Spróbujmy wniknąć jak najgłębiej w zrozumienie tej tak wielkiej tajemnicy. Męczarnie, jakie znosił Jezus, nie są determinującym powodem Jego śmierci. Znakiem tego jest wielkie wołanie przytoczone przez ewangelistę. Nie mogły one naruszyć Jego żywotności pochodzącej od Bożej miłości. Jezus dobrowolnie składa w ofierze swoje życie. Tak jak dobrowolnie zstąpił w łono Maryi, tak dobrowolnie opuszcza ten świat, który nie chciał Go przyjąć. Ale jaka jest ukryta racja Jego serca? Jaki jest właściwy, determinujący powód tej dobrowolnej śmierci? Bóg Ojciec dobrowolnie to postanowił w swym za myśle mądrości. Była ona dobrowolnie wybrana przez Ojca i przez Jego umiłowanego Syna. Jest ona upodobaniem miłości i to ona nada of ierze Jezusa najgłębszą godność, prawdziwe, nadprzyrodzone znaczenie, znaczenie, które będzie odwiecznie zapisane w niebie i nada Kościołowi najgłębszy sens mistyczny.

 

Możemy już – zgodnie z tym, co mówią nam Ewangelie – potwierdzić, że właściwym powodem tej śmierci jest miłość Jezusa do Ojca, to wielkie, Boże pragnienie uświęcenia Jego imienia, o którym mówią nam Ewangelie na początku Męki. Ale – jak powiedzieliśmy – od pierwszych chwil Jego poczęcia miłość ta przybrała ludzką formę w zjednoczeniu Jezusa z Maryją. Miłość ta wcieliła się niejako w to zjednoczenie ciał i serc Jezusa i Maryi. To przez to Jezus uświęcił imię Ojca, uświęcając macierzyństwo Matki. To owo zjednoczenie z Maryją, to miłość, która jest źródłem tego zjednoczenia i spełnia je podczas całego Jego życia, jest ukrytym powodem śmierci Jezusa, tak jak była ukrytą przyczyną Jego Wcielenia. Miłość ta jest jakby zbyt silna, by pozostać w śmiertelnym ciele. Po tym, jak wszystkie cierpienia, wszystkie gwałtowne wysiłki ludzkiego okrucieństwa nie zdołały zniszczyć wewnętrznej żywotności Jezusa, miłość ta, która była silniejsza od wszystkich mocy zła, jest właściwym powodem Jego śmierci.

 

Śmierć Jezusa jest ostatecznie śmiercią z miłości. Przemienienie na górze Tabor było, jak to zauważono, stanem normalnym dla Jezusa. Wizja uszczęśliwiająca powinna była normalnie promieniować na Jego ciało i uczynić je niewrażliwym, nieśmiertelnym, unierucho mionym w wieczności, powinna sprawić, by uczestniczyło ono w stanie chwalebnego szczęścia. Za boskim przyzwoleniem promieniowanie wizji na ciało Zbawiciela nie dokonuje się podczas Jego ziemskiego życia, dlatego też może On być viator. Promieniowanie to dokonuje się normalnie za pośrednictwem miłości, która jest następstwem wizji i związkiem między poznaniem chwały a ciałem ludzkim, a w sposób ogólniejszy – między nadprzyrodzonym poznaniem Boga i wszystkimi innymi sferami, które są niemal anielskie, jak wiedza wlana, jak i tymi, które są całkiem ludzkie. Ale jeśli za Bożym przyzwoleniem, którym kieruje mądrość miłości, miłość ta nie promieniuje na poziomie chwały, to jest jednak kanałem, przez który przechodzi wszystko, co może sprzyjać życiu miłości na niższych szczytach duszy Jezusa i w każdej sferze Jego ciała. Miłość Boża jest siłą jednoczącą, która uczyni całe życie Zbawiciela życiem mistycznym całkowicie spowitym w miłości. Ale powstrzymuje promieniowanie wszystkiego, co należy do chwały Bożej i co dałoby ciału Jezusa i Jego ziemskiemu życiu warunki i stan świetności, światła, nieśmiertelności, które pozwoliłoby Mu uczestniczyć w doskonałości samego poznania [1].

 

Ciało, które z metafizycznego punktu widzenia jest substancjalną częścią ludzkiej natury ukształtowanej przez duszę, w swoim życiu i swej aktywności jest w służbie duszy, ale jest także tu na ziemi w służbie potrzeb miłości. Ukazuje się to szczególnie w rodzeniu, które jest najwyższym aktem życia wegetatywnego, aktem, który nadaje mu cel, cel, który na jego poziomie można porównać z kontemplacją, ponieważ to rodzenie kończy się na nieśmiertelnej duszy i w tym dziele życia człowiek jest bezpośrednim, świadomym i miłującym współpracownikiem Stwórcy. Jeśli ciało to było dla duszy wiernym towarzyszem, wspaniałomyślnym i bezinteresownym sługą, zawsze gotowym do ofiary aż do śmierci, to skorzysta w szczęśliwości zarazem z doskonałości inteligencji i woli, uwarunkowań miłości i światła. Ale wszystko zawsze będzie mu dane przez kanał miłości. W Jezusie ciało uczestniczy od pierwszych chwil Jego poczęcia w błogosławieństwie miłości. Jest całe opanowane przez tę miłość i nią otoczone. Wykorzystuje je ona od razu dla swoich dzieł. Miłość ta czyni je nieskończenie wrażliwszym, niż byłoby to w naturalny sposób. Czyni je wrażliwym w sposób boski.