów, przemyślanych i ciekawie ujętych, które będą motywem całej wypowiedzi, niczym motyw w symfonii Bethovena, wtedy ma szansę utrzymać uwagę słuchaczy. W gruncie rzeczy w każdym z nas, gdy uczestniczymy w liturgii, jest bowiem głód dobrego kazania.

 

 

ks.Kazimierz: Kaznodzieja ma wiele możliwości poznania życia, jeśli tylko chce. Służą temu rozmowy z wiernymi, uczestnictwo w ich radościach i smutkach. Konfesjonał, kancelaria, sala szkolna... Jest więc na pierwszej linii frontu, a nie na zapleczu. Problemy słuchaczy nie są mu obce.

 

 

ks.Kazimierz: Niemiecka homiletyka proponuje kazania w oparciu o rekwizyt i sam jestem zwolennikiem tego typu kazań do dzieci. Taki rekwizyt, np. klucz, po wyjaśnieniu jego potrzeby i użyteczności, a następnie przeniesiony w świat wiary, lepiej pozwala zrozumieć powierzenie Piotrowi przez Pana Jezusa przewodzenia Kościołowi, dając mu klucze Królestwa. Nie jestem natomiast zwolennikiem dialogowanych homilii z dziećmi, których się nie zna, w obcej parafii, gdzie przez 10 minut ksiądz dopytuje się np. w Uroczystość Chrystusa Króla: "co król ma cennego?" W odpowiedzi chciałby usłyszeć, że koronę na głowie. Tymczasem słyszy np. że najcenniejszą dla króla jest jego żona. Zamiast sam powiedzieć, o co mu chodzi, przez 10 minut zanudza wszystkich i traci cenny czas, zanim dojdzie do stwierdzenia, że to chodzi mu o koronę. Jest to czas zmarnowany.

 

 

ks.Kazimierz: Katarzyna ze Sieny nie była wyjątkiem, podobnie z kazań głoszonych do prałatów słynęła Hildegarda z Bingen. Znane są kazania ksieni do swoich sióstr...  Współcześnie kobiety mogą głosić różnego rodzaju konferencje, np. z zakresu psychologii, medycyny, dzieląc się doświadczeniami z misji itd., z tym, że nie wystąpienia te nie mogą mieć miejsca w ramach Mszy świętych, lecz poza liturgią. Homilia jako część samej liturgii jest zarezerwowana dla szafarzy konsekrowanych.

 

 

ks.Kazimierz: Ważniejsze jest bycie świadkiem. Jan Paweł II, kiedy nie mógł już mówić, głosił kazania swoim cierpieniem.

 

 

 

ks.Kazimierz: Dobre kazanie powinno być nie za długie, nie za krótkie, lecz w sam raz - tzn. wyjaśniające podjęty problem. Zwykle kazanie rekolekcyjne winno być dłuższe niż homilia niedzielna. Ulubieni kaznodzieje mogli mówić długo i nie nużyli - tak było z Janem Chryzostomem - patronem kaznodziejów, którego kazania mogły trwać nawet 2 godz. i były oklaskiwane przez słuchaczy żądnych jego słowa. Podobnie mówił w Warszawie ks. Bronisław Bozowski (zm. 1987), który głosił godzinne kazania u Sióstr Wizytek, a one dawały mu znać rękami, by już skończył, bo za chwilę winna być następna Msza święta. Po Mszy św. ludzie jednak szli do zakrystii, aby kontynuować podjęte przez kaznodzieję tematy. Niedzielna homilia nie powinna dzisiaj trwać dłużej niż 10-12 min. Niemniej jeśli będzie nieprzygotowana, to i te 10 minut będzie o 10 minut za długo...

 

 

 

ks.Kazimierz: Nic mi na ten temat nie wiadomo.

 

 

ks.Kazimierz: Ja również dziękuję wszystkim, którzy wzięli udział w czacie, podzielając troskę o wysoki poziom kaznodziejstwa w Polsce.

 

 

ks.Kazimierz: Z Bogiem!