Wszechobecna dziś kultura śmierci zatacza coraz szersze kręgi i zgarnia krwawe żniwo. Wyidealizowany świat lansowany przez media, konsumpcyjne nastawienie współczesnego człowieka i paniczny strach przed wszelkiego rodzaju cierpieniem sprawiają, że niektórzy w krytycznych sytuacjach sięgają po rozwiązania krańcowe – odbierają sobie życie, nie widząc żadnej możliwości wyjścia z impasu ani sensu dalszego trwania w beznadziejnej sytuacji. 

Przesuwane w dłoniach paciorki w rytm szeptanych lub wypowiadanych głośno zdrowasiek. Któż nie zna modlitwy różańcowej? Kto z nas może jednak powiedzieć, że tak do końca opanował już sztukę odmawiania Różańca? Wydaje się, że nie ma nic trudnego w zapamiętaniu różańcowych tajemnic i nauczeniu się kilku, wciąż powtarzanych modlitw. Nie mówiąc już o „obsłudze” narzędzia pomocnego w odmawianiu tej modlitwy – koronki, tej małej składającej się z dziesięciu koralików i krzyżyka czy większej, obejmującej cały różaniec.

Być człowiekiem, to być kimś wolnym, czyli zdolnym do podejmowania decyzji. Zwierzęta nie dysponują wolnością i dlatego całkowicie podlegają instynktom, popędom oraz prawom ewolucji. Natomiast człowiek nie jest zdeterminowany ani instynktami, ani żadnymi innymi naciskami zewnętrznymi czy wewnętrznymi. Z tego powodu, jako jedyna istota na tej ziemi, człowiek nie jest bezwolną cząstką ewoluującej przyrody, lecz tworzy historię. 

Nauczanie i wychowanie to dwa podstawowe obszary aktywności, w których uczestniczy uczeń szkoły. Konieczność zachowania równowagi pomiędzy obydwoma elementami omawianej diady – jakkolwiek oczywista dla każdego trzeźwo myślącego nauczyciela – sprawia trudności nie tylko świeżo upieczonym pedagogom, ale także wytrawnym belfrom zaprawionym w edukacyjnych bojach. 

O tym, co czynił i mówił Jezus, informują nas jego biografie, cztery Ewangelie. Powstały one w ciągu kilkudziesięciu lat po odejściu Jezusa i są historycznie wiarygodne. Jednakże rozmaite źródła starożytne nieraz przytaczają zdania Jezusa, których w tych Ewangeliach nie ma. 

Przeżywany przez nas w Kościele Rok Miłosierdzia to okazja, by dzisiejszemu człowiekowi na nowo przypomnieć prawdę o miłości Boga. Objawiała się ona i ciągle objawia na różne sposoby, z których najbardziej widocznym, spektakularnym i przekonującym pozostaje jej uosobienie w Synu Bożym, Jezusie Chrystusie. 

W świadomości wielu chrześcijan istnieje bardzo mocno akcentowana potrzeba unikania grzechu, przy zupełnie niedowartościowanej potrzebie przebaczenia. Wygląda na to, że szereg wychowawców, zarówno rodziców jak i katechetów, ustawia życie tak, jakby przebywali w raju jeszcze przed grzechem pierwszych rodziców i w punkcie centralnym stawiają zakaz spożywania owoców z drzewa wiadomości dobra i zła... 

Lubimy zwalniać się z odpowiedzialności i żyć życiem innych: rodziców, charyzmatycznych liderów lub według zasłyszanych opinii. Często swoje kłopoty i brak szczęścia tłumaczymy czynnikami zewnętrznymi: niedobrą rodziną, Bogiem, demonami czy niesprzyjającymi okolicznościami. Tymczasem jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za swoje decyzje, ale również za to, co robimy dla swojego szczęścia. 

Pewnie nieraz słyszałeś zdanie: "uczysz się nie dla ocen, ale dla siebie". Może chciałbyś, żeby tak było. Da się? Oceny szkolne są częścią systemu edukacji. Są ważne, jeśli są informacją zwrotną – ten materiał opanowałeś bardzo dobrze, nad tym musisz jeszcze popracować. Czy tak to działa? 

Pomiędzy sferą sakralną a profaniczną w życiu społecznym znajduje się czas odpoczynku. To, co przynależy do obowiązku pracy, zostaje zawieszone, a to, co zwykło się oddawać Bogu, już wypełniono. Wchodzimy w tak zwany wywczas (wkroczenie w czas) – termin, którym Słowianie określali szczególną porę swobody, beztroski, często na łonie natury. Uznawali, że harmonizuje ona okres trudu, wysiłku i cierpienia, sprawiając, że nabieramy duchowej mocy do dalszej wędrówki przez życie.