U Heleny Kowalskiej, późniejszej siostry Faustyny, już od siódmego roku życia dostrzegamy wielką fascynację tajemnicą Eucharystii. W swoim Dzienniczku mistyczka napisała: Od najmłodszych lat pociągnął mnie ku Sobie Pan Jezus w Najświętszym Sakramencie (Dz. 1404).

Od tego wydarzenia jej miłość do Chrystusa obecnego w Eucharystii systematycznie się pogłębiała i rozwijała. Tu mistyczka znajdowała źródło siły do realizowania swojego życiowego posłannictwa i dążenia do świętości: Tu jest cała tajemnica mojej świętości (...) najgłębsza, ale i najserdeczniejsza - to Ty sam pod postacią Chleba, kiedy przychodzisz do mojego serca (Dz. 1489).

Eucharystia stanowiła rzeczywiste centrum, wokół którego skupiało się życie duchowe świętej Faustyny. W swoich notatkach pisze, że każdą wolną chwilę spędza u stóp Boga utajonego: On jest moim Mistrzem, o wszystko się Go pytam, o wszystkim Mu mówię, tu czerpię siłę i światło, tu uczę się wszystkiego, tu mi przychodzą światła jak postępować z bliźnimi (Dz. 704). Chrystus pociągał swoją oblubienicę miłością do szczególnej bliskości ze sobą. Ona zaś czuła, że Jezus jest przy niej, nieustannie jej towarzyszy i kieruje jej życiem, dlatego też niczego nie musiała się lękać (por. Dz. 788).

Jezus pozwolił mi wejść do Wieczernika

Tajemnicę Eucharystii siostra Faustyna odczytuje i przedstawia w szerokiej perspektywie teologicznej. Nie ogranicza się tylko do ukazania istotnego znaczenia Sakramentu Ołtarza dla jej wewnętrznego życia, lecz ujmuje go jako rzeczywistość, w której dokonuje się dramat Odkupienia. W takim też kontekście należy rozpatrywać zawarte w Dzienniczku wypowiedzi dotyczące ustanowienia tego Sakramentu.

Najpełniejsze i całościowe poznanie ustanowienia i istoty Eucharystii mistyczka otrzymała w czasie czwartkowej Godziny świętej. Po tym doświadczeniu autorka Dzienniczka napisała: W tej godzinie modlitwy, Jezus pozwolił mi wejść do Wieczernika (...) Przez całe życie nie miałam tak głębokiego poznania tej tajemnicy, jako w tej godzinie adoracji. O, jak gorąco pragnę, aby cały świat poznał tę niezgłębioną tajemnicę (Dz. 684). Relacja Sekretarki Bożego Miłosierdzia dotycząca Wieczernika ma więc istotne znaczenie dla jej rozumienia Eucharystii i z tego też tytułu zasługuje na szczególną uwagę.

Na podstawie opisu zawartego w Dzienniczku możemy wnioskować, że siostra Faustyna podczas wizji uczestniczyła w całej Ostatniej Wieczerzy. Potwierdza to kolejna wizja, w której mistyczka stwierdza, że ujrzała Wieczernik, a w nim Jezusa z Apostołami. Zaznacza też, że w trakcie tego doświadczenia widziała ustanowienie Najświętszego Sakramentu (Dz. 757). W swoich notatkach nie przedstawia jednak wszystkich etapów tego wydarzenia, lecz koncentruje się tylko na tych elementach, które w jej rozumieniu były najważniejsze, czym się najgłębiej przejęła.

Apostołka Bożego Miłosierdzia przedstawia zewnętrzny wygląd i wewnętrzne przeżycia Chrystusa: Oczy Jego były jako dwa płomienie, twarz rozpromieniona, biała jak śnieg, cała postać majestatyczna, Jego dusza stęskniona (Dz. 684). Postać Jezusa przypomina swym wyglądem Syna Człowieczego z księgi Daniela i Apokalipsy (Dn 7, 9-13; 10, 5n; Ap 1, 13-20) i wskazuje na objawienie się Jego Bóstwa. Opis siostry Faustyny prowadzi do wniosku, że Eucharystia jest epifanią obecności Chrystusa zmartwychwstałego i że została ustanowiona Jego mocą. Eucharystia jest obecnością i osobowym darem Chrystusa chwalebnego dla wspólnoty Kościoła. Stanowi też ustawiczne świadectwo, że Chrystus prawdziwie zmartwychwstał i żyje. Między Eucharystią a zmartwychwstaniem występuje więc istotny związek, obie tajemnice wiary niejako przynależą wzajemnie do siebie. W świetle wiary w Jezusa zmartwychwstałego Eucharystia nabiera pełnego sensu i niezrównanej głębi. Perspektywa zmartwychwstania jawi się tutaj jako niezbędna do właściwego zrozumienia samej Eucharystii. Chrystus przed umiłowaną oblubienicą odsłonił także swoje wnętrze. Dzięki temu miłosnemu poznaniu siostra Faustyna odkryła, że dusza Jezusa w czasie Ostatniej Wieczerzy była przeniknięta głęboką tęsknotą - pragnieniem wypełnienia woli Boga Ojca, które tutaj się dokonywało (Dz. 832).